Het opvangtehuis is bedoeld voor leerlingen in moeilijkheden in de parochieTansila. De bouw van: - 2 slaapzalen (jongens en meisjes) - Een opslagruimte - Vertrek voor de opzichter van het tehuis - Vertrek voor de opvoeder - Afsluiting (muur rond het gebouw) - Sanitair (toiletten en douche) - Keuken
Actieplan:
1e stap: slaapkamers/opslagruimte/vertrek opzichter 2e stap: sanitair/keuken/vertrek opvoeder/muur 3e stap: meubilair (bedden/studeertafels/etc)
Reeds gerealiseerd: (2006 – 2007) - de ruwbouw van 2 slaapzalen (jongens en meisjes) - de ruwbouw van de keuken + opslagplaats - de ruwbouw van het vertrek voor de opzichter - de afsluiting (muur rond het gebouw
Nog te realiseren: (2007 – 2008) - afwerking van de gebouwen - meubilair - sanitair
Nieuw project 2008 - 2009 - zonnepanelen voor het weeshuis. - schoolborden - afdak voor te studeren - bouw van huis voor verplegers in een nabijgelegen dorp.
2009 - 2010 - vernieuwing van het moederhuis in een nabijgelegen dorp. - aankoop van extra bedden voor het opvangtehuis. - ...
Het
opvangtehuis Saint Laurent is een thuishaven voor kinderen in moeilijkheden
in het district Tansila. Het opvangtehuis opende zijn deuren officieel in oktober
2009 door de hulp van vele sympathisanten uit ons belgenland. Ondertussen
krijgen 47 kinderen uit een moeilijke situatie er opvang, voedsel en steun. Het
zijn leerlingen die van de omliggende dorpen komen uit het rurale district
Tansila. De prioriteit gaat uit naar de kleinste en de meest kwetsbaarste
kinderen.
Het
beheerscomité bestaat uit leden van de plaatselijke bevolking onder leiding van
een priester, Pierre Sanou. Vervolgens staat er een plaatselijke leraar, Dioma
Damien, de kinderen bij met hun opleiding. Cleaophas Kienou, verpleger in
Tansila, volgt van dichtbij de kinderen op . Ten slotte hebben ze allemaal een
ziekteverzekering gekregen (AMBC:
lAssurence Maladie à base communautaire). De kinderen zijn verdeeld in 10
groepen en elke groep is toevertrouwd aan een plaatselijk koppel dat zich
verantwoordelijk stelt voor deze verzekering.
Elk
trimester, komen de ouders op bezoek en zitten zij de vergadering het
beheerscomité bij. Afhankelijk van hun mogelijkheden, geven de ouders hun
bijdrage. Sommigen kunnen dit natuurlijk niet.
Sinds
de opening botst de organisatie op enkele problemen en tekortkomingen. Het is
belangrijk deze van dichtbij te bekijken en op te zoek te gaan naar korte en
lange termijn oplossingen.
Hieronder
de lijst met korte beschrijving:
-Tekort aan bedden en matrassen: 19 van de 47 kinderen slapen
nog op de grond.
-Tekort aan eettafels en
stoelen:
actueel zijn er maar 5 banken en geen stoelen. Door het grote aantal jongens
zijn we genoodzaakt om de eetzaal te veranderen in een slaapzaal voor de
jongens en de kleinste slaapzaal is hun eet en studeerruimte geworden. De
mogelijkheden om te studeren zijn dan ook beperkt, wat ons brengt naar het volgende
probleem.
-Geen echte studiezalen: we zouden graag een lees en
studeerzaal met bibliotheek maken. Zo hebben ze toegang tot enkele boeken voor
te lezen, te oefenen en ontspanning.
-Probleem van het portaal en
omheining: Voor
hun veiligheid is het dringend dat er een portaal komt aan de ingang van het
domein van het opvangtehuis. Zo kan deze s nachts gesloten worden. Ook het
huisje van de voogd, aan de ingang van het opvangtehuis heeft geen deur. Voor
hem en zijn vrouw, is het dringend dat er een deur komt.
-Geen elektriciteit: om de leerlingen te laten
leren in goede omstandigheden is het belangrijk dat er elektriciteit komt.
Daarvoor zouden we graag zonnepanelen aankopen voor de slaapzalen, de
studiezaal en de refter.
-Tekortkomingen naar personeel
toe: de
voogd die heel de tijd blijft om te surveilleren en de twee vrouwen die koken,
moeten gestimuleerd blijven om het werk te doen. Hiervoor moeten we hen ook
tegemoet kunnen komen met een geldelijke of materiële bijdrage.
-Nood aan twee leraars om het niveau van de
leerlingen op te krikken. Omdat er in Tansila te weinig klaslokalen zijn,
worden alle leerlingen verdeeld in twee groepen. De eerste groep volgt s
morgens les en de tweede s avonds. Tijdens dat de ene groep van het
opvangtehuis op school is, zouden we de mogelijkheid willen scheppen dat de
andere ook lessen kunnen volgen.
-Nood aan een refter, een schoolkantine, voor de
kinderen van het opvangtehuis maar ook andere kinderen waarvoor de
voedselproblematiek groot is. Deze schoolkantine, dat zal worden verzorgd door
de twee vrouwen (zie eerder), zal een grote opluchting zijn voor de kinderen en
veel families. We hebben voor het actuele aantal nog een andere eetzaal nodig,
omdat de vorige verandert is in een slaapzaal voor de jongens.
Dat
was de presentatie van de problemen van het opvangtehuis Saint Laurent in
Tansila. Toch is het belangrijk te vermelden dat er reeds veel dingen
gerealiseerd zijn, waarvoor we iedereen willen bedanken voor de steun! Het is
dankzij de gulheid van alle sympathisanten en geïnteresseerden dat we dit
hebben kunnen waarmaken. We hebben nu nog enkele handen nodig om het opvangtehuis
helemaal functioneel af te werken. In de bijlage hebben we een benadering
gemaakt van de kosten van alle noden.
Alvast
bedankt voor u interesse en hopelijk kunnen we samen werken om het leven van
talloze kinderen toekomst te geven!
Zonnige
groeten en Afrikaanse kriebels van alle sympathisanten!
Fam.
Lodewyckx
Julie
de Bellefroid
Tine
Claes
Nick
van Gysegem
PS:
Als u graag onze projecten in Tansila wil volgen, kan je een kijkje nemen op
onze webblog:
www.bloggen.be/kriebels_voor_tansila
05-08-2010 om 17:20
geschreven door Ganzamicha
24-05-2010
Vervolg project
Dag trouwe lezers,
Hier een korte update van ons project. Deze zomer zullen wij niet afreizen naar Tansila. Dit omdat wij andere buitenlandplannen hebben. Mich zal gaan rondtrekken in Azië en Zuid - Amerika. Ikzelf ga in het buitenland wonen. Wij blijven ons echter inzetten voor het project en zullen het ingezamelde geld meegeven aan An en haar vrienden. Zij zullen dit jaar wel terug naar Tansila gaan. Ze organiseren allerlei evenementen voor centjes bij elkaar te krijgen. Daarom verwijzen we jullie graag door naar hun blog: www.bloggen.be/kriebels_voor_tansila . Wij zijn heel blij met het vervolg van dit project, en we weten zeker dat ze dit goed gaan doen. En als de tijd zover is dat ze vertrekken naar Burkina Faso, dan zal dit toch even pijn doen. Dit wil echter niet zeggen dat wij stoppen! We gaan door, voor Tansila, maar waarschijnlijk ook voor andere projecten! Meer hierover zal je later lezen, kom dus zeker nog eens af en toe piepen!
Heel erg bedankt voor de steun die we altijd krijgen.
Mich en Ellen
24-05-2010 om 16:00
geschreven door Ganzamicha
20-01-2010
Foto's!
20-01-2010 om 20:27
geschreven door Ganzamicha
14-12-2009
Ecolichtjes verkocht op de kerstmarkt van Overpelt
Met succes hebben we ecolichtjes verkocht op de kerstmarkt van Overpelt. De opbrengst gaat naar een moederhuis in een nabijgelegen dorpje. Deze ecolichtjes zullen dus heel wat mensen en kinderen gelukkig maken, bovendien zijn ze goed voor ons milieu, zeker belangrijk in deze klimaatomstandigheden. In totaal verzamelden we 400 euro!
Abbé Pierre zit momenteel in Frankrijk, voor een religieuze samenkomst. Hij zal rond de 17de december naar België komen om ons op te zoeken. Hij heeft ondertussen laten weten dat er meer dan 45 kinderen in ons opvangtehuis verblijven. We zijn hier heel gelukkig mee, want zo kunnen deze kinderen naar school gaan ondanks hun moeilijke thuissituatie. Foto's en meer nieuws van Abbé Pierre volgen nog!
Bedankt aan iedereen die ons gesteund heeft! In het bijzonder bedanken we ook weer het team van de jenevernacht. Wij konden er weer terecht om een centje te verdienen voor ons project!
Barka!
01-12-2009 om 12:48
geschreven door Ganzamicha
24-09-2009
Burkina 2009
Hallo bloggers,
Eindelijk heb ik nog wat tijd gevonden om de blog aan te vullen. Het is goed geweest! Zoals elke keer weer onvergetelijk! Weer zoveel mooie ervaringen opgedaan.
Aangekomen in Ouagadougou stond er een behoorlijk welkomstcomité klaar. Ze waren speciaal vanuit Tansila en Nouna naar Ouaga gekomen om ons op te wachten. We zijn dan diezelfde nacht nog iets gaan drinken en eten, om te vieren dat we elkaar terug zagen en dat de reis goed gegaan was.
De volgende dag zijn we meteen naar Nouna vertrokken, want uit vorige jaren weten we al dat de hoofdstad echt ons ding niet is. De reis was lang, maar boeiend. En eenmaal in Nouna aangekomen werden we ontvangen door zuster Clarice, echt een schat van een nonneke! We zijn maar 1 dag in Nouna geweest, jammer, want het was daar ook wel leuk. We hebben wel nog de radio kunnen bezoeken, die te mensen vanuit Nouna, maar ook verdere dorpen, waaronder Tansila kunnen ontvangen. De radio is daar nog vooral een communicatiemiddel. Er wordt ook wel muziek gedraaid, maar de bedoeling is vooral om mensen te informeren. Elke avond wordt er een ander programma uitgezonden. Dat kan gaan over geloof, voorlichting, relaties, ... Ook belangrijke evenementen (vooral gelovige) worden aangekondigd. Het was in ieder geval de moeite waard om eens te zien. De meeste apparaten kwamen ook uit België.
We zijn dan doorgereden naar Tansila, hetgeen ik zo naar uitgekeken had! De reis was een heus avontuur op zich. Het regende zo hard dat de weg omgetoverd was in een rivier. Na een tijdje zaten we dan ook vast. Wij zaten in een jeep, maar onze voeten zaten in het water. Abbé Pierre reed maar in een gewone auto, en zij zaten tot en met hun navel in het water! Wat doe je dan? Wachten! Zoveel geduld dat ze daar toch hebben. Moest dit in België gebeuren, dan waren we al lang aan het vloeken. In Afrika lachen ze er mee en zeggen: dit is Afrika, dat is een leuk souvenier! Ok dan...
Na anderhalf uur wachten, konden we de auto van Abbé Pierre eindelijk uit het water duwen. En... hij startte! Hij is nog meegegaan tot in Tansila, maar net voor we onze bestemming bereikt hadden gaf het ding het op! Dan maar laten staan in het midden van de weg, er zijn toch geen andere auto's in het dorp! Te voet verder dan... Dankbaar waren we toen we Theofiel, onze kok, terugzagen. Hij had lekker eten voor ons klaargemaakt, en ik kreeg zijn schoenen, ik was er namelijk eentje kwijtgeraakt in het water! Ik heb ze dan enkele dagen mogen lenen, tot ik nieuwe gekocht had. Ook al hebben ze niet veel, ze helpen je met wat ze kunnen! We zijn de familie gaan bezoeken, en het ziekenhuis, en daar vertelde de verpleger, Cléophace, me al dat het niet goed gaat met mijn petekindje Hélène. Ze is twee jaar, en krijgt nog altijd borstvoeding. Ze heeft nog geen ander voedsel gehad. En aangezien de mama ook zeer arm is, eet ze niet gevarieerd genoeg. Het gevolg is dus dat mijn Hélèneke ondervoed is. Ze is heel vaak ziek, heeft geen weerstand. Dat was pijnlijk nieuws om te horen, en ik was er dan ook niet goed van. Na mijn emotionele ontlading hadden ze allemaal medelijden met me, hetgeen ik echt niet wou, omdat ik dat medelijden niet verdien, ik ben gezond! Cléophace heeft me dan beloofd om me elke maand op de hoogte te houden van het gewicht van Hélène. In augustus woog ze 6.900 kg, in september heb ik bericht gekregen dat ze 700 g was bijgekomen. Als dat volgende keer weer zo gaat zijn, dan komt het hopelijk wel goed. Ik heb dan meteen de nodige medicijnen voor haar betaald. Ook heb ik weer wat extra geld gegeven en mijn peterschap betaald. Erg om te horen was ook dat Pierreke, het kleine ventje dat we zagen geboren worden, overleden is. Dat is in januari 09 gebeurd, toen hij anderhalf jaar was. En dit om dezelfde reden als Hélèneke nu, ondervoeding. Dokterskosten niet meer kunnen betalen... Onze centjes daar zijn dus zeker nodig! Deze keer zijn we hier echt op een harde manier mee geconfronteerd. Abbé Pierre is vorig jaar in België geweest en heeft toen bij de ouders van An, die ook voor een jaar naar Burkina is geweest, gelogeerd. Zij zijn allebei verplegers, en hebben veel verteld over onze sociale voorzieningen. Het gevolg is dat Abbé Pierre en Cléophace een soort ziekenfonds hebben opgericht. Wanneer de ouders 10 euro betalen, krijgen de kindjes de basiszorgen en medicijnen een jaar gratis. Hieronder valt ook malaria. Een zeer mooi initiatief dus! Jammer genoeg kunnen de meeste mensen dit niet betalen. Daarom hebben wij al enkele kindjes ingeschreven, en willen we starten met een actie vanuit België. Wanneer je 10 euro (mag ook meer) stort, zorg je voor de basiszorgen en medicijnen voor een kind, voor een jaar lang. Je krijgt dan ook een foto van het kind dat je steunt. Wij zullen dit zelf ook opvolgen, en de kinderen ook gaan bezoeken. Meer hierover zal je binnenkort op onze blog vinden. Wie interesse heeft, mag een mailtje sturen!
En dan nu even het minder goede nieuws achterwege laten, want er was ook goed nieuws! Het weeshuis zag er heel mooi uit. Het was alleen onbewoond. Blijkt dat we het hele opzet een beetje verkeerd begrepen hadden. Dat is wel typisch voor Afrikanen, dat ze niet concreet kunnen uitleggen wat hun plannen zijn. Er zijn het afgelopen schooljaar wel kinderen in het weeshuis geweest. De eigenlijke bedoeling is om weeskinderen zonder ouders, of met nog 1 ouder op te vangen in het weeshuis, gedurende het schooljaar, zodat ze naar school kunnen gaan. Dit is zo voor de kinderen in Tansila, maar ook voor de kinderen in de dorpjes daarrond. In de grote vakantie worden deze kinderen opgevangen door hun familie, ze kunnen dan helpen op het veld. Je kan het eigenlijk dus een beetje zien als een internaat. Het blijft een mooi initiatief, want door dit weeshuis kunnen er kinderen naar school gaan die daar anders de mogelijkheid niet toe hadden, en onderwijs is zeer belangrijk!
Vanuit Tansila zijn we dan naar Bobo gegaan, en daar stond ons nog een verassing te wachten. Abbé Pierre is bezig met een vervolg voor het project. Er stond al de nieuwbouw van nog een weeshuis. De bedoeling is om kinderen die nog verderstuderen hier te kunnen huisvesten. In Tansila kan je maar tot 15 jaar naar school gaan, wat al heel wat is in Afrika. Maar kinderen die pienter genoeg zijn en nog verder kunnen leren, mogen dan naar Bobo gaan, daar is een college. We waren heel blij dit te zien! Abbé Pierre heeft ons ook een ontroerend verhaal verteld over hoe hij op het idee was gekomen om een weeshuis op te richten. Het gaat over een jongentje waarvan de ouders gestorven waren. De inwoners van het dorp dachten aan aids, maar dit bleek niet het geval te zijn. Het jongentje werd opgevangen door familie, maar afgezonderd, en verwaarloosd omdat men dacht dat hij ook aids had. Abbé Pierre heeft de jongen gevonden, verzorgd en naar het ziekenhuis gebracht, maar hij is alsnog gestorven. Die jongen heette Laurent, vandaar de naam van het weeshuis. Het heeft ons enorm geraakt, het waren emotionele momenten. Gelukkig heeft Abbé Pierre het hart op de juiste plaats. Hij heeft zo al veel kinderen/jongeren opgevangen. Verder hebben we ook Banfora bezocht, hier is het qua natuur prachtig. Watervallen, rotsen, bergen. Prachtig om te zien. Mooie liedjes duren niet lang, en onze einddatum kwam in zicht. In Ouagadougou zijn we dan nog overvallen. Ze hebben geprobeerd de handtas van Agnes te stelen, door met een brommerke heel kort langs ons af te rijden. Agnes liet echter niet los, maar is daardoor wel gevallen, en ze heeft zich ernstig pijngedaan. Gekneusde ribben en spierpijn hield ze er aan over. Nu kunnen we er om lachen, maar op dat moment waren we toch hard verschrokken, en bang! Dit verpest echter de hele vakantie niet! Op naar volgend jaar! Meer nieuws over het ziekenfonds weldra op deze blog...
Tot bloggens!
24-09-2009 om 00:00
geschreven door Ganzamicha
09-03-2009
update
Hallo trouwe bloggers,
Het is weer tijd om jullie op de hoogte te brengen van onze laatste plannen. Vorige zomer was het weeshuis bij vertrek zo goed als af, maar nog leeg. Het deed goed om te zien dat we, samen met jullie steun, een verschil konden maken! In september zijn de eerste kinderen in het weeshuis getrokken. Dit willen we natuurlijk met eigen ogen zien! Komende zomer zal ik (Ellen) terugkeren naar Burkina Faso om de kindertjes in Tansila te bezoeken. Mich zou dolgraag meewillen, maar ze heeft andere plannen en zal op het moment van de reis in Frankrijk vertoeven. Daarom zal ik jullie en Mich op de hoogte houden van de vorderingen daar. Het ticket is geboekt en de kriebels zijn er al. Ik ben heel nieuwsgierig naar het weeshuis. Ook kan ik mijn petekindje Hélène niet missen. Ik kijk er naar uit om haar weer kleertjes en enkele cadeautjes te geven. En om samen met haar mama nog eens heerlijk te dansen op de typische Burkinabese muziek. We hebben ook dit jaar ons weer ingezet en geld verzameld om daar te besteden. We gingen helpen op de jenevernacht en verkochten ook aanstekers. We zullen eens goed met Abbé Pierre praten en dan beslissen waar deze keer het geld naartoe gaat.
Jullie horen het nog!
09-03-2009 om 21:20
geschreven door Ganzamicha
26-12-2008
Beste wensen
Lieve mensen allemaal,
wij wensen jullie een schitterend jaar!
Laat het een jaar zijn vol frisse moed,
met weinig tegenspoed!
26-12-2008 om 13:55
geschreven door Ganzamicha
21-10-2008
Hieronder enkele foto's van het weeshuis, onze petekindjes, en Pierreke.
21-10-2008 om 20:27
geschreven door Ganzamicha
Ons avontuur!
Hallooooo beste menskes!!!
We moesten ons schamen dat we nog niks van ons laten horen hebben! Vandaar dat ons verhaal van afgelopen zomer! Voor de tweede keer hebben we Burkina Faso bezocht, vooral het dorpje Tansila waar ons project loopt. Het deed ons goed te zien dat onze centen goed besteed waren. Waar vorig jaar nog een ruwbouw van het weeshuis stond, was nu een prachtig geverfd gebouw te zien. Meer zelfs, er was ondertussen ook een eetzaal bijgebouwd. Het zag er allemaal net uit, en het was bijna klaar. Binnen lagen de bedden al klaar en in september zijn de eerste kindjes in het weeshuis getrokken. Prachtig toch! Iets doen voor de kindjes in Afrika, we droomden er al van toen we zelf als kinderen achter de schoolbanken zaten. Nu hebben we dit kunnen waarmaken. Na twee jaar actief (geloof me, het vraagt veel inspanning!) geld inzamelen, is het weeshuis af. Het deed ons enorm goed om dit te zien. Onze actie betekent zoveel voor de mensen daar. We brachten geld mee, maar ook andere zaken. Met twee volle uitpuilende koffers per persoon kwamen we weer toe. Vele kinderen hebben we kunnen voorzien van kleren. Ook brachten we speelgoed en knuffels mee. Afgedankte dingen van hier, waar je de mensen daar zoooo blij mee maakt. Je hart smelt als je zoiets ziet. We waren ook weer niet weg te slaan uit het moederhuis. Dit jaar mochten we geen bevalling meemaken, maar wel konden we weer genieten van de pasgeboren (kleine) kindjes. Ook de moeders daar kregen van ons een stapeltje kleren mee naar huis. Ook Pierre, het manneke dat we vorig jaar ter wereld zagen komen hebben we terug gezien. Het was al een flink kereltje! Onze petekindjes hebben we ook terug gezien! Wat waren ze groot geworden! Hun eerste stapjes konden ze al zetten. De moeders kregen van ons enkele cadeautjes en wat kleren. En dat hebben we geweten! 's Avonds kwam de mama van Hélèneke dat uitgebreid vieren. Terwijl Hélène op haar rug hing, werd er volop gedanst. Het werd een echt feest. Af en toe hoorde je een Afrikaanse gelukskreet boven de muziek uit! geweldig was dat! We hebben weer enorm genoten van ons avontuur! Op naar volgend jaar! Want het is nog niet gedaan. Na het weeshuis zijn er nog verschillende projecten die op ons wachten. Zoals het installeren van een stroomgroep in het dorp, nieuwe materialen voor het ziekenhuis en moederhuis, een nieuwe ambulance, waterputten. Onze hulp zal weer nodig zijn!
Aan jullie allemaal, BEDANKT! Voor de financiële maar ook morele steun: BARKA!
21-10-2008 om 20:24
geschreven door Ganzamicha
16-07-2008
Aftellen
Nog een week en dan reizen we af naar... Burkina! Deze keer weten we wat ons te wachten te staat en dat maakt het nog leuker! Het kriebelt tot in onze tenen! We kijken weer uit naar het land, het landschap, het uitzicht, onze Burkinabese vrienden en vriendinnen, en vooral de rust! Eindelijk kunnen we weer even ontsnappen aan de Belgische drukte.
Abbé Pierre, priester van Tansila en oprichter van het project, liet ons weten dat binnenkort de eerste kindjes in het weeshuis zullen intrekken. We zijn zeer benieuwd om het weeshuis te zien nu het afgewerkt is! Een uitgebreid verslag met foto's mag je verwachten bij onze terugkomst!
Er zijn vele mensen die ons geholpen en gesteund hebben tijdens dit project. We willen jullie daarvoor bedanken! Vele mensen steunden ons financiëel: BEDANKT. Ook zijn er veel mensen die ons geholpen hebben bij de verschillende acties die we ondernomen hebben om geld in te zamelen: BEDANKT!
Tijdens onze reis zullen we met Abbé Pierre praten over de toekomst. Misschien kunnen we aan een nieuw project werken. Aangezien de armoede groot is in dit land, zal dit wel mogelijk zijn. Meer daarover horen jullie na onze terugkomst. Hopelijk kunnen we dan net zoals nu weer rekenen op de steun van vele mensen!
Tot snel!
Mich en Ellen
16-07-2008 om 13:38
geschreven door Ganzamicha
Aftellen
16-07-2008 om 13:22
geschreven door Ganzamicha
26-03-2008
Vuur en vlam
De vlam in je hart
De vlam ontstoken in je eigen hart, geeft ieder levend wezen een grote kracht.
De liefde waarmee de vlam ontwaakt zaait vreugde in alles wat het raakt.
Het maakt niet uit, blank of zwart, de vlam van liefde woont in ieders hart.
Niets kan de vlam doen branden, dan de vurige wens in mensen hun harten.
De mens ontdekt dan in zijn eigen leven, dat liefde en vreugde er kleur aan geven.
Ze zijn er, onze aanstekers!!!
Slechts 1 per stuk!!!
Om dat vlammetje aan te steken...
26-03-2008 om 20:17
geschreven door Ganzamicha
22-02-2008
heimwee naar tansila
Heimwee naar Tansila!
22-02-2008 om 22:04
geschreven door Ganzamicha
Stilte in bloggenland
Ja ja,
Het is een tijdje stil geweest hier op onze blog. Maar achter de schermen hebben we hard gewerkt! Onze kalenders zijn zo goed als verkocht! Bedankt voor alle steun! En natuurlijk moeten we ook de helpende handen heel hard bedanken! Onze vrienden en familie deden hun uiterste best om de kalenderdozen leeg te maken! BEDANKT! De afgelopen maanden zijn er ook heel wat mensen die zomaar een vrije bijdrage op onze rekening hebben gestort. Ook deze mensen willen wij een dankwoordje toezeggen!
Nog enkele examens staan voor de deur, daarna beginnen we weer volop aan onze volgende activiteiten! Meer hierover hoor (lees) je snel!
Om af te sluiten nog enkele sfeerbeelden!
22-02-2008 om 21:40
geschreven door Ganzamicha
19-12-2007
Music for life
Zaterdag 22/12 en zondag 23/12
zamelen wij geld in aan het glazen huis in Leuven!
Door de verkoop van kalenders of een vrije bijdrage!
De opbrengst hiervan gaat naar ons project en naar Music for Life!
Iedereen die wil meekomen of een centje wil bijdragen is
welkom!
19-12-2007 om 17:49
geschreven door Ganzamicha
28-11-2007
Ons reisverhaal
Burkina Faso juli augustus 2007: ons reisverhaal!
Voor foto's die bij dit verhaal horen: terug kijken en in archieven!!!
Wat hebben jullie daar gedaan?
Deze vraag krijgen we veel te horen, daarom hier een antwoord!
We hebben tien dagen de stad bezocht. Eerst de hoofdstad Ouagadougou, daarna een iets kleinere stad Bobo-Dioulasso. Dit beviel ons niet zo! Het stadsleven is niets voor ons. Het was er enorm druk en de Burkinabezen lieten ons echt niet met rust. Zodra ze ons zagen stormden ze op ons af.
Eindelijk mochten we dan vertrekken naar Tansila! Hier hebben we een prachtige tijd gehad. Het was er heel mooi en rustig! De mensen die je tegenkwam waren altijd vriendelijk, staken hun hand op, of zeiden goedendag! Iedereen heeft mekaar daar nodig, en iedereen was ook welkom. Buren liepen in en uit bij mekaar, zaten samen rond de tafel.
De eerste dagen hebben we het dorp een beetje verkend. We bezochten alle instanties, zoals de burgemeester, de politie, de school, de inspecteur van onderwijs, het ziekenhuis, het moederhuis, de apotheker, het oude dorp, en het weeshuis natuurlijk! In het oude dorp kon ik mijn ogen niet geloven. De prentjes vanuit mijn geschiedenisboeken flitsten door mijn hoofd. Ik kon niet geloven dat dit realiteit was. De mensen leefden er nog zoals in de nederzettingentijd! De werktuigen die ze gebruikten, de huisjes, de huishoudelijke taken, alles gewoon!
Na de verkenning begonnen we ons voor te bereiden voor ons kinderkamp. We hebben heel wat kindertjes gelukkig gemaakt in Tansila! De eerste dag bezochten 45 kinderen ons dorp, de laatste dag kwamen er meer dan 200! Ze kregen dan ook lekker eten! De eerste dagen waren zwaar. We wilden onze structuur opleggen aan de kinderen, maar dat moet je met Afrikaanse kinderen dus niet proberen! Dat hadden we na enkele dagen gelukkig door, en vanaf toen ging het heel wat beter. Op het einde mochten we de kinderen nog gelukkig maken met een T-shirt of knuffeltje! Hun geluk kon niet op!
Het doel van dit kinderkamp was om de kinderen een fijne tijd te bezorgen, maar ook de kennismaking met de school of kleuterklas was heel belangrijk. Het grootste deel van de kinderen gaat nog steeds niet naar school. Ze moeten thuis helpen, op het veld werken of op broertjes en zusjes letten. Door het kinderkamp leerden ze de school op een leuke manier kennen, en dit was goede reclame die het hele dorp rond ging. Vandaar ook de aangroei van ons aantal kinderen! We hopen dat er zo wat meer kinderen naar school zullen gaan!
We hebben ook geholpen met de huishoudelijke taken, zoals de was doen en eten maken.
Verder hebben we mogen assisteren, wat beperkt bleef tot steun bieden, bij een bevalling! Dit was een heel ontroerend moment!
We zijn ook allemaal meter geworden! Elke dag gingen we het moederhuis bezoeken om te kijken of er geen kleine spruiten geboren waren. Eén voor één kregen we een petekindje, waar we allemaal even fier op zijn! We zullen onze petekindjes financieel steunen, zodat ze naar school kunnen gaan, en medische verzorging krijgen als ze ziek zijn!
We gingen ook meehelpen op het veld. Eerst moesten we ongeveer 7 km wandelen naar het veld. Met de buffel en de ploeg werd het veld omgeploegd. Daarna werd er gezaaid met de dabba (ook een werktuig uit de geschiedenisboeken). Niet te geloven hoe de mensen daar hele akkers bewerken, en dat allemaal handmatig! We moesten gaan schuilen voor een serieuze regenbui, en de terugweg was op blote voeten, want het pad was een rivier geworden, je zag er zelfs de schildpadden in zwemmen!
Verder gingen we ook iedere week naar de kerk! Elke zondag de mooie kleren aan! De viering leek wel op een viering bij ons. Maar het koor is prachtig! Ze gebruiken allerlei muziekinstrumenten, waaronder ook djembés. Ze klappen op het ritme en zingen mooi! De laatste keer werden wij gevierd. Met de kinderen mochten we rond het altaar dansen!
Iedere avond gingen we bij mensen thuis eten. Bij de familie Sanou! Dit waren heel hartelijke en gastvrije mensen! We kregen elke dag hetzelfde eten: spaghetti, rijst en tô. De saus bij de rijst werd wel regelmatig afgewisseld, maar voor de rest was het eten heel eentonig. En dan moet je bedenken dat de meeste mensen geen rijst of spaghetti hebben, zij eten elke dag tô!
De familie had een kleine tv. Deze was aangesloten op een batterij, die via zonnepanelen opgeladen werd. Heel de buurt kwam er tv kijken. Er was geen ontvangst, dus ze keken muziekdvds, opnieuw en opnieuw en opnieuw!
Het afscheid was zwaar! En eenmaal terug hier hebben we toch wel even moeten wennen aan onze maatschappij. Maar volgend jaar gaan we terug! We zetten ons project verder, en gaan zo weer wat geld brengen voor de weesjes! (En zo kunnen we de drukte hier weer een paar weken ontvluchten!)
