Mijn dagboek waarvan al enkele bladzijden vermeld staan in mijn blog is vanaf vandaag te koop. Klik op de paypro button hieronder voor meer info.

Een week later krijg ik van de vader van mijn pleegkinderen een beeld (hier onder op de tafel) om aan de muur te hangen. Het is de God van de wind die door zijn handen blaast. Ik vraag me af wat dat windmolentje en de wind met elkaar te maken hebben. Op internet zoek ik naar een betekenis.

Deze ‘zeven manieren’ verwijzen naar de zeven bewustzijnstoestanden waarin verlichting moet worden verworven. Want alleen dan wordt de ziel

de adem . . . van de ENE ZIEL, de stem die alles vult, de stem van uw meester.
Pas dan kunt u een ‘hemelganger’ worden die de winden boven de golven bewandelt, maar van wie de voetstappen de wateren niet aanraken. – blz. 9

Een ‘hemelganger’ is die man of vrouw van wie het karakter volledig is vergeestelijkt, zijn lichaam ‘bestaat uit de wind,’ en is dus in staat om te reizen door gebieden onbekend aan gewone mensen en om de waarheid vrij van alle schaduwen waar te nemen: waarna hij

de dingen, die boven de zeeën en sterren zijn, aanschouwt; de taal van de deva’s hoort en begrijpt, en waarneemt wat er in de mier omgaat. – blz. 76

Iemand die zo’n vermogen heeft verworven heeft zonder twijfel geluisterd naar de ‘kleine wind’ in zijn oorplooien, naar de mystieke ‘stem’ van de stilte, en ernaar gestreefd om zijn ziel te doen samensmelten met wat de christelijke hymne van Edwin Hatch (1878) de adem van God noemt:

Adem op mij, adem van God,
Vul mij opnieuw met leven,
Opdat ik mag liefhebben wat u liefheeft,
En doe wat u zou doen.

Adem op mij, adem van God,
Totdat mijn hart zuiver is,
Totdat mijn wil en die van u één zijn,
Om te handelen en stand te houden.

Adem op mij, adem van God,
Tot ik volledig de uwe ben,
Tot heel dit aardse deel van mij
Gloeit met uw goddelijke vuur.

De adem van God, evenals de heilige wind van de Navajo’s, is de godheid die ons omringt en ons elke keer dat we ademhalen bezielt. Terwijl het denken erdoor wordt geactiveerd en de ziel geïnspireerd, ontvangen we uit deze krachtbron het vermogen wonderen te verrichten. Deze kracht, deze sublieme tegenwoordigheid, is iets dat we kunnen voelen en begrijpen als we luisteren naar het ‘stemloze blazende geluid’ ervan – want wij zijn één ermee.

Verwijzingen:

1. The University of Arizona Press, Tucson, 1988.
2. Zie Navajo & Tibetan Sacred Wisdom: The Circle of the Spirit door Peter Gold, Inner Traditions, 1994.

Binnen vier dagen ben ik jarig. En niet zomaar jarig. Ik word 50. Mijn kinderen en de Jef zijn druk in de weer om me een fijne verjaardag te geven. Ikzelf ben opstandig en besluit maar eens te gaan opruimen om me af te reageren. Ik wil geen verjaardag zonder Pascal.

Terwijl ik de oude dozen aan het uitrommelen ben stoot ik plots op een getekende kaart met in grote letters MAMA op en een vaas met bloemen. Ik sla de kaart open en lees :

Voor mijn mamas verjaardag

Mama je bent zo lief. Je zorgt voor mij. daarom ben ik blij. Al ben ik soms een hartedief. Ik ben op u zo fier. Al staat de deur van vriendschap soms op een kier. Ik heb niets tekort door jou zelfs als ik wat teveel wou. Mama ik bedank je zo goed voor al dat eten in overvloed en voor alles wat je voor mij doet. Pascal Vantomme 14.05.1987.

Mijn God denk ik. Hij is er nog. In die doos zou ik in geen duizend jaar zijn gaan rommelen en nu krijg ik een kaartje van mijn zoon.

T wordt toch nog een speciale verjaardag.

Als cadeau krijg ik van mijn familie een medicijnwiel. Elk kind heeft een plant gekozen dat in het wiel kan groeien. Natalie, pascal zijn vriendin brengt een windmolentje(zo eentje dat men aan het strand verkoopt) in de vorm van een bloem mee. Ik weet niet goed waar ik dat zetten moet maar besluit het in het wiel te zetten.

Iedereen staat in een kring het wiel te bewonderen en het valt me plot op dat de kring niet gesloten is. Onbewust heeft de kring een plaats naast Natalie opengelaten zodat Pascal onzichtbaar daar tussen hen in staat. Later als we de fotos bekijken zijn er eigenaardige lichtflitsen te zien..

Soms

Soms heb je verdriet

Je bent bang

Bang voor iedereen

Je bent bevreesd

Je durft niets meer

Je voelt je niet veilig

Nergens meer

Het voelt alsof je nergens bijhoort

Of je anders bent

Anders dan iedereen

Je voelt van binnen verdriet

Ja vanbinnen

Soms ja, soms

De openingstekst geschreven door Pascal tijdens de begrafenismis. Duizend mensen waren er samengekomen om hem een laatste groet te brengen. Zijn foto prijkte vooraan in de kerk, lachend zoals iedereen hem kende.

Onze familie werd als het ware opgelicht in de sfeer die er in de kerk hing. Er werd nog nooit zoveel gehuild en tegelijkertijd hadden we allemaal het gevoel dat hij bij ons was, lijfelijk aanwezig. De energie die er hing is enorm geweest. We werden als het ware gedragen door een voelbare kracht op de tonen van de vlinder van Boudewijn de Groot.