Van mijn job in Zwitserland hield ik een rekeningnummer over bij de Schweizerische Kreditanstalt in Zürich. Leuk om met zo’n chic Zwitsers bankkaartje te pochen. Al die tijd bleef er een sommetje van minder dan 100 euro op staan en elk jaar bracht het enkele centiemen op. Voor de rest dommelde die rekening in. Ik behield ze; wie weet zou ooit één van mijn vrienden dringend met zijn kapitaal naar het buitenland moeten vluchten. Ik zou ook rijk kunnen worden en als geprivilegieerde Kontobesitzerin een eerste aanbetaling kunnen doen voor mijn nieuw optrekje in Davoz. Verleden week kreeg ik mijn bankuittreksel en zoals bij elk jaareinde besloeg dit drie grote pagina’s met cijfertjes die gemakkelijk op een vierde van een A-viertje pasten. Tot mijn verbijstering stond ik min drieënveertig euro. Onmiddellijk associeerde ik dit deficit met de diefstal van mijn portefeuille verleden maand en belde de Zwitserse bank op. Neen hoor, niemand had het geld afgehaald.

De Zwitserse banken hadden maatregelen genomen. Buitenlanders met een slapende rekening werden vanaf 2006 extra kosten aangerekend zodat die meer bedroegen dan mijn spaargelden zelf.  Ik zou het tekort zo gauw mogelijk moeten aanzuiveren opdat me geen verdere interesten zouden worden aangerekend. Die verdomde buitenlandse overschrijving kostte me nog eens vijftien euro.

Ik had het al niet zo zeer voor dat bekrompen en bekakte volkje waar zelfs de nieuwsberichten enkel in hun dialect worden voorgelezen. Nu is er geen enkele aanleiding meer om daar nog een voet aan wal te zetten. En daarbij, ze hebben toch geen zee, die sukkelaars. Ze hebben enkel Seeën (meren).

Laat HIER van u horen.

De politie van Mechelen en ik hebben verschillende werkuren, dat is een feit.  Om zeven uur eenentwintig minuten is mijn keel normaal nog niet geolied en staat mijn rug nog lang niet recht genoeg om gezwind uit bed te wippen. Laat staan dat ik in mijn soort holst van de nacht naar beneden kan rennen om enige hoorn op te nemen. De reden van de oproep werd me langzaam duidelijk toen die kwieke man het woord vuilbakje uitsprak, het buitensporige ding waarvoor zijn baas uiteindelijk het laatste woord moest uitspreken. Het geprivilegieerde sluikbakje dat ik voor mijn moeder zo graag aan kettingen had gehangen.

En waarachtig, HET WERD GOEDGEKEURD, met dien verstande dat mijn lumineus idee, volgens hen, gedoemd is te mislukken.

Jongeren zouden, plichtsbewust als ze tegenwoordig zijn, hun lege blikjes en hun andere rommel in mijn moeders private afvalbakje gooien. Het zou voor een kettingreactie zorgen.

De wetsvertegenwoordigers hadden hier tenslotte meer ervaring mee. Er bestaan dus nog degelijk moeders als de mijne.

De uitdaging is groter dan mijn ogen en mijn zinnen staan er nu eenmaal op. Het experiment kan nooit mislukken. Ik wil het vervolg met eigen ogen zien, ook de reacties van haar buren en die van de passanten.

Eén overvolle vuilbak kan tenslotte niet overwegen in een mensenleven. 

Mijn eerste huiswerk voor de cursus "schrijven". De opgave was: schrijf een scène van twintig regels omtrent een aspect van een vakantie die je de laatste jaren maakte.  De innerlijke gedachte moet overkomen bij de lezer. Er moet minstens één vergelijking bij.
Ik beloofde dat ik jullie op de hoogte zou houden. Ik schreef het volgende stukje.

Uitgeput, bezweet maar voldaan verlieten we de metro na het bezoek aan La Sagrada Familia in Barcelona. We hadden immers samen gekozen voor een eerste culturele reis na de vele strandvakanties waarvan we ons de pointe niet meer konden herinneren. Ook de derde dag verliep smetteloos. Een voor een namen we een verkwikkende douche waarna A, mijn jongste, ons vergastte op een paar verleidelijke stripteasepasjes. Ik stond perplex van het humorgehalte van mijn ooit zo verlegen dochter. M en ik namen er een tiental kiekjes van als herinnering voor later.  Hongerig maar bijzonder goed gemutst togen we de Las Ramblas Avenue in en belden eerst de telefoonkaart op naar onze respectievelijke dierbaren vooraleer we op zoek gingen naar een gezellig restaurant. Temidden van mijn twee knappe dochters genoot ik met volle teugen van de blikken die de Spaanse mannen hen toewierpen. De straatanimators zorgden voor een meerwaarde aan ons vakantiegevoel.

Mijn dochters stemden in met een aperitiefje vooraf op een net vrijgekomen terrasplaatsje.

De avond was zwoel, de stemming was opperbest, de talrijke voorbijgangers werden aan onze onschuldige kritiek onderworpen.

Unaniem kozen we voor dat ene gezellige visrestaurant. Als uitgehongerde wolvenjongen stortten we ons op de voorafjes, de in look gedrenkte broodjes met tomaat.

We maakten plannen voor de volgende dag, het zou een dagje strand worden in het midden van deze allesomvattende stad waar we ons welkom waanden.

Een dessert was overbodig, ook de jongleurs konden ons niet meer bekoren op de weg terug naar het hotel. Doodmoe trokken we onze nachtjapon aan. Mijn dochters vielen snel in slaap.

Ik genoot nog even na van mijn geluk, alleen op het terras, met een gin-tonic en een sigaret.

Commentaar van de juf:
Ik gaf een vertelling weer in plaats van een scène (ik had de eerste les gemist waar hierop dieper werd ingegaan). Ik had een bepaald moment moeten kiezen.
Prozastukjes worden liefst geschreven in de tegenwoordige tijd (dat had de juf ook in de eerste les gezegd).
De innerljke gedachte is duidelijk.
Mijn schrijven is te plechtig. (om dit af te leren volg ik immers deze cursus)
Voor de rest vond ze het goed en pikte er enkele zinnen uit die ze mooi vond.

Het was weer een interessante les vandaag, volledig praktijkgericht. Spontaan je eerste gedachten opschrijven.
Volgende week geen les, onze juf gaat op skivakantie. Lekker veel tijd voor ons huiswerk.

Eén kostbaar lesuur had ik inmiddels gemist toen me ter ore kwam dat het Cultuurcentrum Zwaneberg in Heist-op-den-Berg een cursus schrijven organiseerde.  De volgende sessie zou pas in januari 2008 plaatsvinden. Als ongeduldig, leergierig en enigszins gefrustreerd en zich nietig voelend blogschrijvertje, vond ik die wachttijd veel te lang en probeerde ik me alsnog voor de overige vijf zesden in te schrijven. Er kon, volgens het secretariaat, nog één dummy bij.

De deur van zaal vier was al gesloten - stiptheid heeft me altijd al parten gespeeld. Ik excuseerde me voor mijn late verschijning bij de verkeerde persoon omdat ik uit pure verlegenheid de docente niet direct in mijn gezichtsveld kreeg. Ik mocht bliksemsnel gaan zitten op het vergeten plekje tussen het onbekende vrouwtje en mijn onbaatzuchtige tipgever. Ietwat te enthousiast pikte ik in bij het voorlezen van het huiswerk van de ingewijden en probeerde te zwijgen, te luisteren.

Auteur Leen van den Berg zal me in de toekomst beter leren schrijven, anders doen denken en me vooral  dingen leren zien.

Vandaag schreef ze vier pagina’s in haar nieuwe jeugdroman die momenteel nog maar vijfenvijftig bladzijden telt. We kregen de primeur. Vannacht zal ik dromen dat ze morgen inspiratie zal vinden in mijn verkreukte rok, mijn slobbertrui of in de ongepoetste laarzen waar ik me danig onwennig in voel. Misschien fixeerde ze zich op het oudere vrouwtje met het blauwwitte dotstrikje, het vrouwtje dat ik in eerste instantie als lesgeefster zag en dat ons zo graag de afscheidsrede voor haar overleden man had voorgelezen.

Leen geeft je ruimte, gunt je weinig tijd in het spontane denken, hamert ons meermaals het 'Less is more'- principe in, luistert, geeft opbouwende kritiek en kijkt elk van ons evenveel in de ogen. Ze leert ons dat  rijmen OUT is, dat we voor dt-fouten elders moeten zijn en dat we lange zinnen veel korter kunnen maken. Het aanbod aan adjectieven moet drastisch herleid worden zodat slechts het essentiële overblijft.

Eenvoud is een must. De cursus leidt tot zelfanalyse, tot spontane reflectie.

Het elfje leerde ik kennen -, --, ---,----,-. Een twaalfje of een dertientje mag ook. Alles wat neo is, kan.

We kregen, wegens tijdsgebrek, meer huiswerk mee voor volgende week. Zo moeten we een zo typerend mogelijke beschrijving geven van een maaltijd die we gisteren tot ons namen waarbij de sfeer geproefd wordt door de luisteraars. De tweede opgave bestaat erin dat we in een tekst van twintig zinnen het mooiste gevoel van een reis die we de laatste jaren ondernamen, weergeven.  

Ik wil er al te graag aan beginnen en kijk uit naar wat anderen hebben geschreven, welke commentaar ze op mijn probeersels hebben. Hoe we elkaar kunnen aanvullen.

Boeiend!

Clichés zijn waardeloos tot het tegendeel wordt bewezen. Zelfs de weergoden moeten toegegeven dat er iets aan de hand is met onze natuur.
Ik merkte het vandaag in werkelijkheid en weet niet of ik blij dan wel treurig moet zijn.
Helleborussen zijn de allereerste bloeiers die na de strenge wintermaanden bestand zijn tegen de nog heersende vriestemperaturen. Ze houden zelfs van extreme kou en laten dan enkel hun kopje hangen.
Verleden jaar was ik zo blij ze in vol ornaat te kunnen fotograferen. Het was 20 maart 2006.
Verleden week, op 12 januari 2007, stonden ze even weelderig als toen.
Ik geloof mijn eigen ogen niet meer. De helleborussen weten ook niet beter. Ze zullen niet verwelken wanneer de winterkou hen toch nog te beurt zal vallen. Maar het abnormaal signaal dat ze dit jaar kregen, zullen ze niet begrijpen.
Ik geef jullie beide foto's mee. See for yourselves!

Eergisteren sloot ik mijn pc af met de achtergrond van Philou's blog. Daar was ik immers het laatst geweest vermits ik de blogtijden van Philou inmiddels ken: automatische postings vanaf middernacht. Zijn achtergrond bleef hardnekkig op mijn scherm gebrand. De PC moest er nog over slapen, zo dacht ik. De sporen van Philou's spinsels zouden de volgende morgen wel weer verdwenen zijn; computers denken ook. Maar neen, hij was er 's morgens nog, Philou in vol ornaat in plaats van de prachtige foto van mijn stenen engeltje op de oprit dat mij keer op keer verblijdt.
De computer stonk ook uit zijn 'bek'; ik waande me op de brug van Vilvoorde. Zelfs Diva, mijn overgebleven dwergpapegaaitje, zat half op zijn stokje te zuchten en wreef voortdurend in zijn neusgaatjes. Er was dus duidelijk iets mis met mijn databankmachien en dit zou verdere gevolgen kunnen hebben voor mijn dagelijkse spelen.
Op zulke momenten weet ik mijn prioriteiten te stellen en laat ik de rest van mijn leven voor wat het morgen weer zal zijn. Ik belde de computerwinkel op, noemde mijn problemen bij naam en spoedde me er naartoe, hen op voorhand mededelend dat ik een computerfreak was en mijn PC niet minder dan een dag kon missen. Mijn behoeftebeest zou de volgende dag weer gebruiksklaar worden gestoomd, mits een nieuwe voeding en een latje extra geheugen.
Ik had niet met de verleiding van de aanschaf van een nieuw speeltje gerekend, maar de verkoper had er een handje van weg om me hiertoe te bewegen.
Meer geheugen, meer werkcapaciteit, smaller scherm en geruisloos vertier. Ik hapte toe, op mijn vrouwelijke eentje, mits de belofte dat al mijn gegevens op het nieuwe apparaat zouden geïnstalleerd worden.
De avond zonder PC bracht ik smachtend door. Bijna even erg als een café zonder bier of een uur zonder sigaretten. Eten hoefde ik niet.
Dan maar naar surrogaten zoeken. Er waren er veel voorhanden. De kerstboom moest nog ontbald en ontslingerd worden, twee wc's waren aan poetsen toe, het bureel moest gereorganiseerd worden voor de komst van het nieuwe elektronische beestje en er was tenslotte ook nog De slimste mens die ik eens niet zou missen. Uit pure miserie zou ik vroeg het bed induiken.
Het ontwarren van de kerstverlichting duurde langer dan voorzien. Ik wilde die lichtjes eindelijk eens een tweede jaar gebruiken. Toen ze allemaal rond de bamboestok gedraaid waren en ik ze in het stopcontact stak, gaven ze me onbruikbaar voor 2007 aan. Het was de challenge die telde, die dingen zijn nu eenmaal niet bestand tegen het meermaals over de grond sjouwen. Het had gekund, het was inmiddels vroege morgen, ik ben een stier.
Mijn eerste PC-aansluiting, de plugkleurtjes doen passen in hun hun wederzijdse gaatje. En met wat telefonische bijstand van een niet-vrouwelijk brein kan ik weer, zij het nog een beetje hulpeloos, bloggen en mijn mails bekijken.
Groter scherm (19 inch), wat ik nodig heb staat erop en de eerste man die ik nu bij zijn kraag kan vatten, zal de overige programma's moeten installeren. Ik zal hem moeten lokken met mijn looks of met de driedelige zaag die ik vandaag bij Aldi kocht, uit voorzorg.
Het nieuwe hebbeding is prachtig
De ouwe werkt nog, de voeding is oké, hij moet enkel wat uitgemest worden van stof en rook en zo. Hij kan nog enkele jaren dienen.
Een ideale aanwinst voor families met veel zapjes of zwijntjes. Muis, keyboard en werkende printer worden er zomaar bijgeleverd.
Hij ronkt, die ouwe, maar mits een nieuwe voeding à rato van 25 Euro is hij weer oké.
Ik geef hem weg, degene die hem wil, weet me wel te vinden! Een simpel seintje volstaat.
Intussen heb ik veel gemist; Stienie blogt (voorlopig?) niet meer, ik zie mooie liefdesgedichtjes en emotionele gedachten waarop ik antwoorden wil.

Het wordt weer laat vannacht.

Aan die consequenties had ik nooit gedacht. Ik was allang blij niet meer elke week naar het containerpark te moeten rijden. Een driekoppige familie verzamelt immers al gauw een hele vracht papier.

Verleden week regende het, de papierronde had om een onbekende reden niet plaatsgehad waardoor de bovenste lagen van mijn twee volle kartonnen dozen bijna tot moes herleid werden.

Deze week had ik meer geluk. Bij schemeravond kwam Interleuven eindelijk de papierhoop ophalen.

Toen ik door het raam keek om me ervan te vergewissen of alles meegenomen werd, zag ik dat de vuilniswagen aan mijn oprit stopte. Ik zag drie mannen naarstig lezen én schateren.

Zeer gefascineerd waren ze de papierinhoud van mezelf of van één van mijn buren aan het nalezen. Ik stond perplex, zo ver zou ik het nooit hebben gezocht. Een kopje koffie zou het hen nog gezelliger hebben gemaakt.

De hele avond heb ik mijn hoofd gebroken over het belachelijke van de geschriften die ik had weggeworpen. Waren het mijn bankuittreksels, de liefdesbrieven van mezelf of van mijn dochters die hen zo amuseerden? Mijn onverstuurde filosofische reflecties? De kleine ik hou van jou nota’s die ik mijn kinderen schreef? Of waren het de cartoons uit de tijdschriften of misschien zelfs mijn CV’s? Uren heb ik erover gepiekerd om me uiteindelijk te verzoenen met het feit dat er niets belastend kon tussen zitten.

Dan zal hun interesse waarschijnlijk bij de papieren van mijn buren hebben gelegen. Zij gooiden wellicht hun vergeelde seksliteratuur weg of die ene brief die de driehoeksverhouding van een der koppels nog steeds niet beëindigde. Zij bleven in ieder geval gespaard van het aanschouwen van het gezellige leeskwartiertje dat hen evenzeer zou hebben doen transpireren.

Moeten we het overwegen om een buurtversnipperingsmachine aan het schaffen of zullen we elke tweede dinsdag van de maand een heimelijk vuurtje stoken?

Waar moeten we in hemelsnaam heen met ons oud papier dat niet vatbaar is voor vreemde ogen? Selecteren?

Niet van mijn zielsuiting stond ik te kijken maar van het stilzwijgen van mijn vriendin.

Een zomeravond in 2006. Ik verplaatste de tuinstoelen naar het achterste deel van de tuin om nog zoveel mogelijk zon in onze gezichten te laten schijnen en mijn diep geïnhaleerde zucht was er een van intens geluk. Zonder dat ze me iets vroeg, vertelde ik haar dat ik een gelukkig mens was en dat ik, moest ik nu moeten gaan, kon terugblikken op een rijk en gelukkig leven.

Een leven dat ik zou overdoen en waar ik geen spijt van had.

De uitdrukking op haar gezicht is me steeds bijgebleven. Ze keek me heel verwonderd aan maar reageerde niet. Ik zag dat ze schrok over mijn gedurfde uitspraak. Al jaren keurde ze mijn levenswijze af.

Zij leeft binnen de perken, van uitspattingen houdt ze niet. We kunnen heel goed met elkaar praten. Ze vertelt weinig over zichzelf . Ze kan heel mooi filosoferen over het leven van anderen maar blijft steeds trouw aan haar principes die ze kost wat kost wil invullen. Van haar leefgewoontes wil ze niet afwijken al betrap ik haar soms op het tegendeel.

Ze rookt noch drinkt en heeft uniforme genotsuren waar ze zich strikt aan houdt en stelt haar blanke huid nooit bloot aan de kankerverwekkende zon. Ze behoeft weinig innig contact met haar zonen omdat die het blijkbaar ook niet wensen en heeft geen ambities om na haar scheiding ooit nog een andere man in haar leven toe te laten.

Ze gaat in haar eentje naar kunstvoorstellingen, haar pasmunten passen nooit in de parkeerautomaten als we samen uitgaan. Artisjokken eet ze met mes en vork, oesters wil ze geeneens proeven.

Ik rekende voor mezelf de uren geluk uit die zij ontbeert en de uren levensverlies die ik in de toekomst zal moeten derven.

En toch benijd ik haar niet, al zal ik op mijn sterfbed misschien toegeven dat zij uiteindelijk de juiste beslissing trof want zij zal er nog zijn.

Het voelt vreemd aan. Twee laptops zijn uit mijn bureel verdwenen. Hoe ze die aan mijn modem konden aansluiten, is me nog steeds een raadsel, maar het werkte en mijn computer doet het nog steeds. Het voelt plots zoveel kouder en mijn bureau lijkt zoveel groter. Gisteren nog zaten we hier samen, elkeen druk bezig met z’n eigen ding. Mijn oudste studerend in de living voor de examens van januari. Mijn jongste en haar Duitse vriend speelden computerspelletjes. Ik snap niet hoe ze elkaar urenlang virtueel willen verschalken om elkaar dan meedogenloos af te schieten. Ik zat middenin die commotie en kon me onmogelijk concentreren op de aanmaak van een nieuw blogstukje. De laatste boeuf Stroganoff kreeg ik niet meer door mijn strot en ik hield het ook ‘s morgens bij een simpel koffietje en Yakult om mijn dagelijkse vitamientjes tot me te nemen. Van het moment dat ik hoorde dat mijn gasten wakker werden, spoedde ik me naar de douche om niet te moeten aanschouwen hoe ze op hun nuchtere maag en zonder verpinken grote porties salami en camembert konden verorberen na de copieuze maaltijd van de avond voordien. Mijn oudste fronste haar wenkbrauwen achter haar bescheiden bordje light cornflakes. Wij zijn hier in België blijkbaar kleinere hoeveelheden gewend.

Meermaals heb ik eraan gedacht om hen zachtjes te vertellen dat een mens niet zoveel eten behoeft en dat een dagje vasten heus geen kwaad kan. Ik slikte mijn woorden in om geen onnodig verdriet te berokkenen.

We hadden een geweldige week samen, die drukte deed me deugd, de adrenaline kwam vanzelf, gezelligheid went zo gauw.

Alle drie vertrokken ze op hetzelfde moment, drie innige omhelzingen. Gelukkig komt er morgen eentje terug. Het zal lente zijn als ik de jongste weer in mijn armen kan sluiten. Ze is het kind-zijn pas ontgroeid.

Ik wil weer mijn eigen rust, oké, in ziel en lichaam, maar dat hoefde niet per se zo bruusk te gaan.

Aan de verdere toekomst durf ik niet te denken, al weet ik dat mijn jongste in Duitsland wil blijven bij haar vriendje. Het zal haar schoonmoeder in spe zijn die haar zwangerschap het eerst zal merken, die de kleinste babykleertjes zal mogen kiezen, die het dichtst in de buurt zal zijn als ervaren raadgeefster voor de eerste kinderkwaaltjes.

Het is niet moeilijk om schoonmoeders te haten.