Ik heb te lang relaties gezien als een middel om te krijgen. Als een relatie dient om iets te krijgen van iemand, sta je - letterlijk - onmiddellijk in de schuld bij die persoon. Daarom ook voelde ik mij al gauw schuldig in een relatie. Nu begrijp ik dat iedere relatie vooral een geweldige kans is om te geven. De parodox is nu dat écht geven (en niet offeren of investeren of marchanderen) gelijk is aan krijgen, zodat iedere relatie dus toch een kans is om te...krijgen!
Was deze dag eindelijk de kentering? De vorige dagen was ik erg onrustig, in de eenzame momenten zelfs ongelukkig. Deze dag verliep heel gelukkig en ook nu ik hier de hele avond alleen thuis zit voelt alles goed. Wellicht heb ik vandaag weer iets meer begrepen waar het allemaal om draait: het draait om geven en niet om krijgen. Altijd dacht ik (natuurlijk onbewust) : ik moet krijgen. Vandaag heb ik veel mensen veel kunnen geven, allemaal kleine dingen, zoals een "goeie dag!", een glimlach, een drankje, een partijtje schaak, een kort gesprekje. Het voelde (bijna) nooit aan als verlies. Af en toe jengelde dat ego van mij om aandacht, uiteraard. Dat zal nog wel een tijdje zo zijn. Maar toch: ik kon vandaag - vaak voor het eerst - vriendelijk zijn tegen mensen die ik nochtans al jaren ken. Ik ben op een heel ongedwongen manier in gesprek geraakt met mensen die ik totaal niet kende (Daniel en Peggy uit Antwerpen, enkele mensen uit Herent). Het stroomde echt uit mij weg en het kwam nog sterker terug. Al blijf ik op mijn hoede. Ik heb al vaker zo'n dag of avond gehad, en 's anderdaags was alles weer weg. Dan leek die fijne ervaring van de dag ervoor weer zo onwezenlijk en onmogelijk te herhalen. Toch moet ik dit vasthouden voor de toekomst. Op deze weg moet ik verder gaan. Ik moet mij nog meer bewust zijn van deze wet: geven is krijgen. Wil je alles hebben, geef dan alles aan allen.
