NOOIT !!!! Van mijn leven niet ! Ik zeg het je, ik zal me nooit laten vangen in dat wurgend web dat huwelijk heet. Het idee alleen al voelt als een ijzeren ketting die zich rond mijn lichaam wikkelt en zich beetje bij beetje aanspant tot ik uit pure ademnood instort, gebroken, vleugelloos, dood. Het huwelijk is een moordend keurslijf, de verkrachter van mijn vrijheid, een gevangenisbewaarder. En als er één ding is waar ik het meest van hou dan is het wel mijn vrijheid, het gevoel om te kunnen doen en laten wat ik wil, om op elk moment mijn spullen te kunnen pakken en te vertrekken naar andere oorden, ongebonden, vrij. VRIJ !! Dat is wat ik wil zijn.
Ik heb het vaak gezien, uit eerste hand gezien en ervaren wat het huwelijk is en hoe verwoestend het kan zijn. Als kind zat ik er midden in, het huwelijk van mijn moeder en mijn vader. Ik kan me geen enkel gelukkig of harmonisch moment herinneren, er was enkel dat bedreigend gevoel dat als een loodzware deken ons leven bedekte. Een deken die ons langzaam verstikte onder haar gewicht, quasi ondoordringbaar voor licht of lucht. Ik herinner me nog goed de adembenemende spanning. Van zodra mijn ouders in dezelfde ruimte waren dan was het er, dan kon je als het ware de elektriciteit horen knetteren want twee tegengestelde polen geven geheid kortsluiting wanneer ze te dicht bij elkaar komen. En dat gebeurde vaak, meestal uitte zich dat in een doods zwijgen, een ijzige drukkende stilte, een wurgende spanning die zich langzaam maar zeker opbouwt. Zwijgen, stilte, het bezorgt me nog steeds een ongemakkelijk gevoel, alsof er iets mis is en onheil nadert. Als het breekpunt bereikt was dan volgde roepen en tieren, vaatwerk dat aan diggelen sloeg, pesterijen heen en weer of het hysterische gekrijs van mijn moeder die weer een zenuwinzinking kreeg waarna ze zich telkens in de badkamer opsloot en zichzelf probeerde te verdrinken in het bad. Wanneer dat gebeurde dan beukte mijn vader de badkamerdeur in en sleepte mijn uitzinnig spartelende moeder naar buiten, hield haar in zijn armen gekneld als een levende dwangbuis tot ze na een tijdje alle verzet staakte en als een slappe vod ineen zakte, wartaal uitslaand in het Engels. Twee diep ongelukkige mensen gebonden door iets wat huwelijk heet, vervloekt. Groot was mijn opluchting toen mijn ouders besloten om de handdoek in de ring te gooien en te kiezen voor schande, de ontbinding van hun huwelijk, het bannen van de vloek... echtscheiding. Zelfs schande was beter dan te moeten leven in een constante dreiging, te moeten leven in een leven zonder lucht. Maar hoe naïef was ik om te denken dat het dan allemaal voorbij was. Al snel spatte mijn droom van vrijheid als een zeepbel uit elkaar. Tot mijn kinderlijke verbazing zette de ellende zich voort en schakelde zelfs een versnelling hoger. Het was tijd om kennis te maken met een ander fenomeen van het huwelijk, de vechtscheiding. Niet echt herinneringen waar ik nu in wil gaan graven, let bygones be bygones, maar laat me zeggen dat mijn afschuw en vrees voor het huwelijk daar op dat moment zijn geboren. Veel heeft mijn moeder van die duistere periode niet geleerd want ze is nadien nog twee maal opnieuw getrouwd. Oh ja, het begon elke keer weer veelbelovend en elke keer weer had ze de ware gevonden. Maar die gelukzaligheid duurde maar even en werd opgevolgd door een quasi identieke herhaling van het verleden met steeds hetzelfde resultaat... een vechtscheiding. Een steeds weerkerend patroon. Laat me zeggen dat ik als kind al heel snel een huwelijksdeskundige werd, of moet ik zeggen scheidingsdeskundige ? Daar en toen heb ik een eed gezworen, een eed die ik nooit zou breken, een eed dat ik nooit diezelfde fout zou maken, dat ik mezelf en mijn kinderen nooit in diezelfde ellende zou storten, de heilige eed dat ik nooit zou trouwen. Trouwen ? Ik ? Van mijn leven niet !! NOOIT !!
09-02-2012, 14:06 geschreven door Hans
Sprookjes
In mijn leven zijn heel wat vrouwen de revue gepasseerd, sommige voor een
korte tijd en andere bleven dan weer wat langer plakken.
En bij bijna elk van die vrouwen kwam het gevreesde woord huwelijk op de
proppen.
Zodra dat ene woord werd uitgesproken voelde ik het al, dat verstikkende
gevoel, een panische angst.
Soms was dat ene woord al genoeg om stante pede mijn koffers te pakken, soms
ook niet.
Maar nooit heb ik de vraag gesteld en nooit heb ik ja gezegd toen mij een
aanzoek werd gedaan.
Waarom niet ? vroegen ze dan vaak.
Waarom wel ? antwoordde ik dan altijd.
Leven we dan niet in een moderne tijd waarin gebroken wordt met oude tradities
?
Welk verschil gaat een huwelijk dan maken voor onze relatie ? Het is toch maar
een vodje papier dat in wezen niets verandert.
Het is toch niet meer dan een oude traditie ons opgedrongen door een oubollig
conservatief instituut, het is niet meer van deze tijd en zorgt op de koop toe
alleen voor maar meer rompslomp.
Daar hadden ze meestal niet van terug en lieten het onderwerp dan maar rusten.
Sommigen waren echter hardnekkiger en wilden het idee van een huwelijk niet zo
snel laten varen.
Dan herhaalde hetzelfde gesprek zich opnieuw en opnieuw, zo vaak als het nodig
was.
Tot ik ze uiteindelijk kon overtuigen van mijn gelijk of tot ze het beu waren
om op een muur te stuiten en het idee dan maar opgaven.
Maar was ik wel helemaal eerlijk met hen ?
Bijlange niet !
Ik kon ze toch niet over mijn angsten vertellen ?
Ik kon ze toch niet vertellen dat ik het huwelijk een gruwel vond ?
Ik kon ze toch niet vertellen dat het idee om met hun te trouwen totaal fout
voelde, dat elke vezel in mijn lijf luidkeels NEE schreeuwde ?
Niet alleen omwille van hoe ik het huwelijk in het verleden ervaren heb en de
dreiging die er daardoor voor mij mee gepaard gaat maar ook omdat ik er diep in
mezelf heilig van overtuigd was dat onze relatie nooit zou standhouden.
Want in elke relatie wist ik het al, quasi van in het prille begin, dit is niet
voor altijd, dit zal een einde kennen.
Nooit was ik in een relatie waarin ik me helemaal goed voelde, er was wel
altijd iets dat ontbrak, een fundamenteel stukje waardoor de puzzel voor mij
nooit compleet was.
En net dat ene ontbrekende stukje zorgde ervoor dat ik het einde van de relatie
al zag nog voor het einde er al was.
Want ik wou meer, veel meer !!
Ik wou alles, ik kon het alleen niet vinden.
Vaak heb ik me geërgerd aan mensen die teveel verlangen, aan mensen die zich
laten vangen door sprookjes.
Overal in de media worden we zowel in woord als beeld dagelijks begoocheld door
perfectie.
Magazines vol perfecte mannen en vrouwen.
Films en stationsromannetjes die ons beelden schetsen van zeemzoete romantiek
en hoe een perfecte relatie eruit moet zien.
Sprookjes in sprookjes over ware liefde, stomende passie en eeuwig geluk.
Leugens zeg ik je !!!
Onzin !!
Hoe dom moet je zijn om je daaraan te laten vangen ?
Sukkels zijn het, goedgelovig hersenloos plebs !
Wel, tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik ook zo'n sukkel ben.
Ook ik heb mij laten begoochelen door die sprookjes van ware liefde.
Tot op het punt dat ik met niets minder tevreden kon zijn en merkte dat ik
zelfs in een relatie zijnde bleef zoeken naar dat ideaalbeeld dat zich
onlosmakelijk in mijn hoofd had genesteld.
Het was dom, ik weet het, ik had slimmer moeten zijn dan te geloven in een
sprookje.
En ergens wist ik ook wel dat ik smachtte naar een waanbeeld, ik wist dat het
niet bestond en dat ik vruchteloos een schim najoeg.
Maar het was sterker dan mezelf, zo stevig had die schim zich in mij verankerd
dat ik liever de voorkeur gaf aan een leven alleen dan aan een leven met een
partner waarin ik steeds op zoek bleef naar meer, naar beter, naar het
ultieme... De Ware.
Een geluk bij een ongeluk noemen ze het want als de ware niets meer is dan een
fata morgana en ik met niets minder nog genoegen kon nemen dan betekende dat
eveneens dat ik vrij zou blijven, dat ik nooit meer opnieuw geconfronteerd zou
worden met een huwelijkswens.
Want trouwen ? Ik ? Van mijn leven niet !! NOOIT !!
Maar dan was er Facebook.
Dan ... was er die schat op zolder uit een ver en stoffig verleden. Dan ... was er ... Bolleke !
