Bewolkt. Af en toe regenbuien.

In Muxía zou Maria in een stenen boot de apostel Jakobus bezocht hebben om hem te steunen bij de prediking ... Ook in de film " The Way" gaat de hoofdpersoon naar Muxía om afscheid te nemen van de tocht. Wij volgen zijn voorbeeld en eindigen morgen in Fisterra ( = het einde van de wereld! ) Van daaruit zijn er meer bussen naar Compostela. Uit Muxía zijn er maar 2 per dag. Vandaar.

Vertrokken om 6,45 u. Langs geurige bergflanken. Zalige vergezichten op een stuwmeer, Embalse do Castrelo, en op de rivier Xallas. We klimmen naar Hospital. Voorbij een fabriek met rokende schoorstenen en een bar naar de rotonde waar de wegen scheiden. Het merendeel van de pelgrims trekt links naar Fisterra. Anne-Marie en ik lopen rechtdoor naar Muxía onder de hoede van de windmolens rechts. Reuzen buiten categorie, immens groot zelfs voor Don Quichote!

1 km langs de DP-3404 en dan weer links de bossen in. Iemand heeft hier op een muurtje zijn versleten schoenen achtergelaten. Op de ene staat geschreven "buen" en op de andere natuurlijk .."camino" !

Anne-Marie wil in haar tuin een hoekje reserveren voor de weg naar Santiago. Vandaag begint ze zaden te verzamelen o.a. de zaadhuisjes van een blauw bloempje dat op ons zandblauwtje gelijkt maar kleiner is, taaier en feller blauw. Ze raapt ook eucalyptusvruchtjes en - bladeren op.

Blauw, rood en geel: we zien al van ver de gloednieuwe albergue van Dumbría. Aan het kerkhof van Santa Eulalia staan er St-Jakobskruisen boven op de graven.

Soms staat de klokkentoren apart zoals in A Grixa, er tegenover de pastorie in puin. Motregen. Zonneschijn. Asfalt. Kamperfoeliegeur. Een rotsig pad door een eucalyptus- en dennenbos. We willen picknicken op het plein van Quintáns. Er staat al een tijdje reclame voor een bar daar. Maar we merken te laat dat we het plein al lang voorbij zijn. Die reclame bleven we maar zien naast de caminopaaltjes, maar ze was niet voor ons bedoeld maar voor de pelgrims op de terugweg! Dan maar van de nood een deugd gemaakt: we lunchen op de trappen van een calvariekruis in San Martiño de Ozon om 13 u . Krijgen we nu nog regen ook? We volharden in de boosheid, we zijn moe ... Hadden we maar 10 m verder gelopen! Dan hadden we thee kunnen drinken en een deftig toilet mogen gebruiken in de alternatieve pelgrimsopvang daar. De hórreo van het klooster is één van de grootste van Galicië. Hij staat op 22 paar granieten paddestoelen!

Vanaf Vilar de Sobremonte vangen we een glimp van de zee op, de oceaan! Eventjes het geluid van aanstormende golven. De regencape weer aangetrokken. Jammer dat het stortregent aan de romaanse kerk van San Xulián de Moraime. Slanke, langgerekte beelden aan het portaal, een gebeeldhouwd timpaan. We schuilen in het voorportaal. Door een kijkgat in de poort kunnen we vermoeden hoe indrukwekkend hoog het binnen moet zijn in die kerk. Het zijn de monniken hier die de legende verspreid hebben over Maria die in Muxía landde om Jakobus te helpen.

Meeuwen! We naderen het strand van Espiñeirido. Een houten kustpad leidt naar Muxía. De kleurige huizen vallen op na de natuurstenen dorpen van Galicië.

De rugzak achtergelaten in de moderne gemeentelijke herberg. Veel plaats hier, ook veel goedkope pensions in het stadje. In de Oficina de Turismo halen we onze "muxiana" op ( ons bewijs van de pelgrimage tot in Muxía). Hoe zou het " Santuario de la Virgen de la Barca" eruit zien na de brand op kerstdag 2013? We verwachten een kapel op de landtong, maar krijgen een heuse kerk te zien. De façade en de muren zijn niet beschadigd, wel de inboedel en het dak. De restauratie is volop aan de gang.

Wat een magische plek! Reuzegrote, ronde granieten rotsen, omspoeld door de goven, ertussen kleine zeeminnende plantjes, een vuurtoren, een branding de oceaan waardig, een paradijs voor kinderen en pelgrims ... Elk jaar komt hier een romería, een populaire volksbedevaart rond 8 september, geboortedag van Maria.

Dicht bij de kerk staan 2 rechtopstaande stenen met een barst ertussen, een herdenkingsmonument voor de ramp met de Prestige. De olietanker brak middendoor zo'n tiental jaren geleden, in 2002 om precies te zijn. De hele Galicische kust was vervuild over 900 km. Muxía is een levendig stadje in volle ontplooiing, maar nog zeer authentiek. Er is een vissershaven en een kleine plezierhaven. Ik eet 's avonds een vismenu: caldo de mariscos ( soep met schaal- en schelpdieren) en caballa (verse makreel). Lekker !