Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.  Van nonkel Hubert, de oudste broer van mijn papa.  Vier jaar geleden overleed zijn jongste broer aan kanker.  Nu blijven ze nog met twee broers en een zus over.  

Nonkel Hubert stierf op 81-jarige leeftijd.  Vrij plotseling.  Op vrijdag.  Dag op dag dertig jaar nadat zijn vader, mijn opa, overleed.  Voor wie hij altijd grote bewondering gehad heeft.  (zie: 'Geloven jullie in tekens? - 14-03-2017)

Het was een prachtige viering.  Ontroerend mooi.

Over liefde.  Liefde van kinderen voor hun vader.  Liefde van een vrouw voor haar man.  Liefde van kleinkinderen voor hun opa.  

Over liefde die sterker is dan meningsverschillen.  Sterker dan conflicten, die er absoluut ook geweest zijn op zijn levenspad.  

Over liefde die sterker is dan de dood.

 

Twee zonen die een tekst schreven over hun vaders leven.  Vol leuke anekdotes.  Als ultiem eerbetoon.

Een kleindochter die de moed had om zomaar te komen vertellen wat haar op het hart lag.  Hoe ze niet echt afscheid heeft kunnen nemen van haar opa.  En dat we dat niet mogen nalaten, zeggen hoe graag we iemand zien.  Hier en nu.

Een tienjarige kleindochter die een liedje wou zingen voor haar opa.  Die prachtig begon, maar te ontroerd was om de hoge noten te halen.  Die daar verdriet om had, onmiddellijk erna moest komen voorlezen, en stante pede getroost werd door haar twee zussen. Vooraan in de kerk.

Een kleinzoon die een gedicht kwam voordragen.  Een prachtig gedicht.  Diepgaand.  Waarvan ik vermoed dat hij het zelf geschreven heeft.  

Na de viering werden we getrakteerd op een lekkere maaltijd.

Ik zat aan tafel met mijn oudste zus en met twee nichten.  We doken terug in de tijd.  Haalden herinneringen op.  Aan lang vervlogen tijden.  Toen de wereld nog één groot avontuur was.  Toen we nog met z'n allen waren.

Beseffende dat we ondertussen, samen dertien kinderen later, allemaal op tram vier zitten.  Onze jonge jeugd ver achter ons gelaten hebben...

Het heeft iets met mij gedaan, het weerzien.  

Het teruggaan naar de roots.

Het besef dat je deel uitmaakt van een groter geheel.

Het persoonlijke besef dat taal mij inderdaad in het bloed zit (zie: Even voorstellen...' 06-06-2017).  Net zoals zo ongeveer bij al mijn neven en nichten, en achterneven en achternichten.  Schitterend hoe er vandaag dag met taal gespeeld werd! 

We hebben afgesproken om nog eens samen te komen.  Met de neven en de nichten, de nonkels en de tantes.

In leukere omstandigheden, weliswaar.

Omdat we verbonden zijn.

Op meer manieren dan we soms zelf beseffen...

Trien

Toon volgt sinds dit schooljaar pianoles.  Een halfuur per week.  

Hij is gemotiveerd, oefent flink en leert goed bij.  Wat ik fantastisch vind!  Het is namelijk de eerste keer dat ik mee mag maken dat een instrument bij één van de kinderen echt aanslaat.  Dat er sprake is van intrinsieke motivatie.  Ongedwongen.  Vanuit zijn eigen drive.  De enige momenten waarop hij een beetje aangespoord moet worden, is wanneer hij een moeilijk nieuw lied moet beginnen ontleden.  Daar is hij nog niet zo gek op.  Maar voor de rest is het een plezier om de band tussen Toon en de piano te mogen aanschouwen.  Om het huis zich te horen vullen met intrinsiek geproduceerde pianomuziek.  

Dinsdag is pianolesdag.  Van 16.30.u tot 17u.  In Zelzate.  Ons naburig dorp.  Dat al begint in het midden van onze straat, eigenlijk.  Onze overburen wonen namelijk in Zelzate.  Wij in Wachtebeke.

Helaas, dwars door de gemeente Zelzate loopt het kanaal Gent-Terneuzen.  Waardoor Zelzate voor ons opgedeeld wordt in het deel voor de brug, en het deel achter de brug.  Waardoor een rit naar het verste deel van Zelzate normaal gezien zo'n vijf tot tien minuten duurt. Behalve wanneer je pecht hebt.  En de brug openstaat.  Dan kan je voor dezelfde rit op hetzelfde tijdstip van de dag soms 20 tot 25 minuten onderweg zijn.

Enfin, jullie raden het al...   de pianoles van Toon gaat door in een school achter de brug.  

Op een normale dinsdag rijd ik met Toon en Abel naar ginder.  Zet ik Toon af.  Rijd ik met Abel terug over de brug naar het voetbalveld van Wachtebeke.  Zet ik Abel af.  Pik ik de meisjes op aan de bushalte in Wachtebeke en voer ik ze naar huis.  Rijd ik terug over de brug naar Zelzate.  Pik ik Toon op die zich ondertussen al wachtend een halfuur op de tablet vermaakt heeft.  Rijd ik terug over de brug naar huis waar ik Nel oppik.  Rijden we naar het voetbalplein van Wachtebeke waar ik Abel afhaal.  Rijden we naar huis terug en stort ik me finaal op het organiseren van het avondeten.  Waarbij ik vaak het geluk heb dat de echtgenoot de allerlaatste rit op zich neemt om ook Nel terug thuis te brengen van het voetbalterrein.

Deze week dinsdag, pianolesdag.  Helaas...  wegens werken in de tunnel van Zelzate (het belangrijkste alternatief voor de brug over het kanaal) stropt dezer dagen het verkeer rond de brug vanaf ongeveer 16.10u hopeloos op.  Het normale dinsdagtraject is vandaag dan ook absoluut niet haalbaar. 

Omdat zowel de echtgenoot als ikzelf Toon toch de pianoles willen gunnen, hebben we een alternatief plan uitgedokterd.  Terwijl de echtgenoot -die glijdende werkuren heeft- vroeger op het werk vertrekt om de ritten naar het voetbalveld op zich te kunnen nemen, hoef ik me enkel om de pianoles van Toon te bekommeren.  

Ik ben van plan om goed op tijd te vertrekken.  Op het laatste moment bedenk ik echter dat de voetbalkleren van Abel nog niet klaar liggen.  Wat ik uiteraard snel nog even in orde breng.  

Wanneer we onze straat bijna uit rijden, merk ik dat ik mijn boek thuis vergeten ben.  Aangezien ik weinig zin heb om een halfuur met mijn vingers te draaien, en aangezien het verder lezen in mijn boek best wel een aantrekkelijke gedachte is, keer ik de auto om.  Rijden we nog even naar huis en pikken we het boek mee, net op het moment dat de echtgenoot thuiskomt.  Aan wie ik ook nog even moet uitleggen dat ik nu absoluut geen tijd heb om iets te zeggen.

Wanneer we het centrum van Zelzate naderen, merk ik dat er al een stevige -doch niet gigantische- opstopping is.  Aangezien we nog zo'n twaalf minuten de tijd hebben voordat de muziekles begint, besluit ik mijn wagen -niet reglementair, toegegeven- te draaien en via het land van onze Noorderburen te rijden.  Over de brug van 't Sas van Gent.  Wat nog net zou moeten lukken als de brug niet opengedraaid zou zijn om de schepen te laten passeren.

Neen, de brug is niet gedraaid.  De brug is doodgewoon afgesloten.  Ik kan niets anders doen dan stomweg het volledige ronde punt rond te rijden om in dezelfde richting te vertrekken als waarvan ik gekomen ben.  Net zoals trouwens alle auto's voor en achter mij...  Met z'n allen richting...   Zelzate.  Om daar lekker in de file te gaan staan.  De file die ondertussen -hoe kan het ook anders- stevig toegenomen is.

Een sorry is hier wel op zijn plaats.  Sorry aan alle mensen die ik toen voorgestoken ben in mijn poging om onze pianospelende zoon Toon op tijd bij zijn wachtende pianojuf te krijgen.  Ritsen is namelijk nog niet in bij ons.  Hier dient nog van achteren in de rij aangeschoven te worden.  Wat op dat moment natuurlijk geen optie is.  En waarbij ik heel veel geluk heb een mooi gat te zien en er vakkundig in te kunnen duiken.  Achter een chauffeur die zich nadien kapot manoevreert met zijn auto-met-kar om degenen die na mij van plan zouden zijn zo'n asociaal verdrag te tonen de weg af te snijden.  

Nu ja, als je rond 17.50u in Zelzate op deze dagen vanaf de staart van de file moet aanschuiven om helemaal over de brug te geraken op tien minuten tijd, dan ben je eraan voor de moeite.  Even schuiven we nog flink mee, centimeter per centimeter.  Gefrustreerd omdat langs alle kanten uit zijwegen chauffeurs blijven 'voorsteken', hierbij zowel de verkeersreglementen als de kleinste vorm van hoffelijkheid volledig aan hun laars lappend.  Dan bellen we de pianojuf op om te laten weten dat Toon ofwel te laat, ofwel helemaal niet komt.

Toon en ik zijn het er samen over eens dat tien minuten te laat komen geen ramp is.  Dat vijftien minuten te laat komen spijtig is.  Dat twintig minuten te laat komen zielig is.  En uiteindelijk ook dat vijfentwintig minuten te laat komen not done is.  

Op dat moment - enkele minuten vooraleer we daadwerkelijk de kans krijgen de brug over te steken- geven we er de brui aan.  En keer ik mijn wagen.  Reglementair, deze keer...

Tot volgende week, pianoles...

Al vertrekken we dan zeker en vast wèl goed op tijd.  Mèt een boek in de hand.  En zonder omwegen...

Trien

Een spannende dag is het vandaag.

Vrijaf op de huidige school.  Een dagje volgen op de nieuwe school.  De leefschool.

Zowel Toon als Abel zijn vol goede moed vertrokken.

Dat Abel overschakelt staat vast.  (zie: 'Een nieuwe school voor Abel; 23-03-2017)

Ik kan dus enkel maar duimen dat deze probeerdag goed meevalt.  Voor Abel had deze dag namelijk niet gehoeven.  Hem niet mee laten gaan terwijl Toon wel naar school zou 'moeten' gaan op een verlofdag, was natuurlijk ook geen optie.  Ik heb er alle vertrouwen in. Hoewel een eerste dag altijd spannend is, verwacht ik dat Abel zich zal voelen als een vis in het water.

Bij Toon is het een ander verhaal.  Hij weet nog niet welke school hij zal 'kiezen'.  Deze probeerdag zou hem daarbij moeten helpen.  Dat hij tenminste een zicht krijgt op de voor- en nadelen.  Het feit dat hij vanmorgen vroeger moest opstaan, bijvoorbeeld.  Dat moet hij van tevoren eens beleefd hebben...

Ik weet dat het dubbel is.  Dat één dagje niet zoveel zegt.  Zeker niet voor iemand als Toon.  Iemand die tijd nodig heeft om te wennen. Om op gang te komen.

Misschien komt hij vanavond thuis met een vaste zekerheid wat het zal worden voor volgend jaar.  Misschien doet deze dag zijn twijfel enkel toenemen.  We zullen wel zien...

Een feit is dat ik weet waar ik op hoop...

Ik hoop dat Abel helemaal vol is van zijn nieuwe school.  Dat hij bij wijze van spreken niet meer kan wachten tot september begint.

En ik hoop ook dat Toon enthousiast genoeg zal zijn om te durven springen.  Zodat zijn rechter hersenhelft (waar zich de creativiteit, intuïtie en het leggen van verbanden bevinden) gestimuleerd wordt om onder de onderdrukking van zijn linker hersenshelft (waar zich de logica en het rationele bevinden) uit te komen...

Wordt vervolgd...

Trien

Donderdagavond.

Sas-van-Gent, Nederland.

Een uurtje toestelturnen voor Abel.

Dat betekent een uurtje relaxen voor mezelf.  Lekker onderuitzakken in de stoel en zien hoe Abel zijn handstand oefent, rond de rekstok draait, aan de ringen hangt of salto's springt.  Zalig!

Vandaag niet helemaal.

Een mama komt op de stoel naast mij zitten.  Op de voet gevolgd door twee kinderen.

Gedaan met de rust.

Kinderen die achter mekaar aanrennen.  Gillende kinderen.  Tierende kinderen.  De mama die zich hierom bij mij wel excuseert, maar NIET ingrijpt.  Terwijl dat de turners toch ook moet storen.  Ongetwijfeld.

Aangezien kinderen kinderen zijn en aangezien het er blijkbaar vandaag toch niet inzit ongestoord te genieten van het enthousiasme van Abel, knoop ik een gesprekje aan met de mama.  Die best wel sympathiek is.

Dan valt mijn oog op de sokken van de kinderen.  Merk ik dat ze allebei twee -totaal- verschillende sokken aanhebben.  Dus vraag ik de mama of het in Nederland dan vandaag downsyndroomdag is.  Of ze ook de diversiteit willen vieren en dat op deze manier aan anderen duidelijk willen maken.

De mama valt uit de lucht.  Legt me al lachend uit dat ze het opgegeven heeft om sokken in paren te sorteren.  Dat ze gewoon één schuif heeft.  Een sokkenschuif.  Waar ieder gezinslid elke dag twee sokken uitneemt.  Lukraak.

Terug thuis kauw ik na over deze toevallige ontmoeting.

Ik krijg hem niet uit mijn hoofd, die sokkenschuif.  

Al is het voor mij absoluut een brug te ver.  Kinderen die met twee verschillende sokken rondlopen.  Op een doodnormale dag.  Dat lukt niet in mijn hoofd.  Niet mijn kinderen.

En toch...  toch zagen de rondrennende en gillende kinderen van de mama er niet ongelukkig uit.  Allerminst.  Ondanks hun gekke sokken.

En begin ik iets te beseffen...  

In mijn zoektocht naar RIMH (Rust In Mijn Hoofd) kan ik er niet aan voorbijgaan, aan de sokkenschuif.  Aan het besef dat een -groot?- deel van mijn drukte komt, doordat ik het mezelf aandoe...  Doordat sokken in mijn hoofd wel netjes per paar gevouwen moeten zijn, bijvoorbeeld...

Net nu ik dit stukje schrijf, speelt op de achtergrond een opgenomen aflevering van 'The Voice Kids'.  En zie ik een heel coole, vlotte jongen vlak voor zijn opkomst op het podium zijn broekspijpen ietwat omhoog trekken.  Om de tv-kijkend Vlaanderen iets mede te delen. Een statement te maken.  Dat hij de wereld wèl aandurft...  met twee totaal verschillende sokken aan!!!

Trien