een collega van op mijn vorig werk had me gezegd dat een koppel die een bouw overleeft een sterk koppel is. Ze kende namelijk al heel wat koppels die uiteen waren omwille van een bouw.
Leek me spannend om te ervaren hoe wij het als koppel zouden doen.
Ik mag wel zeggen dat we een goed koppel zijn. Hij is 6 jaar ouder dan mij en toen ik op kot zat in mijn studententijd ging hij werken. Twee totaal verschillende werelden dus...Ook mijn ouders waren een tijd niet meer te vinden voor onze relatie. Het was niet altijd even makkelijk, maar toch is het ons gelukt wegens een goede communicatie. het jaar dat we samenwonen is als een trein voorbij gevlogen.
Hebben we ruzie gemaakt voor die bouw? neen eigenlijk niet, of toch bitter weinig. Af en toe was het vreselijk vermoeiend, er waren weken waarin plots alles moest gebeuren: kiezen waar we stopcontacten wilden, keuken , sanitair , tegels kiezen... en dat allemaal in 1 week vreselijk was het, daarna telkens nog enkele keren terug gemoeten naar die zaken om beslissingen te bevestigen. kort ervoor hadden we al verschillende banken afgelopen om de goedkoopste lening te kunnen krijgen en tijdens de "kies-week" moesten we ook nog naar de bank om allerlei zaken verder af te handelen. Ondertussen werkten we beiden fulltime (of toch bijna: ik werk 4/5) en moest het huishouden thuis nog gebeuren... van een drukke periode gesproken
Hij was diegene die ervoor ging, ik was eerder diegene die schrik had voor het financiele: konden we dat wel allemaal betalen, zouden we niet iets goedkoper gaan, want ik verzeker je: mensen als je gaat bouwen reken ruimschoots 25 000 euro extra voor wat je allemaal wilt veranderen!
af en toe hebben we eens een klein meningverschil gehad, voorbeeld we wilden graag zo'n moderne verwarmingselement en geen ordinaire chauffages zoals iedereen er heeft, echter 1 probleempje die waren heel duur, ik zei neen, hij zei ja, maar in 5 min. werd meestal een beslissing genomen. en ja die moderne verwarmingselementen zijn er.
Gelukkig hebben we nogal een gelijklopende smaak qua interieur dus daar was ook geen enkele aanleiding tot discussie.
Enkel de laatste week: vorig weekend gingen we alles kuisen. Normaal zouden we er al kunnen gaan intrekken, maar door wat achterstand lukte dit niet. Dit weekend is het wel zover. Beiden wat zenuwachtig, hier en daar een detail dat scheef zit (een krasje, iets aan de achterdeur, beetje kleurverschil...) zaken die normaal zullen worden hersteld, uitgezonderd van de krasjes dan, maar vooral die krasjes in de ramen (die niemand ziet trouwens) zorgden voor frustraties bij mijn vriend en daardoor zorgde hij met zijn "precies zijn" voor frustraties bij mij. Geen enkel huis is perfect, ook geen nieuwbouw, zeg ik dan, maar daar heeft hij geen oren naar. Dus vorig weekend was een weekend met veel werk, veel kuisen en weinig klank, maar gelukkig waait dit bij ons vlug voorbij en zijn we 100% paraat voor het weekend dat eraan komt: DE VERHUIS
morgen ga ik nog eens lekker languit in het zonnetje liggen (ik heb mijn vrije dag) en zaterdagochtend sta ik vroeg op om onze helpende handen te verwennen met een lekker ontbijt van koffiekoeken en natuurlijk heerlijke verse koffie zodat iedereen er goed kan invliegen!
Enkele solliciatiebrieven later stond ik opnieuw voor een dilemma: ik mocht blijven op mijn werk bij de bejaarden, ik kon ergens aan de kust beginnen als opvoeder bij gehandicapten en ook het werk waar ik momenteel nog steeds ben werd aangeboden. moeilijke beslissing:
Het werk bij de bejaarden => daar zou ik een contract van onbepaalde duur kunnen krijgen, de mensen was ik gewoon geworden en enkele van hen had ik echt al in mijn hart gesloten. Maar ik had niet het gevoel dat de 3 jaar die ik had gestudeerd nuttig waren voor het werk dat ik daar kon doen. Mijn hele leven daar blijven hangen zag ik niet zitten en er kwam weinig tot geen maatschappelijk waar aan te pas. Echter het had grote voordelen: een zekerheid van inkomen en nog een behoorlijk inkomen ook, fulltime job, het huis waar we zo verliefd op waren zouden we kunnen kopen, het was amper 18 km ...
het werk aan de kust: => ik zou ervaring hebben bij gehandicapten, maar dan eerder als opvoeder. veel nadelen: geen vaste uren, weekends werken, uiteindelijk was het opvoeder en geen maatschappelijk werk, maar in vergelijking met het werk bij de bejaarden was het dan terug meer richting maatschappelijk... pffff
mijn huidig werk: begeleiden van gezinnen: => was veraf (bijna 40 km naar het werk) maar leek wel tof, was ECHT wat ik wou, gesprekken met mensen, minder administratie, flexibiliteit, onzekerheid want na de begeleiding weet je niet bij welk gezin je dan terecht komt... het leek een ideale job, echter 1 probleem het is slechts een contract van 6 maand, met kans op verlenging opnieuw een contract van een jaar. Het probleem is dat het een project is en een contract van onbepaalde duur pas kan gegeven worden als het project regulier is.
besluit: I'll take the risk and go for it... ik koos voor het laatste en daar heb ik nog geen minuut spijt van gehad. Zodra het contract was getekend besloten we ook het huis te kopen en zouden we ons in de komende maanden op de verdere bouw gaan storten...
in juli deed ik vakantiejob ergens in een horecazaak in roeselare. Doordat we nu onze eigen boontjes moesten doppen en ik niet op de kosten van mijn vriend wou blijven teren, begon ik als een gek naar werk te zoeken. Na mijn vakantiejob ging ik 1 dag in een andere horecazaak werken. Daar werd ik beloofd te mogen achter de toog staan en de zaal te mogen bedienen. Vroeger had ik dit al gedaan als weekendwerk, dus dat zag ik wel zitten in afwachting van een job als maatschappelijk werker. Echter, ik moest mocht een hele dag lang de vuilste werkjes doen: het begon nog goed: afwassen, maar daarna voortdurend kuisen (oa de kelder die, denk ik, in geen jaren water had gezien) Daar in die kelder kwam ik tot het besluit dat ik best ander werk kon vinden dan kuisen. Stel je voor dat ik nooit nog iets anders zou vinden en mijn leven lang zou slijten als assepoester in die vieze kelder (ok dramatisch, maar dat wou ik in elk geval vermijden) dus besloot ik niet meer terug te komen. Op weg naar huis zag ik in een kledingwinkel in het stad: "part time verkoopster gezocht". Ideaal, dacht ik: een kledingwinkel: mooie uren, lijkt me tof: GO for it... 3 dagen later volgde een sollicitatiegesprek en nog een dag later kreeg ik telefoon dat ik kon beginnen. Daar zat ik dan: in een kledingwinkel. Mijn ma verklaarde me gek, maar ik had een inkomen en het leek leuk
realiteit Leuk? Nee niet leuk, want al gauw bleek dat ik de pest had aan het verkopen van kledij. Bij mensen aan hun pashokje gaan staan en mezelf opdringen met allerlei broeken en rokken waarmee ze niet eens mooi waren... ik kwam er zelf gek van. Mijn vriend merkte dat ik er niet gelukkig was, en zei me dat ik niet hoefde te werken we konden gerust nog wel een tijdje zo verder met zijn inkomen. Dat zag ik niet zo goed zitten, mede door de ontelbare solliciatiebrieven die ik had geschreven waarop ik telkens negatieve antwoorden had gekregen wegens: geen ervaring. Uiteindelijk besloot ik er toch mee te stoppen, gek werd ik van dat werk...
een goeie 3 weken was ik werkloos, maar na 1 week mocht ik toch op 2 gesprekken. Nog een week later werd ik opgebeld: ik kon beginnen als verantwoordelijke van een dagcentrum bij bejaarden. een tijdelijk contract, maar met kans op onbepaalde duur. Geestig vond ik: eindelijk maatschappelijk werk. De eerste 2 maanden: fantastisch werk, koffietje drinken, spelletje spelen, taartje eten, beetje zot doen,... zaaaaalig en daarmee geld verdienen!! niet te geloven. Ok de mensen waren mij niet gewoon en ik hen niet maar dat zou nog komen. De 2 volgende maanden: minder leuk: ik was de enige voor een grote groep bejaarden en toen "de plaag" opkwam was al het "leuk" werk voor mij. Het was meer verzorging dat wat anders. besluit: beginnen uitkijken naar ander werk, ik heb tenminste al "ervaring". 1 probleem: door allerlei kleine ongemakjes in ons huurhuis kregen we steeds meer kriebels om te kopen of te bouwen, begonnen we uit te kijken én botsten we op een ruwbouw waar we beiden onmiddellijk verliefd op waren!
Sjee wat gaat dat vlug... juni vorig jaar: ik was 22, had mijn allerlaatste examens (hoopte ik toch) vooraleer ik kon afstuderen. In elke pauze die in tussen het blokken in inlaste, ging ik vlug wat gaan schilderen. Mijn vriend en ik waren al zo'n goeie 4 jaar samen en zouden in juli gaan samenwonen. De huisbaas was zo vriendelijk ons al een dikke maand vooraf de sleutel te geven, zodat we het huis in goede staat konden brengen voor we erin trokken. 29 juni (of 28, heel precies weet ik het niet meer) maar in elk geval die werden we op school verwacht voor de resultaten. Voor de eerste keer in 3 jaar hoorde ik mijn naam vallen bij de geslaagden. Een moment die me tranen van geluk bezorgde, want vanaf dan zou ik een stap verder in het leven kunnen gaan, maar ook, vanaf dan moest ik mijn onbezorgde studententijd gaan afsluiten. Fantastisch vond ik het, een zomer zonder herexamens met een nog fantastischer vooruitzich: 1 juli zou ik al alleen gaan wonen.
Na de uitdeling van de rapporten en voorlopige diploma's gingen we met de vrienden nog een glaasje drinken en daarna trokken mijn vriend en ik richting IKEA (tafeltjes stoeltjes voor de keuken)
de avond erna sliep ik al voor het eerst in ons nieuwe huis. Vreemd gevoel was dat: de dag ervoor was ik nog student en nu plots moest ik op mijn eigen benen staan. Geluk zoals wij ALTIJD hebben kwamen we die nacht aan in ons huis, twas rond 1u. We hadden bij mijn tante nog een wasmachine gaan halen die we voor een prijsje konden afkopen. Ik druk de schakelaar in, maar geen licht: electriciteit was uitgevallen.Waar die terug aanleggen? We wisten het niet en we zagen geen steek voor ogen dus besloten we als 2 dieven in de nacht de wasmachine binnen te zetten en in te gaan slapen.
De volgende morgen geen warm water (weeral zoveel geluk) en nog steeds geen electriciteit dus ging ik mij bij mijn ouders wassen (slechts enkele straten verder) Stonden die twee daar niet triestig te huilen in de keuken: vanaf vandaag was hun tweede kind en enige dochter het huis uit ==> kheb dan maar even zielig staan meehuilen, want mijn ouders zijn schatten en dat alleen wonen leek leuk maar was ook vreemd.
een week erna trokken ze op reis, mijn vriend had de nacht, ik werkte als vakantiejob overdag, mijn beste vriend zat aan zee en andere vrienden waren weg op reis of hadden het druk op het werk. Met andere woorden: ik voelde me moederziel alleen. Maar dat zijn zo van die periodes die overgaan
Hier zijn we er dan mee... al enkele weken verveel ik mijn nogal op het werk (tis nogal rustig) en ik begon dus eens wat rond te kijken op het net. Tot voor kort wist ik dat er zoiets als een "blog" bestond, maar wat het precies was en waarvoor, eerlijk gezegd het interesseerde me niet zoveel... Door te vervelen begon ik het te lezen en te bekijken en uiteindelijk werd ik ook gebeten door deze microbe... Het lijkt mij een leuke manier om mijn dagelijks leventje neer te schrijven. We zullen proberen en zien wat het geeft denk ik dan maar...
enfin, eerst een kort woordje uitleg. Ik werk in de sociale sector. Ik ben gezinswerker en werk meestal met gezinnen met tieners en pubers, supernanny maar met de oudere generatie dan, zeg ik vaak. Omdat internet zo'n makkelijke manier is om allerlei zaken op te zoeken over iemand, heb ik ervoor gekozen mijn naam niet vrij te geven. kwestie van werk en privé gescheiden te houden. (want die gasten kunnen er wat van) Foto's en dergelijke hou ik voorlopig ook nog eventjes voor mezelf. Wie weet verander ik ooit van gedacht en plaats ik toch eens een foto. we shall see
wat is mijn blog? wel zoals eerder al gezegd: ik zal er proberen mijn dagelijkse (of soms meer) belevingen neer te schrijven. Heb ik dan zo'n interessant leven? Nee ik denk het niet, maar toen ik daarnet eventjes aan het zoeken was naar oude klasgenoten dacht ik bij mezelf dat een leven in een korte tijd zo veel kan veranderen. Als ik naar mezelf kijk, dan denk ik vaak dat ik naar een film in versnelling kijk, maar om dit berichtje niet té lang te maken, zal ik verschillende berichtjes aanmaken die mijn leven van de afgelopen 12 maanden weergeven.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunshine.
Ik ben een vrouw en woon in Houthulst (België) en mijn beroep is Maatschappelijk Werker .
Ik ben geboren op 02/01/1985 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: film, interieur, dieren.
kwamen we die nacht aan in ons huis, twas rond 1u. We hadden bij mijn tante nog een wasmachine gaan halen die we voor een prijsje konden afkopen. Ik druk de schakelaar in, maar geen licht: electriciteit was uitgevallen.Waar die terug aanleggen? We wisten het niet en we zagen geen steek voor ogen dus besloten we als 2 dieven in de nacht de wasmachine binnen te zetten en in te gaan slapen. 
