Gisteren hebben we eens kunnen genieten van de luxe dat een heel seizoen in de winter met zich meebrengt. Geen topcondities? Dan doen we iets anders dan snowboarden. Het zicht was niet echt lekker, het was aan het sneeuwen en er stond best een kil windje... Naar de stad dan maar! Eens Oostenrijkse cultuur gaan opsnuiven en waar kan dat beter dan in Salzburg?! Naar het schijnt hebben zij een van de leukste kerstmarkten van het land, het lijkt een leuke stad te zijn en, voor zover mijn geheugen mij niet bedriegt, de geboorteplaats van Mozart. Niet dat we daar zo een grote fan van zijn, maar ken je klassiekers natuurlijk! 

05-12-2010 om 10:29 geschreven door kaZemtTa  

Ok, wat ik hoor van het thuisfront, neemt me alle schuldgevoel weg om nog wat sneeuwverhalen te schrijven. Jullie hebben zonder enige twijfel gelijk, hier betekent sneeuw inderdaad meer fun dan ellende, wat in België meestal andersom is, maar toch.

een voorbeeldje van de sneeuwval van afgelopen 3 dagen

Facebook vertelt me dat er een groot sneeuwballengevecht in Antwerpen tussen Noord en Zuid is, zonder enige twijfel staat de Kerstmarkt ook al recht, dus wat is er gezelliger dan warme choco, glühwein of jenever te staan slurpen in de sneeuw? Zo van op een afstand besef je toch wel dat er hele fijne, gezellige momenten zijn in ‘t Stad. Zeker nu dat Music For Life naar Antwerpen komt, is het ergens wel een beetje spijtig dat ik het mis. Maar al datgene wat ik hier meemaak, ik denk dat de balans toch in het voordeel van Oostenrijk doorweegt… ;-)

zicht op Rauris vanop de skipiste

Zo nam ik me gisterenavond voor om vandaag voor zonsopgang te vertrekken, zodat ik misschien wat mooie wildlife - foto's kon maken. Natuurlijk geraakte deze sufkop deze morgen niet op tijd uit zijn bed, dus het zijn enkel stillevens geworden.

 

Genietend van de stilte en de rust die er zo vroeg in de ochtend heerst (niet dat de vallei anders zo rumoerig is) ben ik dan maar eens gaan testen wat het splitboard juist inhoudt.

Splitboard, met wat is 'em nu weer bezig??? Wel, zoals iedereen toerskiën kent, naar boven wandelen op je ski's en dan lekker naar beneden skiën, kan je dat nu ook op een snowboard. Je bindt je boardski's onder, wandelt naar boven en eens boven, assembleer je je board, en stuift door de poeder naar beneden. Heerlijk! Het is een pak lichter dan te moeten wandelen op je sneeuwraketten, want het board zit onder je voeten, niet op je rug. En je hebt meer draagkracht in de sneeuw, je verliest dus veel minder energie wanneer je naar boven wandelt. (Nu kan je zeggen dat je naar boven wandelt, met sneeuwraketten bagger je vaak bij veel poeder.) Nu, denk niet dat het een sport is voor luierikken, want je moet nog altijd naar boven trotten, wat over een blauwe piste nog meevalt, over een rode piste dik op je gezicht is en een zwarte piste, daar wil ik zelfs nog niet aan denken. En los van pistewerk, gaan we meestal door de poeder naar boven, omdat daar de mooiste afdalingen te doen zijn. 

een splitboard

Sommigen hoor ik al denken, Maarten, waarom al die moeite doen? Er zijn toch skiliften? Ja, dat is waar. Maar, ooit al eens in de zomer gaan wandelen in de buurt van een skigebied? Ooit al eens stilgestaan naast een lift en geluisterd naar het lawaai dat het ding maakt? En daar ik ook regelmatig voor mezelf de bedenking maak hoe ik zonder te moeten gaan sporten, toch meer kan bewegen, vind ik dat splitboarden/toerskiën een heel goed iets. Dan weet je tenminste waar je 's avonds moe van bent. ;-) Plus je komt vaak op andere plaatsen waar anderen niet komen.

Ja, Oostenrijk is echt genieten...

Groetjes, 

Maarten

03-12-2010 om 16:13 geschreven door kaZemtTa  

27-11-2010 om 17:33 geschreven door kaZemtTa  

Het is weeral een tijdje geleden dat we nog iets hebben gepost op onze blog. En met dat de tijd niet stilstaat, is er ook vanalles gebeurd. Ondertussen zitten we in de Berghut, het pension in Rauris, Oostenrijk, waar we het winterseizoen zullen doorbrengen. De 1^e dag snowboarden zit er al op. Afgelopen zaterdag zijn we een dagje gaan boarden op de gletsjer van Kaprun en het was toch wel even wennen om terug de plank onder de voeten te hebben. De sneeuw was goed, maar de pistes op vele plaatsen zeer ijzig en de poeder was nog een beetje aan de magere kant, zodat we af en toe een steen raakten met onze onderkant. Ach ja, kan weer allemaal hersteld worden, so no biggie.

De laatste keer dat ik jullie liet meelezen, was vanuit Frankrijk en daar hebben we nog het bezoek gekregen van Karens ouders. Die kwamen 2 weken op vakantie in de streek van Les Raspes du Tarn en de Cévennes. Een gezellig bezoek, een zeer regenachtige wandeling en veel hulp in het boswerk later, zeggen we op 5 november elkaar tot ziens. Karen en ik vertrekken richting Montpellier, Dirk en Lea zetten hun reis verder en Frans, hij lijkt ons zeer gelukkig met het werk dat we voor hem hebben verzet.

Voor ik Karen op het vliegtuig richting België zet, gaan we eerst nog klimmen in Castelnau en genieten van de rust en de gezelligheid van Montpellier. Een mooie stad, die proper en aangenaam aandoet. Dan vertrekt Karen naar België, om als verrassing Ine’s trouw bij te wonen. Karen en Ine zijn al een leven lang goede vriendinnen, dus dat kon ze toch niet laten liggen. Het zal haar ook even deugd doen om eens een ander klankbord te hebben dan mezelf. Ondertussen rij ik door naar Nîmes, om Pieter, mijn broer, op te halen. Hij komt een weekje naar Frankrijk om hier de streek wat te bekijken en samen door de Cévennes te gaan stappen.

Eerst rijden we door naar het zuiden, naar de hoofdstad van de Camargue, Saintes Maries de la Mer, vlak aan de Middellandse Zee. Daar willen we wat gaan paardrijden. Maar daar aangekomen, is het groot feest. Het is namelijk tijd voor de Abrivado, het drijven van de stieren vanop het strand naar de arena. Een heel ander concept dan in Pamplona, maar wel een leuk spektakel en veel dierenvriendelijker dan zijn Spaanse tegenhanger. (hebben we ons toch laten wijsmaken.) Dus ’s morgens eerst BullRun, ’s middags dan zelf het paard op. ’s Avonds rijden we door naar Florac, in de Cévennes, waar we de volgende morgen aan onze trektocht beginnen.

Na een overnachting in Le Pont de Montvert, stappen we de volgende morgen in een aangenaam herfstzonnetje richting Mont Lozère. Waar het weeral eens hard aan het waaien is. En tot onze aangename verrassing mogen we zelfs de laatste 3OO meter naar de top door de sneeuw doen. Na ons kampement in de bossen van Les Laubies te hebben opgeslaan, vertrekken we de volgende morgen in ongelofelijk veel wind en mist terug richting Florac. Man, wat kan het daar waaien!

Terug in Florac, laden we alles in Rhino, om dan via de mooie kloof van de Tarn door te tuffen naar Roquefort sur Soulzon. Pieter wil graag de kelders van de heerlijke kaas ontdekken en vermits ik vorige keer teleurgesteld was over ons bezoek, besluit ik samen met hem de kelders van Société aan te doen. Ok, deze zijn wel betalend, maar ze zijn zeker hun geld waard! Dan beginnen we rustig terug richting Montpellier te knarren, zodat hij op tijd is om zijn vliegtuig te halen en ik ook op tijd ben om Karen op te pikken om dan richting Oostenrijk te vertrekken.

Maar… Rhino heeft natuurlijk altijd het laatste woord! We zijn nog zo een 100 kilometer van Montpellier verwijderd, of er hangt een immense dieselgeur in de bus. Stoppen, hup, de motorkap open en wat merken we? Diesel druipt langs de flexibels van de dieselpomp omlaag! Miljaar, ’t is geen waar!!! Wegenwacht komt erbij en stelt me gerust. “Geen probleem manneke, juist 2 bouten terug aandraaien en ge kunt weer verder.” Tja, had ik dat geweten, dan had ik jullie niet eens moeten bellen, denk ik dan bij mezelf. Verder geraken we zonder problemen in Montpellier, waar we lekker de stad induiken en genieten van een pizza.

De volgende morgen, onder een stralend zonnetje en een scherpe wind zetten we koers naar de luchthaven. Pieter checkt in, Karen stapt van het vliegtuig en de rit naar Oostenrijk kan beginnen.

Echter, Karen heeft in België even de tijd gehad om alles voor zichzelf op een rijtje te zetten, de antwoorden te verwerken die ze tijdens onze reis op haar vragen had verzameld en ze heeft een besluit voor zichzelf gevormd. “Maarten,” zegt ze, “ik denk dat we deze reis beter als vrienden verderzetten.” Het hoge woord is eruit. Wat nu? …

We merken dat we beiden Oostenrijk zeer graag willen doen, we zijn volwassen en rationeel genoeg om te weten wat we anders zouden missen, dus we vertrekken richting Oostenrijk en zien dan wel verder.

Groetjes,

Maarten

PS: de foto’s vind je hier

22-11-2010 om 00:00 geschreven door kaZemtTa  

25-10-2010 om 22:30 geschreven door kaZemtTa  

17-10-2010 om 21:50 geschreven door kaZemtTa  

Eigenlijk zouden jullie ons hier eens moeten zien zitten… De hond op onze voeten, natte sokken, die boven ons hoofd hangen te drogen. Alle moeite moeten doen om de was gedaan te krijgen, want een wassalon? in Frankrijk? Hier in Millau toch al niet gevonden. Op dit moment geen internet, dus rap heel de boel in Word bij elkaar typen, dan op het terras van de Mc Donald’s gaan zitten om het op de blog te posten (want daar heb je gratis internet), …  Ja, ik hoor ze het nog zeggen, allé Maarten, alleen Europa?! (precies of hier geen avontuur te beleven valt! ;-))

De laatste dagen waren weer wat ze moesten zijn sè! Lekker geklommen, OK, het weer is niet meer wat het geweest is sinds we Spanje achter ons hebben gelaten, maar toch zeker beter dan datgene wat België ons getrakteerd heeft! Jaja, jullie lezen het goed, we zijn jammer genoeg terug naar België moeten komen. Karen haar enkel had medische aandacht nodig om er zeker van te zijn dat het niet erger was dan gedacht. En al een geluk was er niets van gewrichtsbanden of dergelijke afgescheurd, dus met een maandje kiné was ze weer goed gesteld! Ondertussen nog een paar leuke feestjes mee kunnen pikken, een fijn weekje golfsurfen (met Jacques, zijn nieuwe VW-bus en Jessie) en een fantastische opwarmer voor deze winter (een première van een fantastische snowboardfilm).

Nu ja, zaterdag 2 oktober was het zo ver … Dé aftersummerparty van X-Adventure. Op voorhand hadden we afgesproken dat dit ons allerlaatste feestje in België zou zijn en dat we daarna echt terug in Europa zouden duiken. Zo gezegd, zo gedaan, een goed feestje gesmeten, het was fijn iedereen van de afgelopen, toffe zomer terug te zien. De volgende morgen starten we Rhino zonder enig probleem (ah ja, want na heel wat gedoe de afgelopen weken heeft ze nog wat onderhoud gehad én een nieuwe startbatterij!) en vertrekken we richting de Tarn. Zonder de intentie te hebben er snel te zijn, nemen we de Routes Nationales en komen zo op het diner – tijdstip aan in Fontainebleau. Waarop ik tegen Karen zeg: Anders slaan we hier ons kamp op, dan kunnen we vanavond en morgen nog wat klimmen, alvorens de resterende 500km af te hapselen. Ware het niet dat Rhino een andere planning had!!!! Ineens een roodgloeiend lichtje op het dashboard: oververhitting. Het is niet waar he! We zijn al genoeg getrakteerd geweest! Rap Rhino aan de kant en jawel, het is jammer maar waar, koelvloeistof all over the place. Radiator naar de knoppen. Djudjudju… Daar ging het plan om leuk wat te boulderen alvorens door te rijden.

Even Roger van VAB bellen dan! En jawel, daar was Roger aan de andere kant van de lijn. Fijn verder geholpen en goed gedepaneerd, liggen we 5 uur later terug voor Parijs in onze bus te maffen, te wachten tot de garages open gaan. Ja meneer, dien heb ik niet op stock, die radiator… ‘k Zal da moeten bestellen. Hoe lang gaat da duren? Bwaa, da kan er straks al zijn, maar misschien ook pas over een dag of 5. Stonden we daar, een voorstad van Parijs, waar niks te zien was, zonder auto. Dan maar onze fietskes, de Brela-mobiel er achter, op zoek naar een mooie plek om te gaan wandelen. Zo hebben we ons 2 dagen weten bezighouden om vervolgens, met herstelde Rhino, verder richting Tarn te kunnen trekken.

En nu zitten we hier, voor we aan ons vrijwilligerswerk in Bosc Couvert beginnen, nog wat te genieten van de wonderschone omgeving waar ze ons hierop trakteren. Wat wandelen, fietsen, klimmen, van de natuur te genieten, …

Hopelijk gaat met jullie in België of de rest van de wereld alles goed, want ook al zijn we niet ver van huis, echt veel weet van de wereld hebben we niet.

Take care en tot de volgende post!

Dikke zoenen,

De 4 Europa – musketiers

09-10-2010 om 22:25 geschreven door kaZemtTa  

32 graden, af en toe een wolk die voor de zon schuift. De warmte juist draagbaar als de wolk niet te snel verdwijnt. Puffen en zweten terwijl we naar boven wandelen over een pad dat we eigenlijk niet gepland hadden. “Ja, als we het pad vanuit El Puente nemen, dan komen we sowiso wel in de Barranco de Mascun terecht, dan kunnen we daar wat chillen op het gras en wat zwemmen in de rivier”.

’s Morgens toch voor onszelf uitgemaakt dat, na 3 dagen van klimmen, het lichaam toch wel wat rust had verdiend. Dan gaan we tegen den avond ons nog effe smijten, maar ni te zwaar, want zo na die voedselvergiftiging en zo moeten we toch eigenlijk nog niet te zot doen als we hier in Rodellar voor de rest van de week nog iets willen presteren.

Zondag 8 augustus hier aangekomen, na een omzwerving via Alquezar en Riglos. In Alquezar hebben we dan even uitgeziekt van een slechte biefstuk die verkeerd gevallen was, Riglos gingen we even gaan bekijken en uitproberen, want dat zou qua moeilijkheidsgraad beter meevallen dan Rodellar. Nou… Riglos was qua klimmen zeker geen giller. Een zeer vreemdsoortige steensoort om op te klimmen. Een hoop keien op mekaar, die door de tijd en de druk een rotsmassa hadden gevormd. Met het gevolg dat de persoon beneden best wel wat stof te slikken kreeg. Daarbij kwam dan ook nog eens dat we gewoon zijn om te “sportklimmen” en dat Riglos in hoofdzaak een “trad – climbing” crag blijkt te zijn. We konden daar dus niet echt genieten, hoewel het er best wel mooi was met zijn gieren die rond de Mallos de Riglos cirkelden.

De knoop maar ineens doorgehakt en alle hoop op Rodellar gezet. Het is een massief waarvan we weten dat het eigenlijk heel zwaar is en in de klimbijbel staat het ook omschreven als “the place to be for strong climbers”. Nou, onder die categorie rekenen we onszelf nu niet, maar ja, Rodellar is nog zo veel meer dan klimmen alleen, dus ja, dan zullen we daar toch nog wel wat te doen hebben zeker?

Maandag nemen we het dan voorzichtig op. We duiken de Barranco in en gaan rustig op zoek naar een rotswand waar we toch een sportprestatie kunnen leveren. De eerste klim is ineens een voltreffer en de wrevel van de afgelopen dagen zijn we ineens vergeten. We bouwen rustig op, zwemmen op de middag wat, zodat het lijf wat kan afkoelen en tegen de late namiddag zoeken we nog een ander wandje op, waar we dan de topo verder kunnen aanvullen. Hier komen we morgen zeker terug, zeggen we tegen elkaar, want dit is wel leuk en mooi!

Dinsdagmorgen kreunt en steunt het ene lijf na het andere het bed uit. Miljaar, Rodellar kruipt toch in de spieren zenne!!! Zullen we dan eerst misschien even een wandelingske doen, dan heeft Brela ook wat aandacht en beweging, want ja, een klimwandje omhoog doet ze nu nog niet direct. OK, is goed. En dan kunnen we ’s middags rustig op de camping eten en een laatavondklimmeke placeren. Geweldig plan. Na de fikse wandeling komen we uiteindelijk terug op de camping met het gevoel dat het eigenlijk wel mooi geweest is voor de dag. Maar Karen had de dag ervoor haar zinnen gezet op een 5^e – graadsroute en die moet er vandaag aan geloven. Ok, ’t is goed, ik ga mee, maar ik denk dat er voor mezelf niet te veel meer inzit. Aan de wand aangekomen, kriebelt het natuurlijk weer langs alle kanten en beginnen de projecten zich weer in mijn hoofd te vormen. Mede door het feit dat er een hele familiebende aan het klimmen is, kan Karen juist haar 5^e graads klimmen en zijn we dan genoodzaakt om naar moeilijkere routes uit te wijken. Niet wetende of we er iets van gaan bakken natuurlijk.

Maar Maarten heeft toch meer goesting dan hij initieel voelde. De eerste 6 wordt langs de smaakpapillen geleid en geeft smaak naar meer! Uiteindelijk ronden we de dag af met een 6B+, beste voorklimprestatie ever!!! Nog even en het zal moeilijk beginnen worden om tegen zaterdag terug te zijn op X-Adventure! ;-)

Climbin’ greetz,

The travellin’ Dudes x

12-08-2010 om 00:00 geschreven door kaZemtTa  

Zondag 25 juli. De eerste nacht Torla voor Maarten. Na 4 weken Jefke Logistiek te spelen,  is de vakantie begonnen. Karen heeft zowat al een halve week vakantie gehad, want ze heeft de afgelopen week de keuken in Torla mogen verzorgen i.p.v. in Escalona. En toen ik gisteren toekwam, snapte ik meteen wat ze bedoelde met haar berichtje van “ik mis Escalona”. Torla is een omgeving, gewoon geweldig!!! Een atmosfeer en een uitzicht dat je maar zelden tegenkomt op kamp / vakantie. Maar er is ook helemaal die hectiek niet van 100 – 160 deelnemers, er heerst een hele andere ambiance. En je moet jezelf best wel weten entertainen. Dat lukt bij Karen behoorlijk, maar het was wel even wennen om daar aan te komen.

Vandaag doen we het rustig aan, want morgen staat onze 1^e trekking op het programma, met een kinderdroom van Karen als hoofddoel: op de top van de Monte Perdido staan.

’s Anderendaags, na een uitgebreid afscheid van de X – crew van Torla en Rhino, rap nog even langs Torla – city om de kaartjes voor de thuisblijvers te posten. Dju, weer 2 kilometer meer te malen. ;-) Brela heeft er zin in, want de leiband staat geen seconde minder strak dan gespannen. Eenmaal op het pad richting de Refugio de Soaso weet ze dan ook met haar energie geen blijf en loopt ze maar op en af, niet wetende dat we, als we straks aan de Refugio de Soaso komen, moeten doorsteken naar de Refugio de Goriz, vermits we bij de Soaso geen kampement mogen opzetten. Dit is wel een beetje zuur, want op het einde van al wat een redelijk stevige dag was, krijgen we er ineens nog zomaar even een klim van 460 hoogtemeters bij, op een korte afstand. Behoorlijk steil dus…  De kilometers zitten duidelijk nog niet in de benen, de heupen zijn nog niet gewend aan de zware rugzak.

Dinsdag is het zover, Karen haar kinderdroom kan werkelijkheid worden. We kunnen het zo regelen dat we de rugzakken herverdelen, het zware materiaal aan de hut kunnen laten en juist dat meenemen wat we nodig hebben voor de klim naar El Perdido. We zullen zowat 1200 m stijgen en dezelfde weg terug moeten dalen. Tussen het gepiep van de fluitende marmotten en onder een brandende zon, vatten we vol moed de trip naar de 3355 m hoge top aan. Mijn allereerste bergbeklimming van een 3000’er zonder technische hulpmiddelen. Een klein hartje, want de laatste keer Pyreneeën was niet zonder slag of stoot. (é Hendrik  ) Vandaag wel genoeg energie? Hopelijk geen last van hoogteziekte!!! Uiteindelijk, niet zonder moeite maar met zeer grote voldoening , toppen Karen, Brela en ik de Monte Perdido. Moe maar voldaan verteren we ’s avonds rotverbrand onze Spaghetteria.

Vandaag een rendez – vous met een oude bekende: la Brecha de Rolando, of beter bekend als den Brèche de Roland. De vorige keer langs de Franse zijde aangelopen, nu langs de naar het schijnt iets technischere Spaanse kant. En technisch zeer zeker! De laatste sneeuw is volgens de meeste bronnen halverwerge juni gevallen, dus nog zeer veel sneeuwvlakken te passeren! Niet zonder gevaar, maar in mijn ogen nog altijd aangenamer dan een puinhelling. Uiteindelijk hebben we er geen problemen mee ervaren en kunnen we ’s avonds genieten van een absolute rust en een waanzinnig mooi uitzicht in Llano de las Sorres de Salarons .

De volgende morgen mogen we daar in alle natuurpracht ook wakker worden met een horde gemzen. Prachtige beesten en als je je rustig houdt en wat met de verrekijker zit te staren, worden ze behoorlijk nieuwsgierig en komen ze tot op een afstand van 20 m van de tent. Dan begint de laatste afdaling van onze tocht, terug richting Torla. Circo de Carriata heeft best nog een pittige hellingsgraad voor de knieën in petto, waarbij Brela ook wat last ondervindt aan de loopkussentjes. De afdaling is bij momenten zo technisch, dat we de hond gewoon in de rugzak moeten steken om haar veilig beneden te krijgen. Maar eind goed al goed. We komen met z’n 3’en veilig beneden en na een voldoening brengende wandeling, gaan we vanavond pizza eten in Broto, volgens de meesten de beste pizza uit de buurt. Ieder is natuurlijk vrij om een mening te vormen.

Na een roadtripje Torla – Escalona met een uitgebreide stop langs het stuwmeer, nog even een vet feestje bouwen om de vertrekkende monitoren van de afgelopen weken gedag te zeggen. Daarna laten wij X ook eventjes voor wat het is en vertrekken richting Barcelona. “By night” is het eigenlijk al prachtig om zien, wat gaat die stad morgen geven? Jammer genoeg is het zondag en vindt Karen Barcelona een vrij doodse stad.

Hoewel een zeer mooie stad! Het is opmerkelijk hoe oude en nieuwe architectuur met elkaar verweven is, hoe proper het er is en hoe netjes gerestaureerd alles eruit ziet! We hebben de fietsjes en de Brelamobiel uit de koffer gehaald, laten de auto aan Parc de Montjuic staan en gaan zo heel de stad door. Effe wel deftig steken af en toe op die Barcelonese hellingen! Brela vindt het allemaal goed en wij kunnen op een ontspannen manier toch heel de boel bekijken.

’s Avonds denken we toch dat een douche fijn kan zijn, dus op zoek naar een camping. Wat niet zo evident blijkt in de buurt van Barça. We gaan dus wat moeten fietsen de volgende dag. Zo gezegd, zo gedaan. Na onze weg al te kennen rond de Sagrada Familia en zo van gisteren, vinden we de Ramblas zonder enige moeite en merken we ook dat er op maandag geweldig veel meer leven in de stad zit dan zondag. We zien behoorlijk wat van de highlights van de stad, zonder er echt diep op in te gaan. Kwestie van nog iets voor de toekomst te houden.

Tijd om terug naar Rhino te keren. De maag rammelt, de benen zijn moe. Jammer genoeg heeft Rhino voor ons een onprettige verrassing in petto. Blijkbaar heeft het cliché toch zijn waarheid en hebben we ongewenst bezoek over de vloer gekregen. Zonder veel erg, ware het niet dat ze mijn mooi uurwerk van mijn 28^e verjaardag uit onze bus hebben ontvreemd…  Nu moet ik het doen zonder dat geweldige cadeau dat ik van Karen heb gekregen. Dat gevoel heeft een vreemde uitwerking. We hebben beiden ineens genoeg van Barcelona, vinden het echt rot dat ze in onze wagen hebben gezeten terwijl we toch zo voorzienend zijn geweest alles uit het zicht te leggen… Blijkbaar niet genoeg!

Ook al hadden we nog een programma voor Barcelona, we zetten koers voor de bergen van Montserrat. De bergen stellen nooit teleur. Ook hier is het niet eenvoudig om een camping te vinden waar de hond in het hoogseizoen mee naar toe mag, dus hakken we de knoop door en gaan we een rustdag in de buurt van Riglos houden, waar we de rest van onze vakantie zullen gaan klimmen, wandelen, genieten, …

Ontspannen en toch ook een beetje (sterk) ontgoocheld, nog even hier de foto's van de afgelopen dagen. 

Dikke zoen,

Maarten, Karen, Brela en Rhino

PS: chiro, naar mijn weten T=0

04-08-2010 om 12:16 geschreven door kaZemtTa  

17-07-2010 om 15:07 geschreven door kaZemtTa