Boden - Storlängträsk

110 km    6.03 uur gefietst

Wasborddagje .... From Russia With love

Vanmorgen afscheid genomen van Louise en haar kerkhuisjes. Nog even op de foto en haar bedankt voor de goede zorgen dat ze probeerde te geven. Laatste nacht trouwens niet moeten betalen en ik kreeg de belofte dat ze nog een dotatie zou overmaken. 

Beter maar nog niet hersteld hijsen we ons in de fiets met veel vragen. Hoe zal het lichaam en de spieren reageren ? Welk traject gaan ze onder mijn wielen schuiven ? Ga ik terug " zotten " op mijn pad tegenkomen , enz ....

Na een 10 tal kilometer op de 356 richting Älvsbyn weet ik al het antwoord op de vraag hoe het met de spiertjes gesteld is, slecht. Het is huilen met de pet op. Is het nu omdat ze uit hun dagelijkse ritme zijn of speelt de antibiotica zijn rol, god mag het weten maar het gaat moeizaam, ik kom maar niet in mijn ritme, ondanks de ritmische muziek die vanuit mijn mp3 spelertje in mijn oren gevlamd wordt.

Misschien had ik hem beter wat zachter gezet want plots krijg ik een slepend geluid in de gaten. Even checken , alles uitladen en herschikken en " geluidje weg ". Het zal valse hoop geweest zijn dat het slepende wiel de reden was van mijn sterven in de fiets.

Na een 46 km kom ik Älvsbyn binnengereden en ga bij de " gulf" een pitstop maken en enkele cola's kopen. Aan de kassa moet ik onmiddellijk aan Hans en Marty denken, het is er duidelijk eentje voor aan het " diepvriesvak ".

Met een glimlach vervolg ik mijn weg, beetje gestrest want enkele kilometer verder moet ik een beslissing gaan nemen.ofwel vervolg ik de 94 richting Arvidsjaur of ik neem in Korsträsk een nog kleinere weg zuidwaarts , een weg zonder nummer, zonder naam maar met asfalt, dat is al iets.

Het lijkt een minuut of 5 " iene miene mutte " voor mij. Ik ga voor de kleinere weg richting , in eerste instantie, Storsund. De beslissingen die je zelf neemt, daar ben je zelf verantwoordelijk voor en hoef je achteraf niet over te zeuren,ook ik niet.

Ik krijg voor de rest van mijn dag helling op , helling af. Wasborden dat we zeggen, maar serieuze borden naar mijn bescheiden mening, ik eindig mijn dag met maar liefst 832 hoogtemeters. En zeggen dat volgers mij gezegd hadden dat het vanaf nu alleen maar bergaf zou gaan ?ik denk warempel dat ze het over mijn eigen persoon hadden !

Maar we klagen niet, mentaal proberen wij van wasbord naar wasbord te fietsen en vloeken soms : from Russia with love !!. Aja, hadden die 2 dwazen mij niet de schrik van mijn leven laten opdoen fietste deze jongen misschien verder langs de Botnische golf op wellicht minder heuvelende wegen en meer kans op aankopen doen ? Ik kan verdorie geen kant meer op door die pipo's !

Ik ben nu wel gedoemd Zweden te doorkruisen " door het midden".

Na 107 km kijk ik terug als een Chinees en weet ik dat het er moet opzitten voor vandaag. Bij het kruisen van de 373 zie ik plots een bord staan: camping 3 km. Voilà, dat wordt hem ! Het is 17.45 uur als ik warempel een winkel tegenkom! Die sluit om ........ 17.30 uur. Grrr, ik denk onmiddellijk aan Micheline, een trouwe volger die enorm begaan is met mijn voeding en gezondheid. Ai, ai, die gaat terug met de handen in het haar zitten als ze dat leest ! Tja meid, zo zie je maar dat je het moet doen met de dingen die je vind en je plan trekken. Ik had vanmorgen al extra veel moeten eten omdat ik niet alles " weg kreeg " in mijn fiets, en gesloten is gesloten he ?

Ik bereik de camping, moet nog telefoneren omdat de receptie niet bemand is , vertel mijn verhaal over ons project . Ze vind het super ! Dat is dan € 70.

Ja man, ik ga nog bankroet gaan op deze manier. Als ik beter ben moet ik toch gaan overwegen om mijn tentje op te gaan zetten desondanks ik geen tentliefhebber ben.

Wellicht is ze ook zo'n persoon die wat tijd nodig heeft om haar Zweedse kroon te laten vallen want enkele tijd later komt ze met 2 verse pistolets, een halve kilo gemalen koffie, een tomaat,kaas en hesp en 2 soort frangipanes.

Ale, merci. Voeding en kracht om morgen hopelijk een "superdistance" ritje te maken, als de gezondheid en , vooral, de beentjes meewillen, denkend aan " mien maten " From Russia With love, wasbord op , wasbord af, wedden ?.....

Slaapwel

X

Uitzieken in Boden Zweden.

Het ging echt niet meer. Was onverantwoord om in deze omstandigheden verder te fietsen. Koorts ,spierpijnen en mottig gevoel . Ik ben genoodzaakt antibiotica op te starten en het bed te houden, slapen en uitzieken.

Uitzieken in de kyrkstugorna 's van Boden. Kleine huisjes met een historie.

Ze werden gebouwd in het jaar 1826 in opdracht  van de kerkgemeenschap van Överlulea.

400 stuks vormden een geheel rond de kerk en waren afgewerkt op 1 juli 1831.

Boden was de Kerkstad van deze regio. Families maakten dan ook wekelijks de verre verplaatsing om de kerkdienst mee te maken. Omdat de afstand naar huis toe zo groot was bleven ze overnachten in 1 van deze huisjes.

De intrede van auto's en andere vervoermiddelen leidde het verval in van deze kerkhuisjes. In 1919 stonden er nog 128 , op heden blijven er nog 32 in de originele staat over.

Ik slaap dus in een rijke historie, ondanks mijn ziek zijn een meenemertje.

Luxe is er niet echt maar de donsdekens zijn gelukkig al van deze tijd.

Te midden van een groene omgeving met oa een mooi park aan het meer van Boden probeer ik zo vlug mogelijk terug de oude te geraken en verder huiswaarts te fietsen . Richting volgers, familie en vrienden.

Dat groen en ontelbare bomen doen mij denken aan Anne-Marie de Kok, een Nederlandse volger en tevens fietser. Zij is , hou je vast en 1 tje voor in het scrabble spel , boomveiligheidscontroleur.

Moesten jullie hier wonen zijn jullie nog even zoet met al die bomen te controleren hoor meid ! Je mag trouwens nog een mailtje verwachten van mij met de info dat je mij vroeg.

Even een woordje uitleg wat die titel nu juist betekend.

Als boomeigenaar ben je wettelijk verplicht om met regelmaat je bomen te controleren op zichtbare gebreken. Je moet hierbij denken aan bijvoorbeeld dood hout, ingerotte wonden, zwammen en andere aantastingen door bijvoorbeeld insecten. Alles wat je ziet moet je registreren. Aan de hand van wat je ziet kun je beoordelen of een boom gevaar oplevert voor de omgeving en hoe acuut dit gevaar is en vervolgens maatregelen nemen. Snoeien, verder onderzoeken, vaker controleren dan dat je al doet of rooien.

Voilà si, ondanks mijn ziekjes zijn probeer ik jullie nog wat mee te geven , een soort van " wistjedatje "

En nee, ik hoor het sommigen van mijn vrienden denken, slagbomen zijn niet inbegrepen en vallen niet te controleren !!

Hopelijk tot morgen ..... terug in de fiets

Groetjes

X

Tornio - Boden

157 km.        8. O3 uur gefietst

Bijna gedaan met filip ......

Daar lig je dan, verzopen parkeerwachter in Tornio.Het is even op de tanden bijten, het wordt eventjes allemaal teveel.

Van slapen kwam er deze nacht niet veel in huis. Je ligt in niet luxueuze omstandigheden op een betonnen vloer, luisterend hoe de weergoden hun feestje verderzetten. Feestje dat zou duren tot rond 03.30 uur, dan verlieten de eerste gasten , lees regen, het galabal. Je hebt altijd fuifnummers die een afther party houden. De wind, sterk aanwezig op  " het feestje van Tornio" , zal ijzersterk blijven doorgaan , ook gedurende mijn dag. 

Vrij vroeg verlaat ik mijn parkeergarage en rij ik Zweden binnen. Ik ga de tip van Janneman volgen en volg de E4 zuidwaarts langs de kustlijn, al ligt die netjes verscholen achter een bomenrij en je er met als gevolg niets van ziet en dat is een tegenvallertje.

In Kalix , na 40 km , zijn mijn beentjes eigenlijk al op. De antibiotica dat ik opgestart heb maakt van mij een ...... ja, wat ben ik ? Een zombie ?

Ik eet enkele boterhammetjes in een parkje aan de zijkant van de drukke E4. Probeer ik althans want na nog geen 10 minuten komt een plaatselijke journalist mij " storen "  en vraagt honderduit naar mijn verhaal, anekdotes en verdere plannen. 45 minuten later kan ik terug de weg op richting Töre en Lulea. Hij kan naar zijn schrijftafel voor een artikel in zijn plaatselijke krant.

Ik fiets eigenlijk niet graag op deze hoofdweg moet ik vaststellen. Is er veel te druk en soms zijn er stroken afgespannen met stalen kabels in de midden die het rijvlak behoorlijk smal maken. Voor Jan en Ineke is het beslist de ideale oplossing om met hun sleurhutje van punt A naar punt B te komen maar met mijn " banaantje" lijkt het niets.

Ik had al het voorgevoel, had al enkele keren gekeken op de kaart of er alternatieven waren , maar die zijn er niet.

In de buurt van Ränea loopt het bijna verkeerd af voor mij. Zoals aangehaald kijk ik voortdurend in mijn spiegeltjes voor achterkomend verkeer, net zoals nu. Ik zie 2 vrachtwagens op mij afkomen die niet echt aanstalten maken om op de rem te gaan staan.....wellicht Russische chauffeurs achter het stuur, die vind je hier veel en allen roekeloos en onrespectvol.

Ze vliegen mij echt voorbij en ik dacht echt dat het over was met mij ! Ik schrik mij te pletter, wordt naar hen toegezogen en in mijn reactie om uit hun greep te kunnen blijven vlieg ik ondersteboven de graskant in, mijn knie nog stotend aan de rand van questie.

Daar lig je dan, vrijwel alles uit mijn fietsje , maar ik leef nog en dat is het belangrijkste. Nu staat het vast, ik ben hier weg van die weg. Na enkele kilometers kan ik er af en bekijk nashakend mijn wegenkaart.

Ik ga richting Niemisel en vervolgens , omdat er hier werkelijk niets is behalve bossen, op de 356 naar Boden.

Uiteindelijk bereik ik na 157 km de stad Boden en neem in de statoil enkele ost-baconworsten tot mij om vervolgens de camping op te zoeken.

Niets vrij zegt de dame en nee, ik wil een bed , geen tent want ik voel me ziek, heb koorts en weet bij god niet hoe ik die lange afstand afgefietst heb vandaag ?

Bijna 2 uur en een 7 tal telefoons later vind ik uiteindelijk iets om te slapen en morgen te blijven want ik probeer een methode te zoeken om verder te geraken.

Ik weet niet of het gaat werken maar ik probeer de afstand van 3 dagen te fietsen in 2 dagen en zo 1 dag te kunnen uitzieken. Of het de juiste werkwijze is gaan we moeten afwachten maar dit wordt het.

Vaststelling is dat alles perfect verliep in de heenreis en ik alle tegenslagen blijkbaar te verduren krijg op de weg naar huis ?

Vanaf vrijdag reis ik door het binnenland verder zuidwaarts. Het zal er rustig zijn qua verkeer maar ik zal er wel weer niets tegenkomen , geen winkels en heel weinig slaapplaatsen. Als we weer beetje gezonder zijn gaan we er een lap opgeven......

Tot dan

X

Rovaniemi - Tornio

135 km    6.39 uur gefietst

Highway to hell.

Er is geen verhaal. Mijn hoofd staat niet naar een verhaal. Als afzien betekend dat je sterker komt , awel dan ben ik vanaf vandaag een kleine beer !

De ochtend begon nochtans vrij normaal. Was iets beter maar nog verre van ok en ik goot fruitsap naast mijn glas, liet mijn mes vallen en morste eigeel op mijn broek. Mensen uit mijn omgeving zullen dit wel zeker herkennen.

Ik had gisteravond en vanmorgen nog wel 20 keer op mijn kaarten gekeken. De ene keer werd het Finland, de andere keer Zweden . Omdat ik in Turku nog een Ferry zou moeten nemen van € 200 besluit ik richting Zweden te trekken en daar te verblijven de volgende pakweg 20 dagen.

Na een experiment met nog een korte saunabeurt net voor mijn vertrek ging ik de E 75 op richting grens met na een 25 tal kilometer een verrassing. Een bord geeft aan Pisa , nog 23 km ?? Oeie. Gaan we " de scheven " tegenkomen in Scandinavië ? Een kleine glimlach verschijnt op mijn gelaat. Eentje die heel snel over zal gaan want enkele kilometer verder is het serieus prijs. De hemel kleurde al donkergrijs, de wind stond al " linksvoor " en nu kwam alles in beweging.

De wind haalde plots stormkracht en het water viel werkelijk met bakken naar beneden ! Ai, ai, en t ziet er niet naaruit dat het vlug beter wordt....

In een bushokje, ik denk lijn 72 richting Tornio, probeer ik mij te wapenen om de strijd aan te gaan met zoveel onweersgeweld.

Mijn mp3 krijgt eye of the tiger in repeat, dekje gaat op en we zoeken een ijkpunt aan de horizon, laat ons zeggen, een boom, er staan er genoeg !

Met de blik op oneindig en het vizier van een arend begeef ik me steeds weer naar een nieuw punt, denkend aan niets en de frustratie eruitstampend.Mijn zieke lichaam en pijnlijke spieren pruttelen tegen maar we gaan door, tegen beter weten in en hopend dat het toch eens gaat minderen.

Ik kan je zeggen...... T gaat niet minderen, integendeel, de wind wakkert nog aan en ,omdat die tegen staat,  loopt het water tot in mijn " bukepitje".

Mijn mascotjes houden mij recht, ik zie het echt niet meer zitten. Kom ook niets tegen, geen supermarkt, geen camping...... we gaan erop vooruit.

Komt daarbij dat op die E75 het , vooral, vrachtverkeer hier rakelings naast mij scheurt, ik verstijf soms van de schrik. Ik weet niet of dat nu aan de Finse automobilisten ligt of aan het feit dat we terug onder de artic circle zitten maar er is wel degelijk een agressiever rijgedrag merkbaar vandaag. Ik ben dan ook blij dat ik voor de laatste 30 km de 927 op kan en bevrijd ben van die hel. Ik moet dan wel als tegenprestatie ietsje meer gaan klimmen maar ik neem het er graag bij vandaag.

Op 8 km van Tornio , nog steeds in dat noodweer , kom ik een supermarkt tegen. Als een verzopen kieken doe ik er enkele inkopen met vooruitzicht van een relaxerende avond in een hytter want deze jongen kan aan het infuus onder de noemer, warme douche en chauffage vollen bak.

Nu vond ik eten maar geen camping of hotel. Ja, het stadshotel, € 150 voor een nacht..... Met ontbijt. Ale, ben blij om te horen !

Nenee, dat kan mijn portemonnee niet trekken . Uiteindelijk, en teneinde raad slaap ik vanavond in een .......parkinggarage op de grond van een shoppingcentrum hier in Tornio op de grens met Zweden.

Het leven van een noordkaapfietser kan hard zijn.... en dat mag je je vanavond wel heel letterlijk voorstellen, beton is hard om op te slapen.

Terwijl ik deze zinnen afmaak hoor ik de wind gieren en het water stromen. Hopelijk is het morgen iets droger want de weersvoorspelling geeft zo'n weer voor de rest van de week. 

Nu, we zijn morgen al woensdag, probeer ik er de moed in te houden....

Oei, ik besef nu pas dat ik toch een verhaal heb voor al mijn volgers.

Slaapwel en bedankt mascotjes, dankzij jullie zijn we aan de grens met Zweden geraakt vandaag. Morgenvroeg steken we die samen over, nog 300 meter.....

X

Maandag 1 juli : dag 51

Ongeplande rustdag @ Rovaniemi 

0 km

De belangrijkste dingen in het leven hebben niets buitengewoon of grandioos; het zijn de momenten dat wij geraakt worden door elkaar. Zo kreeg ik vanmiddag telefoontje van Jan uit Dronten om te vragen hoe het was. Mensen die tot over enkele weken vreemden voor je waren leven met je mee, briefen je over de wegen die nog moeten komen, zijn bezorgt over de conditie en gezondheid.

Ik ben dus ziek opgestaan in de nabijheid van Santa's huis. Koorts,darmklachten en pijnlijke spieren. Ik doe een poging om verder te gaan,slof in mijn fietskledij en begeef mij naar het ontbijt. De parkmanager ziet mij belabberd door haar winkel sukkelen en schiet mij onmiddellijk te hulp met Finse geneesmiddelen. Een ontbijt later besef ik dat het hopeloos wordt en ik beter nog 1 dag hier ter plaatse blijf, sauna nemen en vooral veel slapen.

Rond de middag ga ik op bezoek bij de kerstman. Ook al weten wij met zijn allen de historie van deze man, het is en blijft een emotioneel moment. Hij heeft alles , de stem , de uitstraling van een man waar iedereen verliefd op is. Ik kan uitgebreid mijn verhaal doen, zeggen waarom ik hier ben. Hij luistert aandachtig en moedigt mij aan om verder te gaan ,in mijn trip en in mijn doel om mensen te mobiliseren iets te doen voor het kinderkankerfonds. 

Helemaal uit België met de fiets ? Ja, zeg ik hem , alles ligt op fietsafstand als je tijd genoeg hebt. Met een stevige handdruk nemen we afscheid.

Ik verlaat  , zelfs als volwassen man, geëmotioneerd zijn woning en ga , na enkele aankopen te hebben gedaan in zijn shop, slapen.  Zijn  kot moet hier vanzelfsprekend draaiende gehouden worden dat is mij wel duidelijk.

Languit liggend op mijn king size bed lig ik te denken aan wat gepasseerd is en wat nog komen moet.

Ik heb een bepaald moment het gevoel van , wanneer je wil dat men je op je waarde schat, ga dan dood of op reis. Ja, sommigen hebben getwijfeld aan mij en nog, hebben mijn project niet als vol aanschouwd, komen er nu pas achter hoe en wat de echte filip is. Ik ben dezelfde maar bepaalde mensen hebben nooit de moeite gedaan om " de echte " te leren kennen, dat doet pijn als je hier uitgeput in Finland ligt.

Ik denk dan maar aan al mijn volgers, aan de mensen die mij spontaan steunen, die fier mogen zijn dat ze deel uitmaken van dit alles. Ik ben jullie allemaal dankbaar en vergeet jullie steun niet, nooit !

Ik val in slaap, wordt terug wakker , slof van tafel naar bed en terug. Ik ben een wrak momenteel, toeme, hopelijk gaat dit snel voorbij en kan ik verder ?

Regenbuien en donderslagen gieren de ganse dag door het luchtruim, ook dat nog....

Morgen is nog ver weg, misschien gaat het dan ook terug een beetje ?

Mijn tweede hoogtepunt zit erop , heb Santa de hand geschud, de vriend van alle kinderen. Misschien na Sinterklaas maar een man met een heel groot warm hart. 

Het was een eer in je huis te mogen zijn, het ga je goed en verzorg je dat je niet ziek wordt !

Morgen kijk ik wellicht nog even achter mij naar de denkbeeldige lijn van de artic circle.....het zal met pijn in het hart zijn dat ik voorwaarts kijk wetende dat ik nu " naar huis " kom..........

Slaapwel

X

Ik wil verder, voel me ook niet echt lekker vandaag. Opgestaan met hoofdpijn en een tegenpruttelende maag. Hopelijk moet ik niet terug tot helemaal achteraan in de quest want dat zou betekenen dat ik op zoek moet naar geneesmiddelen.

Blijkbaar wil het weer vandaag ook niet echt mee. De wind zit nog steeds in dezelfde richting, wil dus zeggen tegen mij. De hemelsluizen gaan ook een keer of 5 serieus open en bezorgen mij gratis douches of verfrissingen.

Niemand houdt mij staande, niemand stoort mij in het afmalen van mijn kilometers. Ik kan ook moeilijk mis rijden want ik kan gewoon de E 75 blijven volgen rechtdoor. En als ik zeg rechtdoor dan mag je dat voor letterlijk nemen , kilometerslang kaarsrechte wegen geven mij het gevoel dat de dagen nu nog langer lijken dan ervoor.

2 maal word ik toch verrast. Eerste maal als er plots een enorme verbreding van de weg inzit van een kilometer of 3. Eventjes contact nemen met " zij weet alles" Anita leert mij dat er , in winterperiode hier gewoon........ vliegtuigen landen ! Wablief ? Zie je dat al gebeuren op onze rijksweg in Izegem ?

Zo zie je maar dat de afstanden hier wel erg ver zijn. Blijkbaar doen ze dat om de plaatselijke regio te bevoorraden wanneer er hier enorme hoeveelheden sneeuw ligt te pronken en wegverkeer moeilijk maakt.

De tweede moment van mijn dag is wanneer op een 15 km van Rovaniemi plots aan de rechterkant van de weg een rendier staat met haar kalfje. Ik laat me zachtjes uitbollen en we kijken elkaar in de ogen. Moeder, kop een klein beetje naar rechts gebogen, kind niet weten hoe te reageren en ozo afhankelijk van zijn mama. Het lijkt net of ze mij komen bedanken. Ik voel zoiets van : jongen , bedankt, je missie is tot hiertoe geslaagd, je doet het voor kinderen en mama's . Een combinatie die nooit zou mogen gescheiden worden.

Een 30 tal seconden later huppelen ze beiden het bos in. Tranen lopen over mijn wangen. Straks ga ik voor de tweede en voorlopig laatste keer de artic circle over. Ik trek de denkbeeldige deur achter mij dicht met een enorme bagage. Alles wat er leeft en gebeurd , de natuur, de mensen, alles heeft een diepe indruk achtergelaten op mij.

Een deel van mijn hart zal voor altijd hier blijven. Met tranen in de ogen verlaat ik dan ook het hoge noorden. Ja, je moet hier geweest zijn op mijn manier, met tijd maken om dingen dieper te leren kennen om te weten wat ik nu voel.....

Uiteindelijk kom ik een halfuurtje te laat aan om Santa nog thuis te vinden. Morgen om 9 uur terug staat op een bordje aan zijn woning. Ok, no problem , ik ga er zijn !

Ik plaats mij voor de live cam , wuif naar het thuisfront en schrijf van hieruit mijn dagverslag om aan jullie over te maken.

Wel vreemd is de kerstmuziek op de achtergrond. De zo'n is intussen terug van de partij en Santa is t gat in zonder zijne pickup af te leggen.

Ik blijf nog even nagenieten en kijk of die mens nog een plaatsje vrij heeft op " zijn " camping want ja, alles lijkt hier ook commercie maar dat was ingecalculeerd.

Morgen start de dag dus met bezoekje aan de enige echte kerstman ! Ale, den deze die de voormiddag heeft toch ...........

Slaapwel

X