Zoals het een échte blog vergaat, staan de meest recente artikels bovenaan. U begint dus best onderaan, bij onze profielen, voor 'n beetje structuur in ons reisverhaal. Wij rekenen op jullie commentaren ;o)
Carla & Carol on the road 2 meiden op rondreis door Zuid-Afrika!!
06-10-2006
BACK ONLINE
Beste blogger, Beste bezoeker, Beste lezer, Dames en heren, Appels en peren, Hooggeacht publiek, Trouwe fans, En nieuwkomers,
Welkom op 2travelbabes!!!
Na een lange afwezigheid zijn we er eindelijk in geslaagd onze felbegeerde reisverhalen terug online te zetten.
Begin van 't jaar, in februari om exact te zijn, vertrokken Carla en ik voor een maand naar Zuid-Afrika. Vlak voor ons vertrek kwamen we op het briljante idee om onze ervaringen en verhalen met jullie te delen. Een ex-collega van Carla creëerde een website en al gauw bleek deze heel populair te zijn. Tijdens onze rondreis schuimden we Internetcafé na Internetcafé af om onze bezoekers van nieuw leesvoer te voorzien. Het aantal bezoekers bleef stijgen, ook na onze terugkeer (in maart).
En plots gebeurde het ondenkelijke...
De ex-collega verdween van de aardbol en nam omze website mee. Gelukkig hebben we een kopie van onze artikels bewaard... Maar ons werk, waar we zovele uren aan gezwoegd hebben, ging in rook op. We zaten met onze handen in het haar, want geen van beiden hebben we voldoende kennis om een nieuwe website uit de grond te stampen... laat staan dat we er tijd voor hebben.
Beide sites lokken veel nieuwsgierigen, en daar zijn we heel tevreden mee... Maar het succes van 2travelbabes wordt lang niet geëvenaard. Daarom besloten we het nieuw leven in te blazen en waar anders dan op bloggen.be?!
We hopen dat jullie de tijd vinden en de moeite nemen om het verhaal van deze prachtige reis na te lezen. Misschien wel het duwtje in de rug om Zuid-Afrika zélf te verkennen?! Hier vinden jullie alvast een hele boel links en voor meer informatie kunnen jullie een mailtje sturen naar: twotravelbabes@yahoo.com.
Na een reuze gezellig avondje uit bij Mauro's en het updaten van onze site, vertrekken we voor onze laatste avond in de cottage. Hoewel we oorspronkelijk het idee hadden om onze valiezen pas vandaag te maken, schieten we toch in gang. Het is uiteindelijk 04.00 als we moe, maar tevreden, ons bedje inkruipen.
Carla is alweer vroeg uit de veren en pikt de laatste Afrikaanse zonnestraaltjes mee uit haar luie zetel. We leggen de laatste hand aan onze bagage en kort na de middag gaat het richting luchthaven. We parkeren onze broffie bij Avis en nemen afscheid van ons totomobieltje... Het echte afscheid komt alsmaar dichterbij...
Nadat we zijn ingecheck installeren we ons met zen allen in de bar van de luchthaven. Ace belt nog om afscheid te nemen en vind het geweldig jammer dat ie niet op de luchthaven kon zijn (een begrafenis heeft nu eenmaal voorrang en duurt in ZA gemiddeld 6u).
Om 14.30 is het uur van de waarheid aangebroken; ik hou me sterk, maar het wenen staat me nader dan het lachen! Dit is geen 'vaarwel', maar 'tot ziens' en ik maak me sterk dat ik nog dit jaar terug voet aan wal zet in dit land!
We gaan aan boord van het eerste uit een lange reeks vliegtuigen, sluiten de ogen en mijmeren na bij de gedachte aan een zalige vakantie. We zijn het unaniem met elkaar eens: een maand is veel te kort en geen van ons beiden wil echt naar huis.
Rond 15.30 landen we in Johannesburg en gaan in een of andere bar een moccachino en hot chocolate drinken. De tijd vliegt voorbij en voor we het goed en wel beseffen is het tijd om aan boord van de Airbus te gaan, richting Zurich. Het beloofd een lange nacht te worden. Carla doet geen oog dicht en speelt spellekes voor zot. Ik geniet van een melodramatische film en doe een poging om toch wat slaap te vatten.
Zondag 26-03-2006
Kort na 6u landen we in Zurich en we hebben geen tijd te verliezen, want binnen het uur zitten we alweer de lucht in. Op weg naar onze laatste bestemming: Belgie.
Aangekomen op de luchthaven, krijgt ons Carla de verrassing van haar leven: Ilse (alias poes) en Bart staan haar op te wachten. We spreken af om bij Bart en Ilse thuis nog wat te gaan drinken voor onze wegen scheidden.
Als aperitief, let wel: het is amper 10.30, drinken we gewoontegetrouw een Black Sambucca!! De anderen vinden het maar niks, wij genieten nog na. We tonen onze DVD's van het skydiven en vertellen uitgebreid heen en weer. Na een kort blitsbezoek, wuif ik Carla uit en ga ik met onze pa op bezoek bij zijn ma.
Ook daar vertel ik uitgebreid over onze vakantie. Ik krijg te horen dat ik er goed uitzie, geweldig ontspannen, en zo voel ik me ook. Deze vakantie had ik broodnodig en heeft me ongelooflijk deugd gedaan.
Uiteindelijk ga ik mee met onze pa... ja, dat wordt mijn voorlopige thuis (jullie hebben ondertussen allemaal al wel begrepen dat het tussen Sven en mij gedaan is).
Het 'gewone' leventje kan weer beginnen, nl. morgen met werken... Ik kijk er naar uit (not).
Foto met ons meest droeve gezicht ;o)) op weg naar huis
Het zit erop ! We zijn terug thuis en hebben zelfs al onze eerste werkdag achter de rug pfff !
De maand ging snel voorbij, (voor ons tenminste, voor het thuisfront net iets minder snel zo blijkt)
Het was leuk, mooi en we hebben veel gelachen. Ondanks dat ik ons Carolleke in de laatste 5 jaar maar 2 keer had gezien hadden we een goede verstandhouding. Van discussie was er geen sprake. Integendeel, we hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen, freaky zelfs met momenten.
Zuid-Afrika was compleet anders dat wat ik verwacht had. Het voelt zeer westers aan. Het is een land van tegenstrijdigheden, moeilijk vat op te krijgen. Te wijten aan zijn politieke geschiedenis ? De apartheid die nog vers in het geheugen ligt ? Het feit dat we maar een zeer klein stukje van Afrika gezien hebben ?
Het is zeker de moeite waard. Als ik terugdenk aan Kaapstad met zijn oneindig veel mogelijkheden, de pittoreske dorpjes langsheen de wijnroute, de bergen tussen Stellenbosch en Oudtshoorn. De prachtige natuur in Knysna en Tsitsikamma, het winderige zonnige Port Elisabeth.
Het was een reis vol avontuur, leuke ontmoetingen, diepe indrukken. Daarom wil ik toch ons Carolleke nog eens bedanken voor het feit dat ze aan mij dacht als reispartner. (Ik zal die woensdagavond nooit vergeten, ik was op weg naar mijn ouders toen zij belde) en wil haar ouders in P.E nog eens extra in de bloemekes zetten voor de huiselijke ontvangst, het lekkere eten en de verblijfsfaciliteiten. Mijn ouders voor de sponsering en het vertrouwen. Iedereen die onze website heeft gevolgd, Bart en Ilse die ons stonden op te wachen in de luchthaven en Xenia die zelfs een stukje heeft gebruikt over de apartheid op 't school. Peter voor de website.
Vandaag brengen we ons auto'tje terug en nemen we afscheid van Zuid-Afrika. Er staat ons nog een lange weg te wachten. Vanuit Port Elisabeth vliegen we, via Johannesburg, naar Zurich.
12u30 Avis huurwagen terugbrengen
13u Port elisabeth
14u Vlucht nr Johannesburg PLZ-JNB (SA416 south african airways)
15u40 Aankomst Johannesburg
19u30 JNB-ZRH (LX289 - Swiss Internat Airlines)
Zondag 26.03.2006
We nemen voor de laatste keer deze vakantie de vlieger en landen binnenkort terug op Zaventem...
- Carla: voor je eeuwige enthousiasme, energie en interesse & voor het delen van je levenswijsheden en ervaringen. But most of all thank you for becoming part of my life and being so much more than a friend! You truly are one out of the thousand!
- Guy, haar baas en de collega's: voor het toestaan van een maand verlof en en het opvangen van haar afwezigheid!
- Willy & Diane, haar ouders: voor de steun en het vertrouwen!
- Jean-Marie, mijn baas en de collega's: omdat jullie me dit verlof zo hard gunden en God knows I needed it desperately!
- onze pa: voor de steun en het begrip! Zal jou de komende weken en maanden nog heel hard nodig hebben...
- Mama en Luc: voor jullie gastvrijheid, het lekker eten en de gezellige avonden.
- Matthias: simply 'cause you're the best brother in the whole world!
- Art: for introducing me into 'your world'. You truly are a great person.
En natuurlijk ook een dikke merci aan alle vrienden, kennissen, lezers en lezeressen voor jullie vele lieve reacties en het trouw opvolgen van onze avonturen!
Onze laatste dag in PE begint vroeg; we willen namelijk genieten van de heerlijke Afrikaanse zon onder een stralend blauwe hemel. Op de locale radio - Algoa - spreken ze over een prachtige herfstdag... Niks vergeleken met een prachtige herfstdag in Belgie! Hoewel wij nu volop naar de zomer toeleven, zitten ze hier volop in de herfst en maakt iedereen zich op voor de komende winter.
Rond de middag krijgen we telefoon van Hilde. Zij en haar man verhuisden 23 jaar geleden naar Zuid-Afrika, brachten 3 flinke zoons groot en genieten met volle teugen van het wonderlijke leven hier. Hilde ken ik ondertussen al een paar jaar en de gewoonte wil dat we elkaar zien wanneer zij in Belgie is of ik in Zuid-Afrika ben. We ontmoeten elkaar in Greenacres en doen ons tegoed aan een lekkere hamburger met frietjes en cola. Vervolgens gaan we met zen allen op zoek naar de fel begeerde egg poucher die ons ma al zo lang zoekt (and those 2 babes on a mission always succeed) en kopen Black Sambucca om in Belgie na te genieten. We belanden met Hilde op een gezellig terrasje in Alma Street en babbelen honderduit. Een mens heeft zoveel te vertellen na 4 jaar...
Als afsluiter van een geslaagde vakantie en ter ere van ons mama hare verjaardag, gaan we uit eten bij Mauro's. Deze sympathieke Italiaan runt een fantastisch restaurant aan de Beachfront en het eten is overheerlijk. Na afloop komt hij gezellig bij ons aan tafel zitten en drinken we op Zuid-Afrika. Als, en dat is een grote ALS, ik terugkom naar Zuid-Afrika kan ik bij hem aan de slag achter de bar... en mag ik met zijn Audi TT cruisen... Mmmh, daar moet ik dus echt wel es over nadenken ;o)
Terug thuis kruipen we voor een laatste keer voor de PC en zetten de site op orde. Alle foto's staan online en alle artikels zijn geschreven. Onze missie zit erop!
Morgen rest ons enkel nog valiezen maken, afscheid nemen van de broffie en met pijn in het hart ook afscheid nemen ZA en zijn inwoners.
Na alweer een geslaagd avondje uit @ Toby Joe's (zie front page) zet ik me in de cottage aan het schrijven, terwijl Carla in sneltempo naar dromeland trekt. Voor ik het goed en wel besef is het 04.00 en dus hoog tijd om ook naar zaliger oorden te vertrekken. Ik veeg de Picture Perfect make-up van men facade, loop nog een toerke rond den blok (not) en kruip onder de wol.
Al bij het piepen van het eerste zonnestraaltje rolt Carla uit bed en maakt het zich gezellig in de tuin van de cottage op een ligstoel. Nadat ze gisteren begon af te vellen wil ze absoluut nog een kleurtje om thuis mee te gaan stoefen. Ik laat het allemaal wat aan me voorbij gaan, want zowat men hele lijf protesteert bij de gedacht om nu al uit bed te klauteren. Ietwat later raap ik alle moed bijeenm pak mezelf en een kussen onder de arm en laat me languit op de ligstoel in de tuin vallen. Lang nog niet van plan de stralende zon een blik te gunnen! Stilaan ontwaakt men lichaam en vang ik een eerste glimp van deze prachtige nazomerse dag op. De toon voor de dag is gezet! We luieren tot de middag onder een broeiend hete zon tot ik tot de vaststelling kom dat ook ik mijn wintervel begin te verliezen. Gelukkig zit er onder het afgevelde lijf nog steeds een mooi kleurtje!
Township Tour
Kort na de middag brengt broffie ons tot in New Brighton, de township waar Ace onderdak vond. Acem vriend aan huis, leidt ons rond in een voor ons nieuwe en ongekende wereld. In tegenstelling tot wat velen onder ons denken, is het leven in de township best aangenaam. De mensen wuiven je toe en lachen naar je wanneer je voorbij wandelt. Hier hangt een gezellige sfeer, die je bijna kan vergelijken met die op een kermis. Op elke hoek van de straat weerklinkt muziek en mensen slenteren in grote getalen rond op straat. De school is pas uit en de kids in uniform slepen zichzelf naar huis. Hier is van stress absoluut geen sprake! Ace rijdt met ons de verschillende areas binnen de township rond en brengt ons tot dicht bij de mensen. Sommigen willen zelfs niks liever dan dat je ze in je valies stopt en meeneemt naar Belgie. Maar als ze horen hoe 't daar met het weer gesteld is, bedenken ze zich even snel. We stappen bij de mensen binnen, drinken cool drink, en rijden weer een stukje verder. Hoe ver je ook gaat, waar je ook kijkt; iedereen kent Ace. We worden aan iedereen voorgesteld en enthousiast verwelkomd in hun land. Allemaal vragen ze wat we van Afrika vinden en stuk voor stuk leven ze op wanneer we zeggen dat we hier zeker nog terugkomen. Het beeld dat ik had van de armoede en ongelukkige mensen in deze omstandigheden verdwijnt als sneeuw voor de zon; ik krijg nog meer respect voor dit land, zijn mensen en hun cultuur. Ace brengt ons veilig en wel terug thuis en we zijn hem ontzettend dankbaar voor alweer een geslaagde dag!
En hier zitten we dan, alweer voor de PC... de laatste hand aan onze site aan het leggen voor we terugkeren naar ons kikkerland.
Na een avondje Toby joes ( ja je leest het goed weer verzeild geraakt in tobies, hadden nochtans geen zin om uit te gaan maar dat zijn hier party animals, nie normaal) om 8u30 uit ons bed gerold en de zetel op in het zonneke. Tja na 3 dagen regen en het verliezen van ons eerste bruin moeten we dringend aan ons kleurke werken he.
Tegen de middag naar Picture Perfect gereden om eens gaan te kijken hoe het nu zit met die retouches van onze foto's en de tranen sprongen mij in de ogen. Die gast had de ganse avond gewerkt aan het corrigeren van mijn foto's. Tja als de fotograaf niet professioneel genoeg is om hiermee rekening te houden moet de rest boeten natuurlijk. Maar hij heeft echt fantastisch werk geleverd. We mogen morgen de foto's ophalen en ik denk er zelfs over om een "voor en na" op de site te zetten. We zien wel.
Tegen 13u30 ontmoeten we Ace in zijn township. Hij zal ons de ganse dag rondleiden in zijn wereld.
De wereld van tijdens en na de apartheid. De blanke wonen in de stad of op den buiten, de kleurlingen en zwarten hebben hun eigen regio's. Het is moeilijk om uit te leggen maar we zijn wel heel blij dat we dit mogen meemaken. Als blanke hier komen is zeer gevaarlijk en alleen overleef je dit wellicht niet. Ace is bekend door zijn verleden als boxer en heden als zeer goede golfer. Hij laat ons zelfs de foto's van zij pa zien die ook een bekend boxer was. Ons kan er niks gebeuren, integendeel zelfs, we worden overal zeer goed ontvangen. Het is zelfs een plezier om met deze mensen te praten en in hun huis te worden ontvangen.
Wij zagen de townships als de sloppenwijk. De plaats waar men de kleurlingen en zwarten naar toe joeg tijdens de apartheid. Leven in krotten in hun eigen land (zo zagen wij het en konden ons hier ook behoorlijk aan storen) Vandaag konden we echter de keerzijde van de medaille zien en ervaren dat deze mensen gelukkig zijn in hun eigen townships (lees eigen wereldje) Je hebt hier natuurlijk ook een onderscheid in diegene die het mindergoed tot slecht hebben en diegene die al een stenen huisje hebben met meerdere kamers. Maar de ambiance, het samenhorigheidsgevoel is onbeschrijfelijk.
Wij als 2 blanke worden aangestaard, achterna geroepen maar ook vriendelijk toegewuifd. Ze roepen hier helo, toveren hun witte tanden te voorschijn en zwaaien alsof we oude bekenden zijn. Heel af en toe krijgen we de vraag om hen mee te nemen naar ons land, alsof we hen onder de arm kunnen nemen, in onze koffers kunnen stoppen en in België zeggen .... welkom !
Ace neemt ons ook mee naar het museum die nog niet open is voor publiek maar hij slaagt erin ons toch naar binnen te loodsen. Een primeur dus. Je kan hier de geschiedenis van de townships aanschouwen. Helaas nog niet af maar we hebben toch een vleugje nostalgie kunnen opsnuiven. Auto in, auto uit, huisje in, huisje uit, we kijken onze ogen uit. Praten met heel veel mensen en danken de kosmos dat we dit hebben mogen ervaren. Voor ons is het moeilijk te geloven dat je hier alleen niet levend uitkomt en dat wij dankzij Ace hier goddelijk worden ontvangen.
Zoals jullie allang hebben mogen ervaren ben ik niet zo'n schrijverstype maar eerder de fotograaf van dienst, ik ben er dan ook van overtuigd dat Carol weer een mooi stukje zal neerpennen over deze dag en verwijs dan ook zeer graag naar haar artikel.
Morgen onze laatste lazy day in Afrika en, zaterdagmiddag zetten we de terugtocht in met mixed feelings. We zullen blij zijn een aantal mensen terug te zien maar willen ook graag hier blijven. Een maand in zo'n land is niks, er valt hier nog zoveel te beleven en te zien !!!!!!!
Ik kan het haast niet geloven wanneer ik men oogjes bij het ochtendgloren open, maar de hemel is blauw en een stralende zon wenst me vrolijk goeiemorgen! Het is nog vroeg, 06.30, en we hebben een druk programma voor de boeg. We beginnen namelijk met... Picture Perfect.
Picture Perfect
Since we promised to write an article about Picture Perfect, I'll write this one in English.
We're expected to come in at 8am, but we wouldn't be 2 babes if we'd have been on time. Thiano, stylist, wil do the professional make-over. Carla is to go first, as I've already done it once (about 4 years ago). We show the outfits we brought along and decide which ones we'll be wearing. Carla takes place and Thiano does what she's best at: make up and hair. While she goes in for her first professional photo shoot, I take place for make up and hair. We change make up, hair and clothes three times before Carla & I step in to have a photo shoot together. I can assure you that we had lots of fun! Before we can see the results, we have to wait patiently. Although it probably only took 15 min, it semmed to last forever. We were so curious! The result wasn't what we'd hoped for... Carla was born with one eye closed, got operated but the eye's not the same as the other one... We did mention it to the photographer, but on almost every picture you could see the 'lazy eye'. So we asked is they could fix it... They said they would try. Carla was really shocked when we left the place, but I was confident they'd make their best effort to make the shoot succesful.
We checked out the results today and were really truely amazed!! We'll only have the pics tomorrow, so you'll have to be patient to see the result. Thank you Picture Perfect!
Shark Tank Dive
Carla probeert het allemaal niet teveel aan haar hartje te laten komen em begint zich stilaan te focussen op haar duik met de haaien. We rijden naar het Pro-Dive Center waar ze zich inschrijft voor een unieke belevenis; duiken met haaien in een bassin. Michael begeleidt haar in het uitzoeken van het geschikte materiaal en zal straks ook meeduiken tussen de haaien. We begeven ons naar het Oceanium en wachten op Steve, diving instructor. Hoewel hij een arm mist en een glazen oog heeft, is dit niet het resultaat van een gevecht met een haai, maar wel dat van een ontplofte mijn in een of andere oorlog... Best wel even schrikken wanneer hij zich voorstelt. Naast Carla, Michael en Steve duikt nog een koppeltje van het Pro-Dive Center mee de tank in. Ik blijf veilig buiten de bassin en draai voor een keer de rollen om: ik word fotograaf en Carla wordt mijn slachtoffer! 2 grote (2m80 & 3m10), 2 kleintjes en een baby haai vergezeld van een hele school vissen en een reuze schildpad vullen de bassin. Terwijl deze moedige duikers 3m diep naar haaientanden zoeken, pik ik een stukje van de show mat de dolfijnen mee. Een pinguin voelt zich duidelijk in zijn sas en komt gewoon op men voet zitten terwijl ik hem op camera probeer vast te leggen. Ongeveer een half uur later komen onze helden terug boven; de reacties zijn unaniem: schitterende ervaring. Hoewel elke duiker maar 3 haaientanden mag meenemen, doet Steve er ons een paar cado (we've travelled so far...) We rijden terug nar het Pro-Dive Center, spoelen het materiaal af en spreken af met Mike dat we elkaar vanavond in Toby Joe's zien.
Boardwalk
We slenteren nog even rond op de Boardwalk ( een mini-paradijs met winkeltjes en restaurantjes), kopen nog wat souvenirs en doen ons tegoed aan een ijsje. We genieten van het zonnetje en kletsen gezellig na over de duik.
We keren tevreden huiswaarts, waar ons alweer een uitgebreid avondmaal te wachten staat. We praten nog even na vooraleer we moe en voldaan richting cottage rijden.
I look at the stars and know tomorrow ze'll be a bright sunshiny day!
Om 6u30 vallen we uit ons bed. Nemen een douchke, drogen ons haar en rijden onder een hel blauwe hemel naar Picture Perfect in P.E. centrum. We worden opgewacht door een team die ons een voormiddag zal vertroetelen.
We laten onze kledij zien dat we gaan dragen en verdwijnen dan in de make up stoel.
Ik moet als eerste in de opname kamer. Zitten, liggen, hangen whatever als het resultaat maar goed is. Als Carol in de opnamekamer haar ding doet zit ik terug in de make up stoel voor de volgende outfit. 2 uur later zitten we ongeduldig te wachten op het resultaat. Ik was al behoorlijk aan het stressen deze morgend omdat dit echt niet mijn ding is. Teneerste ben ik de afgelopen maanden weer behoorlijk wat kilootjes bijgekomen om dan nog maar te zwijgen over mijn oog.
We worden een kamer binnengeroepen en mogen het resultaat bekijken.
Eerlijk gezegd was ik behoorlijk gechokeerd. De foto's van Carol zijn prachtig, de mijne zijn niet om aan te zien.Ipv dat de fotograaf rekening gehouden had met mijn oog, blijkt dat dit eerder geaccentueerd werd. Toen de vraag kwam of ze foto's moesten corrigeren heb ik maar meteen mijn probleem in de groep gegooid. Ik ben duidelijk geweest over het probleem en het is niet omdat de fotograaf niet professioneel genoeg is dat ik moet boeten. Uiteindelijk hebben we hier behoorlijk wat centjes voor neergeteld en mijn ander oog staat er perfect op en de foto's op zich zijn ook niet zo slecht maar mijn aandacht wordt natuurlijk getrokken naar mijn oog en ben dus absoluut niet te spreken over het resultaat. Ben benieuwd wat ze der gaan aandoen.
Een beetje gefrustreerd stap ik de auto in richting Waterfront om mijn ding te gaan doen met een paar haaien. African way ..... maw op het gemakske, noteren ze mijn gegevens, krijg ik mijn gerief en vertrekken we riching haaientank. Voor we het water ingaan krijgen we behoorlijk wat instructies van Steve (de man met de halve arm ..... sharkbite ????) Volledig in het zweet (tja wat wil je met een 7 mm duikpak) mogen we dan toch de tank in. Er zit 1 man met een stok (voor in het geval van) aan de rots achter de smalle ingang die je eerst doormoet om uiteindelijk in de tank te belanden. (zie foto's) en Steve zit midden van de tank ook met een stok. Ik krijg een ok dat ik naar het midden bij Steve mag. Daar moet een 5 a 10 tal minuten op je knieën zitten kwestie dat de beestje kunnen wennen aan onze aanwezigheid. De rest volgt. De grote haaien (2m80 en 3m10) zijn echt nieuwsgierig en komen regelmatig voorbij, achter ons, voor ons, boven ons en recht op ons (jeetje) de kleinere zandhaaien maken zich niet druk en doen gewoon hun ding. De reuze schilpad van 115 Kg is echt een knuffelbeest, komt constant onze aandacht vragen en wordt maar al te graag geaaid.
Eveneens de vissen komen gewoon voor ons hangen en kan je aaien. Super is dit !
Na een 15 tal minuten mogen we op jacht naar haaietanden. Die beestjes verliezen deze 6 a 7 keer. Geconcentreerd naar de grond starend duiken we de tank af tot ik tussendoor even opkijk en zie dat de grote haai naast ons hangt. Jezus wat een beest is dat, vervolgens gaat hij over ons heen en zelfs 5 duikers naast elkaar kunnen zijn lengte niet aan. Freaky maar fun. Na 35 minuten krijg ik een teken dat ik mag overzwemmen naar de kant van de tank waar ik vervolgens door de sluis moet om de tank te kunnen verlaten. Fier kom ik boven met 9 tanden (dankzij Steve)
Dit was een super ervaring, spijtig genoeg niet met de great white shark. Ik vraag dan ook naar de duikomstandigheden in zee momenteel en krijg als antwoord : Great visibility ..... 2,5m ahead of you and 2,5m behind you. And Sharks ? Yes yesterday we saw 4 sharks. Pardon ? 4 Grote haaien gezien met een zicht van minder dan 5 meter ????????? De zichtbaarheid blijkt hier nooit meer dan 5 meter te zijn, af en toe eens 7 meter maar het water zit vol met haaien. Ik weet niet of ik haaien in het wild wil tegenkomen op minder dan 3 meter van mij .......... als ik de filmkes bekijk van wat ik vandaag gedaan heb, heb ik al zoiets van WHAUUUUUWWWWWWW !!!!!!
Super content genieten we nog van het heerlijk weertje en wandelen de promenade af en kopen een lekker ijsje.
Bij het ontwaken moeten we tot onze grote teleurstelling aweer vaststellen dat het weer niks moois voor ons in petto heeft. Het wordt dus een dagje binnen zitten en wegkwijnen bij de gedachte aan Belgie. Hoor langs alle kanten dat het daar 'mooi weer' is: geen regen, maar wel vriestemperaturen... Da's echt niks om naar uit te kijken!
We belanden gewoonte getrouw dan ook voor de PC en updaten onze site. Bij deze wil ik dan ook nog even van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken die onze avonturen dagelijks volgen en lieve reacties achterlaten. Het doet zo'n deugd te weten dat jullie interesse tonen en de mailtjes ontroeren me vaak diep. Enerzijds zal ik blij zijn jullie allemaal terug te zien, maar anderzijds wordt het afscheid heel moeilijk! We hebben hier samen zo'n fantastische tijd beleefd, interessante mensen leren kennen, cultuur opgesnoven en onvergetelijke belevenissen meegemaakt. Hoog tijd om ook Peter nog es extra in de bloemetjes te zetten, want zonder hem zou deze operatie een totaal ander resultaat gekend hebben. Peter, zonder jou had het thuisfront zich nooit kunnen inleven in ons verhaal en was het quasi onmogelijk geweest alle herinneringen levend te houden. Een welgemeende dank u!
In de namiddag besluiten we onze Matthias en Ace op te halen in Walmer Countr Club, waar ze net een tornooi golf gespeeld hebben. We vertoeven in de bar in zeer aangenaam gezelschap: Ace, met wie Matthias speelde en die de uiteindelijke winnaar van het tornooi blijkt te zijn, Peter Zingela, Speedo, Patrick en zovelen anderen. Wat opvalt is dat onze tafel - op wij blanken na - letterlijk zwart van het volk ziet. Ik ben echt fier te kunnen zeggen dat deze gastvrije en vriendelijke mensen spontaan bij ons aan tafel komen zitten en ons in hun hart sluiten als ware we 'een van hen'.
Dit land en zijn bevolking heeft een zeer diepe indruk op me nagelaten!
Ik trek de gordijn open en zie de grijze hemel. Weer vanda .......... een beetje later valt de regen met bakken naar beneden. Dan maar achter de pc kruipen en artikeltjes schrijven en foto's downloaden dan is dat ook meteen gedaan.
's Avonds worden we uitnodigd om naar de prijsuitreiking te gaan van de golfclub. Matthias, de broer van Carol blijkt een uitstekend golfer te zijn alsook Ace, de vriend hier aan huis.
Carol heeft ooit een verslag moeten maken over het golf event van haar werk en zal hierover steevast een interessanter artikel schrijven.
Het was zeker en vast eens de moeite waard om dit mee te maken, helaas dat we een paar dagen slecht weer gehad hebben want ik had het graag zelf geprobeerd.
In de hoop van een zonnige dag kruipen we op tijd in bed want we moeten op om 6u30 voor de photoshoot.
Na een dagje Jeffrey's Bay en een avondje uit, zit het weer alweer tegen. Dan heb ik het over afgelopen donderdag (16/3). De dag kruipt voorbij en het 'niks doen' gaat stilaan vervelen.
Ook vrijdag is het 'raining, cloudly and cold'. We wachten tot Matthias gedaan heeft met school, rond 14u, en nemen hem mee voor een namiddagje shoppen in Greenacres Shopping Centre down town. Hij heeft een nieuwe jeans nodig en dus introduceren deze 2 babes hem in de wereld van Levi's. We stoppen hem in het paskot en laten hem de ene jeans na de andere passen. Uiteindelijk kiezen we er 2 uit. We slenteren nog wat rond en laten ons volledig gaan op 'a slice of chocolate mousse cake' in Pierrot's Tavern. Man man man, je zou die stukken moeten zien!!
Heb een doggy bag (lees: take-away potje) gevraagd en men stiefvader heeft de rest (lees: andere helft) opgegeten. Carla komt tot de vaststelling dat ze haar credit cards kwijt is... PANIEK! We zoeken alles af en komen tot de vaststelling dat we ze vergeten zijn in Jeffrey's Bay... Ik bel naar de winkel en ja hoor, ze hebben ze bijgehouden. We zullen ze zaterdag oppikken, op weg naar Plettenberg.
' s Avonds nodigen we onze gastheer en gastvrouw uit voor een dinnertje bij Mangold's. Wat een interieur, super gezellig, en wat een service!! De lady of the house komt gewoon gezellig bij je aan tafel zitten en bespreekt uitgebreid de menu met je. We beginnen met een carpaccio van Springbok en eindigen met een Frangelico-coffee. Lekker rond gegeten verlaten we het restaurant met 5 doggy bags
Zaterdag zijn we al vroeg uit de veren; we leggen de laatste hand aan onze mini-valies, starten de broffie en rijden richting Jeffreys Bay. Carla krijgt hoe langer hoe meer stress, maar die verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze haar credit card terug in handen heeft. De kosmos is ons alweer goed gezind voor ons nieuwe avontuur: de zon straalt uit volle borst en er is geen witje aan de lucht! Met een big smile and great music gaat het gezwind richting Plettenberg.
We worden verwacht op de luchthaven, uiteraard, en schrijven ons in voor de SKYDIVE! Ik besluit als eerste de lucht in te gaan en krijg een harnas om. Jeff is onze instructeur en samen met een jammie cameraman wandelen we richting airplane. Het is een klein 2-motor vliegtuigje dat ons tot op 10.000ft (3km) brengt. Op weg naar boven kijk ik men ogen uit over het prachtige landschap: Robberg (schiereiland aan de kust van Plett waar een kolonie zeehonden zijn thuishaven vond), een wrak voor de kust van Plett, de Bloukrans Bridge (bunjee jump) en zo veel meer!!! Op 8.000ft word ik vastgemaakt aan Jeff en krijg ik de instructies vor mijn eerste sprong ooit uit een vliegtuig. Boven het wiel is een plankje, Jeff zet zijn linker voet waarnaast ik mijn linker voet zet. Dan kruis ik mijn armen voor me en plaats mijn rechter voet naast de linker. Opgelet: ik sta nu buiten het het vliegtuig op 10.000ft!!! Smile for the camera... 1... 2... 3... JUMP! Een free fall van maar liefst 35 seconden! Ik schreeuw de ziel uit mijn lijf, niet van angst, maar gewoon van het onbeschrijfelijke gevoel! Je hebt er geen idee van hoe snel je gaat, maar voel je hele lichaam onder druk staan. De cameraman hangt onder ons en we zwaaien en werpen handkusjes. Wanneer de parchute opengaat verdwijnt de cameraman uit ons zicht. Daar hang ik dan, bangelijk hoog met een adembenemend zicht op Plettenberg Bay en Knysna. Ik krijg het stuur in handen en voel me vrij als een vogel. Ik sluit een enkele seconde de ogen en leg deze ervaring voor eeuwig vast op mijn netvlies. De schaduw van de parachute boven een eenzame wolk vormt een rond gesloten regenboog; nooit eerder gezien en zo machtig! We zetten de landing en en Jeff landt op zijn poep met mij bovenop hem. Ik smile, straal de sterren van de hemel en voel me als herboren. Vervolgens word ik losgemaakt en door de cameraman overeind geholpen. Ik slaak een vreugdekreet en doe een vreugdedansje. Mijn geluk kan echt niet op! Heb geen seconde stress gevoeld; alleen intens geluk!!! This was exactly what I needed!! Carla maakt zich op voor haar sprong en verdwijnt met de mannen hoog in de lucht. Ik blijf achter met een onbeschrijfelijk gevoel. Bel ons ma, onze pa en Pascal uit zijn bed! Moet dit gevoel kunnen delen! En alsof de dag nog niet perfect genoeg was, krijg ik de verrassing van mijn leven: Andrew... Ons Carla heeft stiekem achter men gat geregeld dat ie me komt verrassen na men sprong. This is the best day of my life!! Vlinders in de buik en een breedsmoelkikker smile. Niet veel later landt ook Carla, even euforisch. Het was haar 2de sprong en zij beleefde alles nog intenser. We bekijken onze DVD en ik kan haast niet geloven dat ik dit deed!! We ronden de middag in schoonheid af en gaan uit lunchen met Andrew in Plett City. Met smile van hier tot in Tokyo en terug rijden we door naar Knysna. We logeren opnieuw in de Abalone Lodges en nemen een verkoelende duik in het zwembad. Het weer laat ons in de steek en voor we het goed en wel beseffen trekt de lucht dicht en krijgen we een stortbui op ons dak. Naar goeie ouwe gewoonte reserveert Andrew ons een tafeltje in de bar van Paquita's en spenderen we daar de rest van de avond. Na closure (ja, dat begint stilaan ook een gewoonte te worden) trekken we met onze waiter - Cobus - en nog een paar mannen de stad in. We doen ons tegoed aan een paar plaatselijke shooters en sluiten de ene bar na de andere. Rond 3u zien we ons genoodzaakt huiswaarts te keren, want het uitgaansleven valt hier op zijn gat.
Ook zondag begint met veel grijs en regen. Alles is toe en dus spenderen we de dag in bed. Van uitrusten gesproken. Er is geen wind en het klaart maar niet uit... de moed zakt ons in de schoenen en ons gemoed ver onder nul. Maar we laten het niet teveel aan ons hartje komen en besluiten ons weekend in Knysna in schoonheid af te ronden. Wanneer we bij Paquita's aankomen schreeuwt Carla plots "zit dat binnen of buiten"?! Ik begrijp eerst niet waarover ze het heeft, tot mijn oog plots valt op een reuze rainspider op de voorruit... Met de ruitenwissers veeg ik het gruwelijke ongedierte van de voorruit, maar dit beestje houdt evenveel van onze broffie als wij en besluit gewoon op de zijruit (van de achterdeur) te gaan zitten. Carla springt in zeven haasten de auto - laat de deur open - en brult de halve straat bijeen. Toevallige voorbijgangers schrikken zich een bult en staren ons aan alsof we van een andere planeet komen. Ik parkeer de wagen en hoop stilletjes dat het ding bij terugkeer een ander onderkomen gezocht heeft. Ons tafeltje aan de bar wordt alweer populair vanavond en Richard en Sam vergezellen ons, samen met Andrew. Na afloop gaan we terug naar de parking en komen tot de vaststelling dat het lelijke gedrocht nog steeds op onze ruit hangt. Carla slaakt alweer een schreeuw, gelukkig is Richard niet bang van wat hij een 'baby'-rainspider noemt en veegt het ding weg. We griezelen nog na in de auto, op weg naar Andrews huis. We treffen zijn broer Mike in de zetel aan. Mike is een droge komiek en met eem heleboel grappige stories brengt ie iedereen aan het lachen. We vetrellen uitgebreid over de skydive, de bumpy horse ride, de ostrich ride, de camel ride en al onze andere avonturen. De mannen kunnen haast niet geloven wat deze babes al allemaal hebben uitgestoken. Wij eigenlijk ook niet Zowat heet Afrika zakt aanstaande zatedag af naar Kaapstad voor een 12u durend concert, met o.a. Metallica. We vertellen over de zomer festivals in Belgie en ik denk dat we deze zomer bezoek zullen krijgen van onze Afrikaanse vrienden. Voor we het goed en wel beseffen is het 6u en hoog tijd om te gaan slapen. Andrew escorteert ons naar onze lodge en het afscheid wordt moeilijk... Maar niet getreurd, want de mannen komen ongetwijfeld naar Belgie en ik kom overwinteren in Zuid-Afrika!
Het is maandag en al vlug 10u. Na een kort en snel ontbijt, maken we alweer onze valies en verlaten de lodge. Hoewel het niet regent, is het toch weer grijs en niks te warm. We kuieren wat rond in de plaatselijke boetiekjes en kopen souvenirs. Nog een laatste lunch, ja ja met mijn vlam, en ons laatste weekend in 'the land of hope and glory'zit erop. Op weg naar PE droom ik weg bij de ondergaande zon en denk terug aan onze fantasrische tijd hier. Ik kan maar niet stoppen met smilen en krijg het even moeilijk wanneer Brian Adams "everything I do, I do it for you" zingt...
Veel uitleg hoef ik hier niet te geven want jullie hebben wellicht de foto's al gezien. Het was weer een heus feestje. Rond 8u trek ik een half oog open en zie dat de lucht grijs is. Ik laat het terug dichtvallen maar besef dat ik toch uit mijn bed moet want mijn blaas suppert tegen. Ik wankel (ja je leest het goed) naar het toilet en zeg tegen Carol : "ik moet iets eten want ik ben nog steeds zat" Fier ben ik hier niet op maar Art & friends weten echt niet van ophouden en zelfs als je niks bestelt krijg je één of ander bizarre drankje in je handen gestopt. Ik hoor al een aantal onder jullie denken DRINK HET DAN NIET OP maar we waren in feeststemming so what !
Carol staat mee op om een toastje te eten en zonder woorden kruipen we terug in bed tot de middag. We gaan goeiendag zeggen tegen ma en pa en kruipen dan achter de pc om die honderd foto's van Toby Joes online te zetten. In de loop van de dag boeken we ons verblijf in Knysna want gisteren kreeg Carol het in haar bolleke en zei ze mij : Ik wil gaan skydiven ....... ik wist niet wat ik hoorde !!!!!! Krijgt ze mijn microbe te pakken ofwa ???? Wil ze echt skydiven of wil ze richting Andrew reizen ????? Hmmm ..... ik stuur een smsje naar den Andrew met de vraag of hij het ziet zitten om ons te ontmoeten as zaterdag in Plett als verrassing voor Carol. Ik krijg een berichtje terug met de melding dat hij moet werken maar dat hij zal proberen om iets te regelen.
Vrijdag 17 maart
Alweer een grijze dag, echt verkwikkend is dit niet maar we laten het niet aan ons hart komen en nemen na de middag Matthias mee naar het shoppingcenter. Helaas besef ik dat ik niet langer meer in het bezit ben van mijn bankkaart, creditkaart en duikbrevet. Verdomme waar heb ik die gelaten ? We beginnen na te denken, woensdag heb ik de sharkdive betaald met mijn Visa, heb ik nadien nog iets betaald ? Hm inderdaad in de surfwinkel van Jeffreysbay. Misschien heb ik mijn kaartjes in het winkeltasje gestopt want ik meen mij te herinneren dat toen ik net betaald had Carol me riep om een nieuwe tongpiercing te helpen uitkiezen. Ok, ik blijf kalm, we zullen straks thuis wel zien. Eerst Matthias een nieuwe broek aan de hand doen. Van een mission gesproken maar we zouden the red & the blond on a mission niet zijn mochten we ook in deze opdracht niet slagen. We sluiten deze namiddag af met een lekker stuk chocolademoussecake ! Welverdiend tot we het bord voor onze neus krijgen. ik kijk Carol aan en beide schieten we in de lach, van een stuk cake gesproken we hadden beter 1 stuk besteld voor ons beide maar wisten wij veel, echt gesnoept hebben we hier nog niet dus hebben we ook geen ervaring met de African cakes ....
We keren huiswaarts en nemen een lekker bad voor we uiteten gaan naar Mangald's. Na al die verwennerij wordt het hoogtijd dat wij (Carol en ik) Luk, Mirjam en Matthias eens verwennen. Subliem is het eten daar maar veel te veel en voor de eerste keer kiezen ook wij voor een doggy bag ! Doggy bags zijn hier de normaalste zaak van de wereld very strange maar vanavond zeer welkom. De eigenares wuift ons uit alsof we de beste vrienden zijn. Voldaan keren we terug huiswaarst, pakken onze crewbag beginnen te dromen van onze skydive ..............
Ik stuur nog een smsje naar Andrew want ik mocht nog geen enkel nieuws van hem ontvangen. Zal hij morgen aanwezig zijn om Carol te verrassen of is het voor hem niet haalbaar. Dus stuur ik een smsje en krijg er onmiddellijk eentje weer. Een positief dan nog wel en kan mijn lach niet inhouden. Carol vraagt me of ik een binnenpretje heb waarop ik haar zeg dat ik het haar pas wil vertellen na onze sprong. Zij denkt natuurlijk dat het iets te maken heeft met de sprong en wenst me goeie nacht.
Zaterdag 18 maart: SKYDIVE
Tegen 8u zitten we al in onze Broffie want we hebben 300 km (tot in Knysna) voor de boeg ! Ik aan het stuur want ben veel te nerveus voor mijn creditscard dus wil ik een beetje verstrooing. Rond 9u arriveren we in Jeffreysbay waar ik mijn kaarten in ontvangs neem en de stress van mijn lijf valt. Op naar Plettenberg ! De kosmos is ons goedgezind, het is stralend weer. Met het ene oortje van mijn MP3 speler in mijn oor, het andere in Carols oor rijden we zingend onze skydive tegemoet. Ergens onderweg tanken we vol en Carol neemt het stuur over. Ik krijg een smsje van Andrew. We sms wat heen en weer en Carol begint het op haar systeem te krijgen. We vertellen elkaar alles en nu zei ik niks. Opeens vraagt ze mij of ik een secret lover heb die nu ineens begint te smsen. Ik kijk haar aan en zeg nee maar geef verder geen uitleg. Carol legt zich hierbij neer denkend van ok, het zijn mijn zaken niet, als ze niks wil zeggen zal ze haar redenen wel hebben.
We komen aan op Plettenberg airport en worden daar onthaald door een naar ons normen jammie kerel. De valschermen worden ingepakt en Carol vertrekt richting vliegtuigje. Ik ben nog steeds onder de indruk dat ze dit wil doen maar ben er blij om. Andrew is helaas nog niet gearriveerd. Krijg een smsje dat hij pas zal arriveren tegen 12u45. Ik zal dan al in de lucht hangen en Carols gezicht niet zien.
Na 25 minuten hoor ik het gebrom van een vliegtuigje en zie de eerst stip verschijnen. Wat later hoor ik Carol gillen, ze heeft er duidelijk plezier in en is dan ook door het dolle heen bij de landing. Ze springt zelfs gillend en breedlachend in mijn armen.
Nu is mijn beurt zo weinig zenuwen ik in Australië had, zoveel heb ik er nu ! De man die met mij gaat springen maakt me duidelijk dat dit zeer normaal is omdat ik weet wat er gaat volgen en vertelt me ook dat ik de sprong veel bewuster zal meemaken. Blijkbaar heb je bij de eerste keer dat je springt heel even een black out, die zal ik nu dus niet hebben. Als we in het vliegtuigje zitten zijn mijn zenuwen onmiddellijk weg. Het zicht is adembenemend, Jef geeft uitleg over de omgeving en de bezienswaardigheden en dan maakt hij ons klaar voor de sprong. Als we op het trapje naast het vliegtuig staan voel ik mij inderdaad in mijn sas. Hop daar gaan we, de mooie natuur tegemoet. Die adrenalinestoot van de vorige keer is er inderdaad niet maar ik beleef de sprong vanaf de eerste seconde en het is een totaal andere ervaring. Ooit wil ik springen zonder begeleiding, dit is zo cool !
Bij de landing staan Carol en Andrew mij op te wachten en ons Carolleke is zo happy Het was dus een goeie keuze van mij om Andrew hierheen te lokken.
Andrew neemt ons mee uit lunchen naar een trendy restaurant in Plett centrum en met zicht op zee genieten we na van ons zoveelste avontuur.
Een paar uur later zitten we in onze Broffie op weg naar Knysna, ginder aangekomen trekken we onze bikini aan en springen we in het overheerlijke zwembad. Helaas laat Laura (de zon) ons in de steek en van zonnen komt niets meer in huis. Dan maar het bubbelbad in en daar nog wat benieten.
's Avonds gaan we naar oude gewoonte een hapje eten in Paquitas en op stap met de bende die we 2 weken geleden hebben leren kennen. Ik laat het allemaal wat aan mij passeren want heb niet zoveel zin om op stap te gaan maar gun het Carol van harte, uiteindelijk is ze zo blij om Andrew terug te zien.
Zondag 19 maart
Bij het ontwaken blijkt het weeral een grijze dag te zijn. What's wrong with Africa ? The locals zijn blij om wat regen te zien, wij in de verste verte niet ! Veel te weinig geslapen en humeurig door het weer rijden we richting Paquitas, koffietje drinken en den Andrew goeiendag zeggen, dan maar naar de supermarkt wat drank halen en een paar boekskes om te lezen. We boeken toch maar de Elephant walk in de hoop dat deze zal doorgaan maar een paar uur later krijgen we telefoon dat het weer te slecht is.
We gaan terug een hapje eten in Paquitas. De parking staat overvol. We wachten effe af in de hoop dat iemand vertrekt. Bingo ! Maar dan zie ik een mega grote spin op de venster en gil tegen Carol : Is dit binnen of buiten ? Ik word gek, wat een beest. Carol weet absoluut niet waar ik het over heb tot haar ogen erop vallen en meteen laat ze de ruitenwisser gaan. De spin verdwijnt op het dak. No way dat ik ga uitstappen. Stel je voor dat die spin in mijn nek springt. Dan krijg ik het beest in de mot op de achterruit. Ik smijt de deur open en zet het op een lopen gecombineerd met gillen. De mensen kijken me raar aan, tja wat wil je. Ik hoor Carol roepen, sla die deur dicht voor ze binnenkruipt.
Carol parkeert de wagen en beide staan we het beest aan te kijken, geen tak in de buurt dus beslissen we maar om het dier te laten zitten. Een paar uur later zit ze der nog, gelukkig zijn Richard en Sam bij ons, een koppelke die gewoon is van met zo'n beestjes om te gaan. Zelf zijn ze der niet tuk op maar het blijkt wel een baby rain spider te zijn. Een baby ?????? I don't wanna know the mum !
We worden uitgenodigd bij Andrew thuis en leren ook meteen zijn broer kennen. Na veel gelach en een hoop stories keren we terug naar Abalone tegen het ochtendgloren.
Maandag 20 maart
Een paar uur later moeten we de lodge verlaten maar het is terug druilerig weer. We lopen wat winkeltjes af en kopen een hoop souveniers en beslissen na veel overleg om terug naar PE. te rijden.
Carol zit met een grote smile achter het stuur en rijdt het ganse stuk door tot in PE zonder stoppen.
Tegen 20u staat daar weeral een heerlijke maaltijd klaar. Dank je wel Mirjam voor de flexibiliteit !
De dag begint zonnig en na onze helse rit van gisteren besluiten we een rustdag in te lassen: een dagje zonnen op het bekende surfer's strand van Jeffrey's Bay.
Amper vertrokken, belt ons ma met de mededeling dat we eerst naar Walmer moeten om de duik van Carla te betalen (later hierover meer, zie volgende week woensdag). Het koud zweet breekt haar uit en het ontbijt moet eraan geloven. Is het het weer? We weten het niet... het ging nu al een pagen dagen goed. Maar ons Carla geeft niet op en we besluiten alsnog naar het strand te gaan.
Jeffrey's Bay
We zoeken een plekje kort aan de zee, spreiden onze handdoeken, spuiten wat zonnecreme en vallen in coma. Wat later komen we terug bij onze positieven en nemen een duik in het frisse water. Ondanks de hoge golven hier, is de temperatuur van het water zalig. Als kiekens op een stokje draaien we ons om en laten we de andere kant 'bruinen'. Na een paar uurtjes, krijg ik honger en dus laden we onze energie aan een toasted sandwich chicken mayonaise en een frisse cola light! We slenteren nog wat rond in de winkeltjes in het centrum, vooraleer we huiswaarts keren. Ik koop 2 nieuwe tongpiercings, die zijn hier nl. spotgoeiekoop!!! Ons moeder krijgt iets ;o)
Terug thuis zien we pas hoe rood verbrand we zijn... Hoewel Carla meer last heeft van haar spierpijn, gloei ik van kop tot teen en kan ik amper op een stoel blijven zitten: mijn poep is verbrand!!!
We kruipen op tijd in ons bedje, kletsen nog wat na en gaan een moeilijke nacht tegemoet. Draaien en keren is een ware hel, alles doet pijn!!
Tja, als je schoon wilt zijn... moet ge der iets voor over hebben eh!
AANDACHT: aanstaande zaterdag gaan we voor een skydive ('ik spring uit een vliegmachien') in Plettenberg en komende woensdag worden we verwacht bij Picture Perfect voor een foto sessie. 2 van mijn meest favoriete dingen: hoogtes en foto's ;o)
Rond 7 u zijn we weeral wakker ..... maar hoe ! Ik geraak met moeite uit mijn bed. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Diegene die me kennen weten maar al te goed dat ik zelden of nooit stijf word.
Ik kan mij bijna niet bewegen, ik voel al mijn spieren van onderaan aan mijn nek tot aan mijn enkels !
Gelukkig hebben we vandaag een dagje strand ingelast dus na het ontbijt gaan we mijn shark dive (volgende week woensdag) boeken bij Pro dive en rijden we naar Jeffreys bay.
Aangezien het een schooldag is hebben we bijna het strand voor ons alleen. Languit gaan we liggen met een big smile op ons gezicht want het is een prachtig weertje. 2 uur later zegt Carol dat ze honger krijgt en iets wil gaan eten. Op een terrasje genieten we van een toasted sandwich en beslissen om ipv terug naar het strand te keren wat te gaan shoppen in de surfer shops. Wijze beslissing zo blijkt achteraf want bij thuiskomst zijn we precies 2 kreeften.
Spierpijn en kei hard verbrand zit ik aan het avondmaal. Luc en Mirjam liggen plat van 't lachen met onze robotachtige houdingen. Ik ga door de hel !
2 uurtjes zon en dit als resultaat !!!! Manmanman ... the african sun !
We boeken nog een skydive aanstaande zaterdag in Plettenberg en Picture Perfect volgende week woensdag en kruipen aiaiaiaiaiaiai in ons bed.
Is 13 een ongelukgestal? Voor velen wel, voor mij vandaag niet. Gisteren wakker geworden met rukwinden tot 130 km/u, regenbuien (showers, zoals ze dat hier zo toepasselijk kunnen noemen) en een Belgisch temperatuurtje. Hoewel de voorspellingen er niet al te best uitzagen, schijnt de zon. We hebben geen planning en besluiten de dag te beginnen met een bezoek aan Walmer Shopping Center, o.a. om boodschappen te gaan doen. Kort na de middag zijn we terug thuis, een snelle hap en dan... ons in een rijbroek van de goeien ouwen tijd wringen om te gaan paardrijden.
Heavenly Stables
We worden rond 15.00 verwacht en hoewel de naam aanzet geeft tot hemelse gedachten, is het in realiteit ietsje anders. Paardjes lopen gezellig los, tot zover geen probleem. Maar een lelijke boxer 'verwelkomt' ons, zonder dat er ergens een spoor van een levende ziel te bekennen is. Uiteindelijk komt nog een wagen het domein opgereden; een echte cowboy stapt uit, knikt onze richting uit en gebaart dat we hem moeten volgen. Zo gezegd, zo gedaan. De paardjes staan reeds gezadeld en dus klaar om bestegen te worden. Samourai voor de gevorderde (ikke dus, alhoewel ik 10 jaar gereden heb, is het al meer dan 10 jaar geleden) en Red Eagle voor ons Carla.
De rit, 8km tot aan de beach, gaat opver smalle zandweggetjes door de bush. Carla, geen ervaring en last van een loshangend bloesje, hangt achter. Wanneer ze ons (lees: de cowboy en ik) de 1ste keer inhaalt en ik achterom kijk, hangt ze met heel haar decollete bloot. Schaterlach!! Het bloesje blijft haar parten spelen en Red Eagle houdt geweldig rekening met haar netelige positie bovenop hem. Wanneer wij in draf en galop gaan, blijft hij rustig achter en haalt ons in bij een korte adempauze. Zelfs wanneer wij ons wagen aan een sprong over een omvergevallen boom, leidt hij haar errond. Aangekomen aan het strand, duiken wij het water in met de paarden, Red Eagle blijft op een veilige afstand. Tijdens een korte rustpauze legt Carla knoopjes in haar bloejse en begint zo met veel zelfvertrouwen aan de terugkeer. De beestjes ruiken hun stal en kunnen niet snel genoeg thuis zijn! We gaan dus van draf in galop en omgekeerd. Geen last meer hebbende van haar bloesje, rent Red Eagle deze keer gezwind mee... hij gaat zelfs onverwacht over de omgevallen boom!!! Het werd een onvergetelijke rit: vermoeiend en avontuurlijk.
Wanneer we in de auto huiswaarts rijden, beginnen de eerste spierpijnen zich reeds te manifesteren. Ai ai ai, dat beloofd voor morgen. Tegen de avond kunnen we amper nog uit de voeten... Een goede nachtrust moet wonderen doen...
Na een grijze winderige zondag is het terug mooi weer dus bellen we naar heavenly stables of we kunnen komen paardrijden. Tegen 15u worden we verwacht dus gaan we eerst nog wat boodschappen doen met Carols mama en een tasje koffie drinken.
Na het middageten trek ik Lucs rijbroek aan (en sexy dat ik daarmee ben) Carol trek Mirjams rijbroek aan en samen springen we de auto in naar Heavenly stables.
Daar aangekomen lopen we een beetje verloren tussen de paarden, gelukkig komt er iemand aangereden die ons wijst waar we moeten zijn. Onze paarden worden gezadeld en hop paardje hop daar gaan we. Blijkbaar is het een rit van 8 km tot aan het strand.
Gelukkig geeft Carol mij een paar aanwijzingen want enige uitleg wordt mij niet gegeven ondanks dat ik tot hier toe 2 maal op een paard heb gezeten, 1 maal in Venezuela en 1 maal in Australië.(Van paardrijden kon je toen niet spreken, eerder van paardwandelen) Echt paardrijden kan ik dus niet, heb het nooit geleerd, wat mee hobbelen met het paard dat lukt me wel. Carol heeft 10 jaar ervaring !
Onmiddellijk duiken we met ons paard den bush in en lees dit letterlijk, den bush in ! Jezus Christ super star. Van wandelen naar draf en galop ! Ik weet echt niet wat ik meemaak. Dan hoor ik roepen duiken ! Duiken ????? Duiken in draf ???? Duiken in Galop ????? maar dan zie ik de takken op me afkomen en kan niet anders dan duiken ! Bijna 2 maal val ik van mijn paard af, tja wat wil je. Nog nooit met een paard in draf of galop gereden en dat in den bush en dan nog duiken ook. Komt daarbij nog dat mijn topke wat loszit en ik dus meer met blote boobs aan het rijden ben dan wat anders. In het heen rijden lig ik dan ook steeds een stuk achter. Aangekomen aan het strand laten we de paarden een beetje rusten en maak ik van deze tijd gebruik om knopjes te leggen in mijn topje, kwestie dat dit niet meer kan zakken. We stijgen terug op en dat paard voelt natuurlijk dat ik veel meer op mijn gemak op zijn rug zit dus rijdt hij gezellig mee met het paard van Carol en onze begeleider cowboy ! Manmanman wat gaat dit snel, vooral de galop is voor mij net als op de roller coaster in Walibi, steil naar omhoog, steil naar beneden.... alleen moet ik zorgen dat ik op het paard blijf zitten ! Om dan nog maar te zwijgen van het bukken onder de takken terwijl het paard door het bos snelt, de scherpe bochten naar links en naar rechts (gelukkig heb ik ervaring in het rijden met een moto) en dan komt de hindernis. Zij gaan erover, de cowboy had verwacht dat mijn paard (red eagle) een omweg zou maken maar nee hoor hij gaat er gewoon over !!!!!!! Gegild heb ik, miljaar wa was da ! Maar ik zat nog steeds op het paard ......
Voor mij was dit een helse rit maar ondanks alles de moeite waard ......
Tijdens de heerlijke maaltijd gekookt door Mirjam voel ik mijn spieren stijf worden .... wat zal ik morgen voelen ????
Het bijzondere aan dit park is niet de vele wilde beesten die we al in Addo en Kragga Kamma zagen, maar wel de leeuwenkooi. We rijden binnen in de leeuwenkooi en komen oog in oog te staan met een paar vrouwelijke leeuwinnen. Deze worden hier geboren en groot gebracht en later eventueel naar andere wildparken gebracht. Het is niet aan te raden je wagen te verlaten, ook al zien ze er nog zo lief en aaibaar uit wanneer ze slapen in de zon. Ooit deed een Chinees dat wel... en die heeft het zelf niet kunnen navertellen.
De kers op de taart echter is op de foto gaan met de baby leeuwtjes. Hoewel ze amper 9 weken oud zijn, zien 't er al stevige beesten uit. Carla krijgt een klein dromertje in de armen gestopt, terwijl ik de rebel van de hoop op schoot krijg. Krabben en bijten en weglopen is zijn motto! Een mooi aandenken is niet alleen de foto's, maar een afdruk van een poot op men buik. Ach ja, poezen krabben ook en zijn lang niet zo spectaculair om mee op de foto te gaan. Je moet er dus wat voor over hebben.
Daar het Kraga Kamma reservaat vrij vlot is verlopen, beslissen we om door te rijden naar Seaview, gekend om zijn lion pups.
Bij aankomst mogen we met de wagen de leeuwekooi binnenrijden. Aangezien we in Addo een leeuw aantroffen naast de weg kan deze kooi ons weinig boeien.
We rijden het domein op en komen nog een giraffe tegen. Een beetje verder zijn de kooien van de pups en een paar minuten later zitten we te spelen met deze pups. Super ervaring is dit ! Gewoon naar de foto's kijken, verder uitleg hoeft niet.
's Avonds mogen we terug aanschuiven bij Carols ouders en eten we lamskotteletjes met lekker kool en aardappelen (Gratin Dauphinoise). Ipv een avondje op stap te gaan blijven we gezellig napraten.
Beste blogger,
(
