Inhoud blog
  • Artemis wordt Chelone
  • Afscheid
  • De laatste dagen
  • Adele
  • Happy Time
  • Bloggenland is dood(s)
  • Celtic Woman
  • Volgens het boekje
  • De aanhouder wint
  • Bezinningstijd
  • Kersttip voor mannen
  • Als de kat van huis is…
  • Amy Winehouse was here!
  • Moeder in 't groen
  • Dipje
  • Halloween
  • Dubbele tijden
  • Stille eenvoud
  • Hij is terug!
  • Vandaag: Wereld Ei Dag!
  • Het zit ‘em in het hoofd
  • Lekstokkenfestijn
  • IK DOE MEE
  • Citaat
  • Huwelijk
  • Sympathy
  • Laatste zomerallures
  • Tijd om uw schoentje te zetten?
  • Stef
  • Klok (3)
    Zoeken in blog

    Foto
    Klik op het logo voor de homepage.
    [ ARTEMIS ]
    Niet iedereen die denkt, heeft gedachten.
    28-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bezinningstijd
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Misschien projecteer ik mijn eigen gevoelens wel onbewust op anderen, maar toch heb ik de indruk dat veel mensen er de laatste tijd nogal bedrukt en sip bijlopen.

    Het tegen elkaar moeten opboksen van de rivaliserende SVHJ-genomineerden zal er ook geen goed aan doen; in bloggenland gaat het er overduidelijk wat minder gemoedelijk aan toe. Dat we regeringsloos aanmodderen, zal de doorsnee Belg een zorg wezen. Ikzelf sla de politieke bladzijden van mijn lijfkrant al een tijdje over en kijk enkel nog naar de foto’s en de karikaturen van de doodvermoeide en/of belachelijk voorgestelde politici. Zelfs voor de columns dienaangaande heb ik nog weinig interesse omdat ik de draad in heel het gebeuren ben kwijtgeraakt. Och, binnenkort verschijnt er toch weer een schematisch overzicht van de vorige verwikkelingen zodat ik weer kan volgen en ik – zoals het met de soap The Bold And The Beautiful gaat - eigenlijk niets gemist heb.

    Toen ik Leterme vanavond op het journaal zag, had ik gemeend medelijden met hem. Zag die man er slecht uit! Zijn stem klonk hees en stil. Ik vroeg me af of die arme kerel een verkoudheid had of teveel had moeten roepen tijdens de vechtdebatten van de laatste dagen.

     

    Eigenlijk is onze gemoedstoestand wel begrijpelijk in deze tijd van het jaar. Kinderen hebben er natuurlijk minder last van; die hebben namelijk het vooruitzicht van twee feestelijke aangelegenheden waarop ze hartstikke verwend zullen worden met hopen geschenken. Als toemaatje krijgen ze er nog es twee volle vakantieweken bovenop.

    Menig ouder zit op dit eigenste moment beslist al met de handen in het haar en vraagt zich af of zijn eindejaarspremie zowel de verwarmingskosten als de vele cadeautjes, de dure Nieuwjaarsoutfit, het everzwijn met jefkes in rode wijn en dooierzwammen en de talrijke andere feestattributen zal kunnen dekken. En met zulke langgerekte feestdagen heb je nooit genoeg aan één enkel grootwarenhuisbezoek per week. Het aanschuiven in die ellenlange kassarijen is ook al niet bevorderlijk voor een optimale feeststemming. Ja, die euforistische 'for everybody peace on earth'--stemming die niemand missen wil maar waar iedereen eigenlijk een grondige hekel aan heeft.

    Voor en na mag er stevig gezondigd worden tegen elke vorm van menselijk gedrag maar tijdens zijn we plots elkaars allerbeste vriendjes.

     

    We zijn nog altijd voor. We kunnen nog een maandje chagrijnig dwarsbomen en de ergernissen van het afgelopen jaar opstapelen, aandikken, uitvergroten en uitspuwen. Er is nog net genoeg tijd om uitnodigingen te negeren en in eerste instantie verfrommeld te klasseren om ze daarna weer uit de papiermand te grabbelen. Want in het andere geval hebben we niets om naar uit te kijken en meedoen willen we zeker.
    Wij zijn ons dus geestelijk aan het voorbereiden op een paar dagen geluk om het geluk.

     

    Daarom lopen we er nu bedrukt en sip bij.


    24-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kersttip voor mannen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Zijn er onder jullie nog vrouwen die elke winter weer te kampen hebben met ijskoude voeten? Voor wie een kerstwandeling in dikke boots en vier paar sokken nog steeds tot opgave gedoemd is? Vreugde alom: van een vriendin kreeg ik het leukste geschenk aller tijden. Die twee paar sokken hebben waarachtig mijn hele winterleven veranderd. Ik ben er de laatste weken zelfs in geslaagd met mijn tenen te spelen . Eén paar gebruik ik voor de eerste nachtkou in bed (na een kwartiertje liggen ze al naast het bed), één paar om in huis rond te lopen en om te surfen en het allernieuwste paar wring ik in mijn laarzen (een waar getrek en een gesleur maar die sokken gaan voortaan overal met me mee).

    Puur synthetisch zijn ze, 99% polyester en 1% elasthane, een soort badstof. Geen enkele sok heeft ooit zo zacht en soepel aangevoeld.

    Eerst wou ik er jullie niets over kwijt omdat ik die warme voetjes slechts mijn vriendinnetje en mezelf wilde gunnen. Maar ik dacht plots aan die duizenden mannen die hun vrouwtje tijdens deze kerstperiode gelukkig willen maken. Allez, voor jullie geef ik nog een tipje van de sluier mee. Vanuit het Duits vertaald zou je ze “Alleen deze” noemen. Kies voor de sokjes zonder de antislipkristalletjes, die zitten het lekkerst.




    18-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Als de kat van huis is…

     

    …of languit ligt te slapen op één of ander verwarmingstoestel of langharig kussentje, dan moet je er niet van schrikken dat muislief uit zijn schuilplaats komt en de laatste lekkere brokjes kattenvoedsel komt verorberen. Dit spektakel had ik nooit tevoren gezien. Hier lopen nota bene al eeuwenlang zes katten rond. Ook de poezenwereld is om zeep!

    Ik was net niet snel genoeg om muis én schaaltje aan de achterdeur te zetten voor Minnie zich terugtrok. In mijn voorraadkast.




    12-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Amy Winehouse was here!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Studeren en tegelijkertijd tijdens de weekends werken; It’s a hard knock life for my daughter.

    Haar vriendinnen, waarvan de meeste al gaan werken, zagen het wel zitten. Zich eens goed uitleven om de volgende dag uit te kunnen slapen. Een verjaardagsfeestje, een verkleedpartijtje. Veel amusanter dan die afgezaagde discotheekbezoeken.

    Ze twijfelde, die dochter van me. Ze heeft immers, net als haar moeder, een achttal uurtjes nachtrust nodig en bovendien moest ze voor maandagmorgen nog een Engels werkstuk afleveren. Daarbij had ze geen idee in wie ze zich verkleden wou. Up-to-date als ik als moeder graag wil zijn, suggereerde ik haar om als Amy Winehouse te fungeren. Daarvoor hoefde ze zich enkel "maar" als drugs- en drankverslaafde te maquilleren en een pergola op haar hoofd te construeren. De 'Blacke's'-tattoo zou één van haar vriendinnen wel op haar borst signeren en het glinsterende hartje op haar arm zou ook wel te versieren zijn. Wonder boven wonder (menig moeder kan met mij beamen dat wij weinig originele voorstellen kunnen bieden) werd ze plots dolenthousiast over die idee. Mijn rode lievelingsrokje waar ik nooit meer in zal passen en dat ik halsstarrig in mijn kleerkast bewaar in de hoop op betere tijden, werd plots herontdekt. Het paarse vloekende topje, die miskoop van toen, werd vanonder de sokken gehaald en ik kon haar ook nog van dienst zijn met zwarte collants waarin een dikke ladder dreigend groter werd. De chique rode leren laarsjes waarmee haar grootmoeder in de jaren zeventig pronkte, maakten het geheel af; twaalf centimeter boven haar lengte van een meter tachtig zag ze er groots en versleten uit. Ze was een perfecte Winehouse, hoewel ze geen enkele sterke drank lust en steeds als BOB dienst doet. o />

    Met deze attributen toog ze naar het huis van Roodkapje waar haar wachtende vriendinnen haar van bewuste jonge vrouw tot vunzige vamp zouden omtoveren. Ze worstelde met kritische bedenkingen en met haar verontruste vriend aan de telefoon.

    Het was kwart voor zes zondagmorgen toen ik de achterdeur op slot hoorde draaien en verschillende, niet vertrouwd klinkende schoenhakken op mijn stenen vloer hoorde tikken. Het duurde niet lang voor het muisstil werd daar beneden en ik door de kier van mijn slaapkamerdeur het licht van de hall zag branden.

    Ik was klaarwakker en wilde haar verhaal horen.

    Amy Winehouse lag languit te slapen in de tweezit en wilde daar, naar eigen zeggen, nog even blijven liggen. De driezit werd ingenomen door Minnie Mouse. Toen ik een uurtje later weer de trap afging, lag er een briefje op het aanrecht. “Hey Moepie, er liggen twee vriendinnen te slapen in de logeerkamer." Eén Hollywoodstar had ik dus over het hoofd gezien.

    Ze waren net op tijd gedoucht en uitgeslapen om Justine Henin te zien winnen en zich klaar te maken voor de volgende - nuchtere - dag.


    06-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Moeder in 't groen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Wat ik schrijf, ervaar ik ook echt. Mijn blog kan zwaar lijken maar niet iedereen heeft de gave om op een humoristische manier zijn wedervaren te vertellen.

    Ik schrijf graag over hetgeen ik daadwerkelijk meemaak omwille van de meerwaarde die dit voor mezelf geeft in dit leven. Ik zou zo bijvoorbeeld ontelbare verhalen kunnen schrijven over mijn moeder die sinds de maand mei in een rusthuis verblijft. Ze zouden eerder thuishoren op een gespecialiseerde site waar mensen met dezelfde ervaringen terecht kunnen.

    Soms maak ik prachtige dingen mee, zoals vandaag.

    Mijn moeder is er nog steeds van overtuigd dat ze thuis is en dat alle mensen rondom haar op bezoek zijn. Die gedachtegang leidt vaak tot zeer gecompliceerde situaties waar wij noch de andere bewoners of het verplegend personeel een antwoord op kunnen verzinnen. Hoe zou je namelijk zelf reageren indien wildvreemde mensen ongedwongen in je huis zouden rondlopen?

    Ik vond mijn moeder vanmiddag op haar vertrouwde plekje. Ze zag er erg netjes uit. Op maandagen ziet ze er steeds heel proper uit. Fris gewassen en pas terug van de kapper. Ze droeg de zijden beige Escada-bloes die mijn zus met alle omzichtigheid had gestreken.

    Mijn moeder is altijd een heel kokette dame geweest.

    Van ver al zag ik iets groenigs uit haar smalle decolleteetje steken. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het groene blaadjes waren. Ik vroeg haar wie haar zo mooi had uitgedost. Ze had het zelf gedaan. Ze was bloemen gaan plukken vanmorgen, in haar tuin.

    Aan de geweldige ficus die naast haar stond ontbrak een lange tak van meer dan een halve meter. Ik vond hem geheel terug onder mijn moeders zijden blouse. Ze vond het mooi, ik ook.

    Ik vertrok, kreeg een kruisje en een kusje, vergrendelde haar deur en liet – zoals ze het me vroeg - de sleutel achter op het marmeren blad naast de trap. Zoals gewoonlijk.

    Ik voelde me dit keer gelukkig toen ik haar verliet.


    04-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dipje

    De bladeren vallen met pakken naar beneden. Het ene dwarrelt mooi, het andere valt vaal en vochtig. De natuur lacht me uit, smeekt niet meer om bijstand en laat zich in al zijn luiheid gaan. Geen kip die zich nog baadt in het avondzonnetje of zich wentelt in de korrelige, droge aarde. De kikkers zakken meedogenloos naar de bodem van de vijver. De eens zo mooie leliebladeren verleppen kwijnend en gaan blubberig kopje onder.

    Het wordt zielig kaal in mijn tuin. De nog resterende besjes vallen ten prooi aan de sijsjes en de groenlingen die hun laatste biologisch voedsel meepikken. Nog enkele weken voor ze komen smeken om de vetbolletjes en de verse appeltjes die ik voor hen zal hangen op die plaatsen waar mijn zeskoppige poezenfamilie onmogelijk kan klimmen. Die tijgerachtigen hebben ook al geen fut meer; ze liggen winterdik te wezen op kussens, verwarmingsapparaten en liefst nog op mijn buik. Ook mijn favoriete merel zingt niet meer “Ready or not, here I come”; het deuntje dat slechts hij en ik sinds twee jaar begrijpen. Zal hij er volgend voorjaar ook weer zijn?

    De lijster die een week geleden nog zo enthousiast zong, werd gisteren triomfantelijk, gehuld in nog slechts enkele pluimen, gedropt naast mijn computer. Ik had er hartzeer van en moest onverbiddelijk huilen.

    Huilen ja, ik heb het zitten, die herfstblues, de voorbode van de echte winterblues. Geen korte rokjes meer, geen blote benen, geen stoelen meer te verschuiven naar waar de zon uiteindelijk onder gaat. Geen was meer die huppelend hangt te wapperen en zo zomers ruikt. Fletse kleuren, wallen, winterspek, slaapsokken, dikke truien, kunstmatig licht. Dat verlangen naar een nieuwe lente dat weer op toeval berust. Het hunkeren naar die zomer die evengoed nooit komen zal. De illusies van verleden jaar die nu pas werkelijkheid worden.

    Mijn spiegelbeeld huilde gisteren mee en schreeuwde om een nieuw kapsel, een laagje blush, een modieuzere jeans, een drastisch dieet, nieuwe onderbroeken en vooral om een lach op mijn gezicht.

    Ik werk eraan, ik werk eraan. Maar laat me eerst nog een potje huilen.
     


    31-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Halloween

    Dit jaar telde ik welgeteld één pompoen in de tuin. Niet eens zo'n grote ook, en dan nog volledig toevallig.
    Mijn buurvrouw gooide vorig jaar een halfvergane pompoen in mijn kippenren. Die pikten mijn hoenders gretig op, waarna ze - excusez le mot - pompoenzaadkakjes achterlieten. Toen ik dit jaar een nieuwe border aanlegde, gebruikte ik ondermeer kippenmest als bodemverbeteraar. Eén van die zaadjes kreeg het in zijn hoofd om effectief wortel te schieten. Daaruit groeide een stevige plant, die me slechts één oranje vrucht opleverde. Vandaag transformeerde ik dat exemplaar tot een boosaardig uitziend halloweenkopje.







    Halloween was compleet toen ook de buurtkinderen vanavond verkleed om snoepjes kwamen bedelen.


    29-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dubbele tijden
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Alle tijdsaanduidingen in huis hadden al een flinke draai naar links gehad voor ik zaterdagnacht samen met het nieuwe winteruur het bed indook. De elektrische wekker op mijn nachttafel komt naar gewoonte slechts als laatste aan de beurt. Ik hou er namelijk van om voor mezelf het aangename schrikeffect te behouden om me nog enkele dagen in de waan te laten dat ik nog een uurtje langer kan slapen dan de realiteit het me toelaat.

     

    Ik had hierbij echter niet gerekend met hetgeen zondagnacht zou gebeuren. Omstreeks een uur of één komt mijn dochter thuis met de boodschap dat ze ergens in Mechelen, toen ze haar vriendin naar het treinstation bracht, met de bumper van haar/mijn oude Skoda langs een onbenullig muurtje scheerde om daarna in een soort van put in het wegdek terecht te komen. Ik kan me die plaats in Mechelen nauwelijks voor de geest halen maar dat doet hier minder toe. Feit was dat die drie vierentwintigjarige vriendinnen de auto uit die put moesten sleuren en dat ze daarvoor meerdere duw- en trekmanoeuvres moesten bezigen, met het nodige motorgeloei tot gevolg. Ik kan me hun ernst- en lachsessies hierbij heel goed voor de geest halen. Het effect dat zulks op een tweederangssauto heeft, is me veel minder duidelijk.

    Ze vertelde me dit verhaal bij aankomst erg losjes en ze was moe. In peignoir, met zoeklicht, zag ik slechts enkele krassen. De penetrante geur die uit de motorkap ontsnapte, rook verschroeid maar daar moest volgens ons slechts een nachtje en een windje overgaan. We gingen rustig slapen zoals twee auto-ondeskundigen het zouden doen.

    In het volle daglicht was er de volgende morgen, op wat schrammen in de bumper na, helemaal niets aan de hand. Mijn dochter ging studentenwerken, ik streek haar was. Geen vuiltje aan de lucht, de auto startte met enkel een klein vies geurtje.

    Ik zwaaide haar nog na toen ze zondagavond naar haar vriendje in Sint-Niklaas vertrok. De autobaan heeft ze nog net kunnen verlaten tot aan het kruispunt van het Shopping Center. Daar viel ze stil, schakelen was niet meer mogelijk. Ze startte de wagen opnieuw en kon in eerste versnelling nog voor de deur van haar liefste geraken. Waar een vader, een man, gelukkig aanwezig was.

    De hulp van Touring werd ingeroepen. De wagen zou de volgende dag worden getakeld. Het voorval van de dag tevoren werd wijselijk verzwegen.

     

    Mijn wekker liep af. Hij stond op zeven. Ik moest vroeger opstaan om er de Skodagarage van te verwittigen dat er mogelijk algauw een takelfirma voor hun deur zou staan. Ik zou hen smeken de wagen voor woensdag klaar te stomen. Woensdag, de dag waarop mijn dochter zich aan haar tweede rijexamenpoging waagt.

    Het was nog pikdonker vanochtend toen ik naar mijn telefoon greep; mijn luie kippen sliepen nog.

    Toen ik beneden kwam stond de keukenklok op zes. De krant, de sudoku, ze waren er al, doorweekt. Net als de zieke Skoda die omhoog werd gehesen.

     

    Vannacht stel ik de tijd van mijn wekker bij. Daarna zal ik dromen van de nieuwe koppelingsplaat (inderdaad: gesneuveld als gevolg van het motorgeloei-manoeuvre van mijn dochter) en de daaraan verbonden kosten. Dat uurtje onwerkelijke rust zal een jaartje moeten wachten.

    Dat gezegde over die problemen met kleine of grotere kinderen? Daarop volgt gelukkig weer een nieuwe morgen.


    23-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stille eenvoud
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Kan ik er wat aan doen dat het weer bijna Allerheiligen is en dat er bij onze gemeente elk jaar meer en meer aanvragen binnenlopen van mensen die graag het graf van hun geliefde door iemand anders laten poetsen? Het vierde jaar dat ik hieraan deelneem, al had ik serieuze bedenkingen. Ik heb namelijk geen afgedankte jeans en bottines meer die een spat javel kunnen verdragen. En daarbij, ik heb me net een splinternieuwe wagen gekocht waarvan ik de stoelzittingen nog een tijdje proper wil houden. En mijn rug heeft het de laatste tijd ook erg te verduren gehad. Maar ja, ik heb weer eens toegegeven.

    Er stonden nog een paar gloednieuwe Caterpillar boots op het overvolle schoenrek. Hét revelatiemerk van een aantal jaren terug. Eén van mijn dochters heeft ze een paar maanden gedragen tot het eindelijk weer lente werd. Nu staan ze daar enkel veel te klein te wezen. Die meiden dragen intussen meer dan schoenmaat 41 en moeten hun overzetboten nu in Nederland gaan zoeken. Met drie paar dikke fleecekousen, pasten ze me perfect.

    Ik weet niet hoe het komt, maar eens aangekomen op het kerkhof voelde ik me rustiger worden. Het was bitter koud, doch de zon scheen.

    Alhoewel, ik moest voortdurend denken aan die man die gisteren levend verbrandde in zijn wagen. Die vatte op de autobaan vuur toen een vrachtwagen door een klapband over kop ging en hem op het andere rijvak meesleurde. Die man was amper 30 en laat een vrouwtje en drie kleine kinderen achter. In De Standaard van vandaag las ik bovendien dat een getuige hem hoorde schreeuwen in zijn doodsstrijd.  Ik ben er al de hele tijd niet goed van. Hoe verschrikkelijk is zoiets?

    Hoe kan dat vrouwtje leven met de gedachte dat haar man zoveel geleden heeft? Omstreeks de tijd van Allerheiligen is haar man gestorven, hoe kan ze het ooit vergeten? 

    In de sereniteit van het kerkhof heb ik daarom extra mijn best gedaan om de graven zo mooi mogelijk te maken. Als troost, voor mezelf. Als medeleven voor dat vrouwtje dat alleen achterblijft met haar drie kindjes en haar leed.

    Drie vrouwen zag ik bekvechten bij het graf van hun ouders over de geraniums die al dan niet nog moesten blijven staan. Ik heb ze een ijzige blik toegeworpen, zo ijzig dat ze er stil van werden. Want op een kerkhof moet je stil zijn, je mag glimlachen over het mooie dat is geweest maar je moet steeds bedenken dat het leven vergankelijk is. Ik heb Frans, Jakob en Julia toegesproken, dat hun graf nu weer netjes is en dat ik waarschijnlijk het volgende jaar terug kom.

    Ik heb weer wat bijgeleerd; ik kreeg van een mevrouwtje een tandenborstel om de letters op de graven proper te krijgen.

    Geef me geen eloges over hoe flink ik ben. Ik haat het als jullie zo doen. Ik ben gewoon weer graven gaan poetsen, ik heb erop gezeten en heb ze geschrobd en ze blinken weer. Ik hoop dat de nabestaanden blij zullen zijn maar dat zal ik nooit te weten komen.

    Eigenlijk hoef ik geen reacties want de ervaring was mooi genoeg.

     


    16-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hij is terug!

    Ik dacht het al wel, dat ik zijn schelle roep had gehoord.
    Hij had een beter zicht op zijn prooi nu hij, gezeten op een bijna kale tak, rechtstreeks in de vijver kon duiken.

    Toen ik hem in mijn vizier kreeg, hield ik mijn adem in en bleef stokstijf wachten op zijn volgend mouvement. Ik zag hem "bidden", ik zag hem zijn snavel naar beneden richten, ik zag hem loodrecht onder water duiken om na twee seconden weer boven te komen met een klein visje.

    Ik zag hoe hij zijn prooi doodsloeg op de tak van zijn uitkijkpost en hoe hij nadien bliksemsnel in de laurierhaag verdween.


    Zo’n beeldschoon vogeltje weegt slechts 36 gram en kan een snelheid halen van meer dan
    80 km per uur.

    Sinds drie jaar bezoekt hij mijn tuin, in de lente brengt hij zijn vrouwtje mee. Hoe die twee paren, je moet het gezien hebben!


    Mijn ijsvogeltje is terug! Het mooiste vogeltje dat ik ooit zag.

     

    De foto werd genomen door een natuurfotograaf die hier twee jaar geleden, in het putje van de winter, zijn tent opsloeg. Gedurende een week maakte ik elke dag een wak in de bevroren vijver. En in dat kleine gaatje dook hij, mijn vriendje, wel honderden keren.


    12-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vandaag: Wereld Ei Dag!

    Vier jaar oud zijn Pauline en Poulette, de kippetjes in mijn "rusthuisren". Utgerekend op deze speciale dag verblijdden ze me met een prachtig ei. 

    Het verbruik van eieren zit in ons landje trouwens in de lift. Tussen juli 2006 en juni 2007 kocht de gemiddelde Belg in totaal 96 eieren, dat zijn bijna twee eitjes meer dan het jaar voordien. Dat blijkt uit een onderzoek van het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing (VLAM).
    "Opmerkelijk is dat alternatieve eieren nu de meest gekochte zijn: biologische eieren, scharreleieren en eieren uit vrije uitloop", aldus VLAM. Het aantal verkochte kooi-eieren daalde onder de helft van het totale aantal eieren.
    Uit het onderzoek bij 3.000 Belgische gezinnen blijkt dat de aankopen van eieren voor 89 procent gebeurden in supermarkten, 4 procent werd rechtstreeks aangekocht bij de hoeve of de producent. Vandaag staat het product van de kip centraal; het is 'Wereld Ei Dag'.




    09-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het zit ‘em in het hoofd
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een falen zou ik het niet echt noemen. Oké, ik ben (nog) niet gestopt met roken, maar ik ben meer dan ooit lichamelijk en geestelijk onderweg naar de afbouw van mijn verslaving.

    Ik kan in ieder geval, zelfs iedere dag meer en meer, weerstaan aan het aansteken van zo een inhoudsloos stokje.

    Zijn het de naalden die gedurende een uurtje aan mijn voeten en benen hebben gebengeld of is het dat minispeldje dat in mijn oor verstopt zit? Ik weet het niet.

    De drang naar nicotine neemt af, het intens verlangen naar een volgende sigaret is een heel stuk minder en de uren wachttijd worden met de dagen draaglijker. De eerste zondige sigaretten smaakten aanvankelijk nog beter dan elk doorsnee orgasme, maar nu denk ik ook hier al anders over.

    De kilo’s wortels, selderstokjes en bloemkolen liggen onaangeroerd in de ijskast, de verlokking naar snoepgoed en chocolade blijft uit.

    Ik had het me veel erger voorgesteld. Ik zag mezelf nagelbijtend in mijn cocon kruipen, zonder enige levenslust, ongezellige bloguren, saaie telefoons, een natuur die me nooit meer zou boeien, een onoverkomelijk gemis.

    Van de vijfentwintig stuks per dag ben ik naar drie stomme opsteekbeurten geëvolueerd en heb er nadien telkens spijt van dat ik die dingen onbewust heb geïnhaleerd of simpelweg heb laten verassen.

    Maar sinds vrijdag heb ik een vreselijke hoofdpijn die maar niet wil minderen. Bij elke trek wordt die nog erger.

    Ik denk dat het een teken is dat mijn lichaam zich verzet tegen die onnozelteiten.

    Mijn lichaam wil niet méér, het zit ‘em enkel nog een beetje in mijn hoofd.

    Daarom is een tweede acupunctuurbeurt noodzakelijk, denk ik.


    04-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lekstokkenfestijn

    Sinds mijn moeder in het rusthuis resideert, ken ik er al heel wat medebewoners. Elkeen heeft zo zijn eigen karaktertje en gewoontes. Roosje, het net geklede dametje, vertelt steeds over het Carlton Hotel waar ze vroeger bazin van was. Jammer dat ze zo stilletjes en verward praat, je kan haar nauwelijks verstaan.

    Laura is blind en schreeuwt voortdurend dat ze niet in een rusthuis wil sterven. Ze is zo gevoelig voor aanrakingen en is de grootste snoepster. Fientje stampt voortdurend met haar voeten en gebruikt steeds haar lange papieren servet om haar eetbord in te verpakken. Een keertje had ze haar bril erin verpakt en er heel hard op geklopt. Volgende keer neem ik voor haar een lapje stof mee zodat ze het naar hartenwens kan plooien en ontvouwen. Philomène en Pol dragen altijd hun leuke witte petje. Soms begint Pol plots beeldschoon te zingen en animeert hij hiermee de hele zaal. Martha zegt honderdmaal per dag alstublieft en krijgt er evenveel dankuwels voor in de plaats.

    Ik breng nogal eens kleine dingetjes mee voor die mensen omdat ik zo graag hun lachende gezichten zie. Ze hebben heel de dag niets te doen, ze moeten zich toch hartstikke vervelen.

    Verleden week had ik aan de hoofdverpleegster gevraagd of ik een keertje voor iedereen een lekstok mocht meebrengen. Het mocht, mits de nodige supervisie.

    Ik keek er al een hele week naar uit: gisteren zou het gebeuren.

    Er waren slechts weinig oudjes die de lolly weigerden. Ze waren er zo blij mee.

    Fientje omhelsde me hartstochtelijk, wou liefst het afgelikte stokje ook nog opeten en likte nog minutenlang haar vingertjes af. Eén mevrouwtje liet voortdurend haar kleiner wordend suikerbolletje aan me zien. Wilma wilde haar stokje niet eens meer afgeven.

    Laura hield een tijdje op met treuren en beet haastig de lolly in stukken zodat ze ervan moest hoesten. En Rietje, die sopte de lekstok parmantig in haar koffie.

    Twintig luttele minuutjes heb ik die mensen gelukkig gemaakt met een simpele lekstok.

    En ik, ik was de gelukkigste!

    Een aparte ervaring, vatbaar voor een even mooie.

     

    Ik kon niet nalaten om hiervan foto’s te nemen. De gezichten zijn onherkenbaar gemaakt omwille van hun privacy.



     


    01-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IK DOE MEE
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ook ik heb een afspraak voor aanstaande vrijdag, net als Menck. Waarom het eigenlijk niet samen proberen en elkaar steunen in deze moeilijke beslissing?

    De acupuncturiste waar ik regelmatig ga, heeft al wonderen verricht met mij. Ik ben blijkbaar heel gevoelig voor haar naalden. Ze prikt dingen in mij teweeg die er voordien nooit waren. Ze kent me al. Ze weet dat ik - het zal dan wel zeker - een onbewust psychosomatisch geval ben. Ze zal me moeten helpen want ik kan het niet alleen.

    Sinds enige jaren besef ik dat de sigaret mijn dood zal worden. Voor de rest ben ik heel gezond. Geen overtollige cholesterol, geen gele tanden, geen hart- of maagklachten en ik kan nog werken als een paard. Mijn longinhoud moet enorm groot zijn, gezien de fysieke arbeid die ik nog kan verrichten en het aantal trappen dat ik gezwind op en af kan rennen. Ik maak mezelf wijs dat het de lights zijn die het verschil uitmaken of dat ik van een oeroude en degelijke West-Vlaamse familie afkomstig ben.

    In de jaren zeventig rookten we allemaal: vader, moeder en de vijf kinderen. Wij kinderen, ik weet het nog als vandaag, leerden ons moeder roken. Ze was toen veertig, ze vond het plots ook lekker.

    Mijn vader rookte dikke sigaren en als hij zich al eens aan een sigaretje waagde, hield hij tien centimeter gloed over na slechts twee keer trekken. Hoe vaak heeft hij me niet gezegd dat ik mijn jonge longetjes zo niet mocht verprutsen.

    Nu, dertig jaar later, rook ik nog steeds en neem, als zijnde evident, de ongemakken die deze verslaving met zich meebrengt er automatisch bij en sluit mijn ogen en mijn oren voor de rest.

    Ik doe mijn hoed af voor elkeen uit mijn omgeving die het roken van de ene op de andere dag heeft opgegeven. Wat hebben die mensen karakter! Wat zijn ze zoveel slimmer! Zelfs zonder plakkers, surrogaatstickies, kauwgom of therapie. Ik wou dat ik het ook kon.

    Dagen, jaren, gaan voorbij. Ik hoest me enkel even te pletter ‘s morgens en ’s avonds maar tijdens de dag kan ik nog vrij ademen. De sigaret staat me leuk bij gelijkverslaafden. In het bijzijn van onthoudenden of afgekickten voel ik me een domme loser.

    Het is pas gezellig met een sigaretje en een drankje, het voedsel verteert zoveel beter mét. Net zoals een heerlijke discussie of zwoele zomeravonden: steeds mét. Ik kan me dit alles niet voorstellen zonder. Word ik zonder dat stokje tussen mijn vingers plots een bitch? Zal ik minder genieten van het leven? Zal ik nog kunnen lachen? Zal ik dikker worden? Zullen de mensen mij nog sympathiek vinden? Zal mijn wijntje nog even goed smaken? Zal ik niet kritischer worden of mijn naasten afsnauwen? Is er nog een leven na mijn allesomvattende gezellin?

    Ik wil het er op wagen, ik wil weten hoe het leven voelt na meer dan dertig jaar afhankelijkheid. Ik wil op een andere manier sterven: liever wiedend, lachend, me verslikkend in een visgraat of verslonden door een krokodil.

    Menck, niet zeuren hé. Eerlijk je relaas van elke dag vertellen. Zullen wij die hele bende hier eens bewijzen dat WIJ het ook kunnen?


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Citaat



    Toen ik dit citaat (uit de Standaard van donderdag) voor het eerst las, was ik diep geschokt. Hoe erg is het met het mensdom gesteld, hoe is het in Godsnaam mogelijk dat mensen elkaar op zulk een manier proberen te vermoorden? Tot ik sceptischer werd over de auteur van het citaat. Een uitspraak van Aartsbisschop Francisco Chimoio, hoofd van de katholieke kerk in Mozambique. Meer dan 16 % van de 19 miljoen inwoners van dit land zijn besmet met HIV en per dag komen daar 500 nieuwe gevallen bij.
    Om hierover zelf een oordeel te kunnen vormen, ging ik via het net op zoek naar de persoon achter Chimoio. Zijn uitspraak moge dan wel over heel de wereld te lezen zijn, iedereen lijkt geschokt, maar over de man in kwestie is bitter weinig te vinden. Geboren in 1947, door Paus Johannes Paulus II in 2003 aangesteld als Aartsbisschop van de provincie Maputo in Mozambique. Verder is op het hele net niets over hem te vinden. Wikipedia smeekt zelfs om meer informatie over hem. Wat bezielt die man? Wat wil hij met zulke beschuldigingen bekomen? Waarom geeft hij de namen van de twee geviseerde Europese landen niet prijs?
    Moest ik journaliste zijn, ik zou hierop blijven doorboren en zelfs een audiëntie afdwingen bij de Paus!


    29-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Huwelijk
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mijn dochter heet voortaan “Mooie Berg”, de Duitse vertaling van de familienaam van haar man. Haar man, ik kan het nog steeds niet geloven. Mijn kleine meisje is eergisteren voor de wet gehuwd. Er wordt voortaan Mevrouw tegen haar gezegd. Ze heeft een trouwboekje met nog heel veel vrije lijntjes voor het nageslacht. Een boekje waar ze beiden zo trots op zijn en dat een speciaal plaatsje krijgt in een laatje van hun commode.

    Ik maak dit voor de eerste keer mee en ik kan je verzekeren dat het voor een moeder een heel speciale gewaarwording is. Wilde ik het liever nog even uitgesteld hebben omdat ze nog zo jong is? Wilde ik haar nog even verstoppen onder mijn hennenvleugels? Had ik de behoefte om haar nogmaals op het hart te drukken dat liefde in het leven het allerbelangrijkste is en dat ik haar, meer dan iemand anders, het meest mogelijke geluk uit mijn ganser hart gun?

    Met negenen van haar Belgische familie waren we al heel vroeg naar Rheinberg vertrokken. Ik had er hartzeer van dat mijn moeder dit niet meer kon meemaken, dat ze het niet beseft dat haar eerste kleindochter trouwt. Haar tweede jongste die wil huwen zoals het hoort.

    Maar mijn oudste dochter en mijn zussen waren er. Zij en ik, we zullen jullie steun nooit vergeten.

    Ze zag er stralend uit, mijn kind! Het was haar dag. Ze droeg een beige jurkje dat ze eigenhandig had gemaakt. Haar vierde creatie, ze had er uren aan gewerkt. Vooral het kanten strikje achteraan, het was zo schattig!

    Haar ja-woord klonk heel overtuigend, een traantje bengelde in de oogjes van haar zus die mijn arm heel innig en teder vasthield. De Duitse schepen van burgerlijke stand articuleerde haar teksten bijzonder goed. Een vrouw met kennis van zaken, met humor. Het maakte de ceremonie mooier, intenser. Ik liet geen traan; wees er niet boos om, ik verwerk belangrijke dingen trager, ik capteer momenten en geniet later.

    Een maaltijd op z’n Duits, alles in overvloed, overvolle borden. Jammer dat die Duitsers geen Engels praten, het zou makkelijker zijn geweest.

    A-L, mijn dochter, is gelukkig. Ik heb het gezien. Haar voornaam past perfect met de Schoonenberg die ze zal beklimmen. Ik heb vertrouwen in haar concept van geluk. Ze zullen het goed doen, die twee. Het zal anders zijn voor mij, zij horen nu bij elkaar!

    Dank aan Sandrissimo, voor de stofjes en de garens. Die vele stofjes, weet je wel, daarvan gaat mijn dochter hangmatjes maken voor hun huismuisjes! De garens zullen verwerkt worden in jurkjes.

    Dank ook aan die speciale vrienden. Ik zal jullie nooit genoeg kunnen bedanken.
    In 2008 houden we een tweede huwelijksfeest. Dit keer in België, in de zomer, in Keerbergen, in de kerk en later in mijn tuin. Zijn familie heeft al toegezegd.





     

    23-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sympathy
    Een song van Rare Bird van de jaren zeventig. Toen ik het op Youtube opzocht, merkte ik dat er een remake van werd gemaakt door Marillion, in 2006. Het  is de versie die ik hieronder weergeef: een kort, eenvoudig maar erg krachtig lied. Nu meer dan actueel.



    Now when you climb, into your bed tonight.
    And when you lock and bolt the door.
    Just think of those, out in the cold and dark,
    `cause there's not enough love to go `round.

    And sympathy is what we need my friend,
    and sympathy is what we need.
    And sympathy is what we need my friend,
    `cause there's not enough love to go `round,
    no there's not enough love to go `round.

    Now half the world, hates the other half.
    And half the world, has all the food
    And half the world, lies down and cries :”We starve”,
    `cause there's not enough love to go `round.

    And sympathy is what we need my friend,
    and sympathy is what we need.
    And sympathy is what we need my friend,
    `cause there's not enough love to go `round,
    no there's not enough love to go `round

    22-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laatste zomerallures

    Zalig zo een zomerdagje op de tweede herfstdag. Een vitaminekuurtje waarnaar we met z’n allen zo erg verlangden.

    Kikkers zonnen nog een keertje en overkwaken elk te dominerend geluid. Vlinders fladderen dartel in de ijle blauwe lucht en verpozen op een najaarsbloem. Een pracht van een libel met groenige elitekleuren zoemt haastig voorbij, te gretig naar de laatste zon. Ze deponeert zichzelf op mijn wasgoed dat naar bloesem ruikt. Mijn volièrevogeltjes zingen zich een gat uit hun keeltjes, de kippen zoeken schaduw onder de shelter en nemen een stofbad.
    Honderden bijtjes verzamelen zich op de Viburnum en zingen hun afscheidslied.

    Sprieten gras staan weer blinkend rechtop, de pompoen grijpt zijn kans om nog even aan te dikken. Poezen wentelen op hun rug, hun pootjes in de lucht.

    Elke buur vertoeft buiten; zont, maait, poetst, rust... en geniet.
    En zeggen dat we morgen nog zo een dagje mogen vergenieten.

    Het doet een mens zo'n deugd te weten dat de zomer nog niet voorbij was.

     





     
     


     

    17-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tijd om uw schoentje te zetten?

    Mijn dochter is aan het naaien geslagen en had daarvoor verschillende kleurtjes garen nodig.

    Twee weken geleden had ik hiervan een promotiepakket zien liggen bij Aldi en ging er vandaag om. Het lag er nog, gelukkig.

    Als verstomd bleef ik plots staan in de volgende rayon. Ik wreef mijn ogen uit om me ervan te vergewissen dat ik niet droomde en niet hallucineerde. Ik had het inderdaad goed gezien.

    Rekken vol Sinterklaassnoepgoed! Het stond er allemaal al: sinterklazen in speculaas en chocolade, verschillende soorten marsepein, zo van die plastiekachtig uitziende zachte snoepjes in de vorm van hobbelpaardjes, zwarte-pietkoppen en geschenkpakjes. Ook chocolade kerstballen in wit en bruin.

    Het is vandaag begot MAANDAG 17 SEPTEMBER 2007. Nog bijna drie maanden vooraleer de heilige man jarig is!

    De lessen zijn nog maar net weer gestart na de zomervakantie. De bladeren moeten nog van de bomen vallen, de herfstvakantie begint op 29 oktober en de  maan maakt nog geen enkele aanstalt om door de bomen te schijnen.

    Ik denk aan de ouders van jonge kinderen. Wat moeten ze dit jaar weer verzinnen? Euh,… Sinterklaas is dementerend en heeft zich serieus van datum vergist? Wegens de opwarming van de aarde is het nu al bijna winter in Spanje? De cacaoprijzen slaan binnenkort op en daarom heeft de arme man zijn voorraad nu al opgeslagen bij Aldi?

    Enkele mensen keken me vreemd aan toen ik foto’s nam van dit eigenaardige fenomeen waar ik het koud van kreeg.

    De vervaldatum op de verpakkingen is gelukkig nog valabel tot in de lente van 2008, het minste dat ik voor jullie kon checken.

    Ik vind ze alleszins wraakroepend, die manier van pure afzetterij! Dat ze sollen met volwassenen, niet met kinderen!



     


    15-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stef
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hij is vrij, jullie zullen het intussen allemaal al wel gehoord hebben. Gelukkig! Ook van mijn hart is er een pak af.

    Ncumisa, meisje, nu kan je weer volop leven. Ik kan me voorstellen dat vooral jullie elkaar nu enorm veel te vertellen hebben.
    Dat jullie veel steun mogen hebben aan elkaar!

     



    Archief per maand
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006


    Blogroll
  • AnneTanne
  • Chocolate Moose
  • Lezen om te leven
  • Mohow
  • Sandrissimo
  • Speedy
  • Studio Stefke's weblog

    Blogroll 2
  • vrt-blogger en co.
  • Muggenbeet
  • Elise
  • Madame
  • wat gebeurt
  • Houbi.com
  • Alex

  • Blog als favoriet !

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Kriebel hier gerust iets neer!



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs